Dlaczego Hitler wybory demokratyczne????

 

Polscy żołnierze wysłani na Ukrainę?! Sykulski: Nawigatorzy państwa Polskiego obrali kurs na wojnę

 

Prezydent Piech Rafał tych ludzi należy jak najszybciej odsunąć od władzy

Poniżej jeden z najbardziej rozsądnych samorządowców. Mówi, że obecna hołota traci juz  praktycznie poparcie w samorządach i nie wyobraża sobie jakiejkolwiek współpracy z obecnych partii politycznych.

Rozkaz nr 19

 Czytelniku,

Warto sobie przypomnieć słynny rozkaz nr 19 i jakie były tego skutki, gdy  ta pisowska hołota znów nas wpędzi w kłopoty.

Dziś tego warszawska hołota nie poda w mediach jaka jest prawda. Poniżej:

[ODTAJNIONE] - ZAANGAŻOWANIE CIA W UKRAIŃSKI NACJONALIZM (redstreetjournal.com)

Ukraine and Rules-based Fascism - Kurt Nimmo on Geopolitics (substack.com)

Rozkaz nr 19 Naczelnego Wodza gen. Broni Kazimierza Sosnkowskiego był oskarżeniem aliantów o bierność. (Dziś podpuszczaniem do wojny)

Słowa rozkazu oburzyły Brytyjczyków, którzy zażądali natychmiastowej dymisji Naczelnego Wodza. Prezydent Raczkiewicz ulegając naciskom Winstona Churchilla i premiera Stanisława Mikołajczyka wręczył gen. Sosnkowskiemu zwolnienie z pełnionej funkcji. Decyzja ta była na rękę sowietom – Stalin już od dawna żądał odsunięcia Sosnkowskiego, Brytyjczycy zaś uważali, że to osoba Sosnkowskiego stoi na przeszkodzie porozumieniu między rządem polskim w Londynie a Moskwą.

30 września 1944 r. Gen. Sosnkowski zwolniony ze stanowiska Naczelnego Wodza

Wniosek o odwołanie gen. Kazimierza Sosnkowskiego z funkcji Naczelnego Wodza postawił na początku września na posiedzeniu Rady Ministrów, premier Stanisław Mikołajczyk. Było to konsekwencją rozkazu wydanego 1 września przez Sosnkowskiego do żołnierzy Armii Krajowej.

Generał broni Kazimierz Sosnkowski zmarł w Arundel w Kanadzie 11 października 1969. Pochowano go w Paryżu w kościele św. Stanisława, ponieważ jego ostatnią wolą był leżeć jak najbliżej Polski i spocząć na ojczystej ziemi, kiedy Ojczyzna odzyska wolność.

Dopiero w 1992 roku urnę z prochami generała sprowadzono do Warszawy i złożono w podziemiach archikatedry św. Jana Chrzciciela ma Starym Mieście.

 

 

Rozkaz nr 19 gen Sosnkowskiego

 

Żółnierze Armii Krajowej,

Pięć lat minęło od dnia, gdy Polska wysłuchawszy zachęty rządu brytyjskiego i otrzymawszy jego gwarancje, stanęła do samotnej walki z potęgą niemiecką.

Kampania wrześniowa dała sprzymierzonym osiem miesięcy bezcennego czasu, a Wielkiej Brytanii pozwoliła wyrównać braki przygotowań do wojny w stopniu takim, że bitwa powietrzna o Londyn i wyspy brytyjskie stanowiący punkt zwrotny dziejów, mogła być wygrana.

Historia wyda ostateczny sąd co do znaczenia kompanii wrześniowej dla losów świata.

Ciągłość polskiego wysiłku zbrojnego w śmiertelnych zmaganiach z imperializmem niemieckim nigdy nie zostanie zerwana.

Zaledwie zapadła noc niewoli nad zgliszczami polskich wsi i miast, a już na obczyźnie zaczęły się odradzać Polskie Siły Zbrojne.

Od lat pięciu walczą one bez przerwy na oceanach i kontynentach w obronie wolności ludów wierząc, że jest to droga do odzyskania ojczyzny całej i prawdziwie niepodległej.

W kraju już w październiku 1939 r. zaczyna się praca nad stworzeniem Armii podziemnej.

Dzieje jej rozrostu, jej rozrostu i zmagań stanowią dowód tego co osiagnięte być może poprzez uruchomienie najczystrzych wartości duchownych.

Żołnierze sił zbrojnych na obczyźnie zwycięzcy w bitwach o Londyn i Atlantyk o Rzym i Paryż patrzą na swych braci z Kraju jak na drogowskaz moralny i przyznają ich czynom pierwsze miejsce w hierarchii zasługi żołnierskiej.

Od miesiąca bojownicy Armii Krajowej pospołu z ludem Warszawy krwawią się samotnie na barykadach ulicznych w nieubłaganych zapasach z olbrzymia przewagą przeciwnika.

Samotnośc kampanii wrześniowej i samotność obecnej bitwy o Warszawę  są to dwie rzeczy zgoła odmienne.

Lud Warszawy pozostawiony sam sobie  i opuszczony na froncie wspólnego boju z Niemcami – oto tragiczna i potworna zagadka, której my Polacy  odcyfrować nie umiemy na tle technicznej potęgi Sprzymierzonych u progu szóstego roku wojny.

Nie umiemy dlatego, gdyż nie straciliśmy jeszcze wiary, że światem rządzą prawa moralne.  Nie umiemy dlatego, że nie wierzymy, aby polityka, oderwana od zasad moralnych, inne słowa aniżeli złowieszcze „Mane, Tekel, Fares”  sama sobie na kartach historii wypisać zdołała.

Nie umiemy, bo uwierzyć nie jesteśmy w stanie, że oportunizm ludzki w obliczu siły fizycznej mógłby posunąć się tak daleko, aby patrzeć obojętnie na agonię stolicy tego kraju, którego żołnierze  tyle innych stolic własną piersią osłonili lub wyzwolili wysiłkiem własnego ramienia.

 Brak pomocy dla Warszawy tłumaczyć nam pragną rzeczoznawcy racjami natury technicznej. Wysuwane są argumenty strat i zysków. Strata dwudziestu siedmiu maszyn nad Warszawą, poniesiona w ciągu miesiąca, jest niczym dla lotnictwa Sprzymierzonych, które posiada obecnie kilkadziesiąt tysięcy samolotów wszelkiego rodzaju i typu. Skoro obliczać trzeba, to przypomnieć musimy, że lotnicy polscy w bitwie powietrznej o Londyn ponieśli ponad 40% strat. 15% samolotów i załóg zginęło podczas prób dopomożenia Warszawie.

Od lat pięciu Armia Krajowa walczy przeciw Niemcom, bez przerwy, w straszliwych warunkach, o których świat Zachodu pojęcia mieć nie może, które dopiero kiedyś w przyszłości uprzytomnić sobie i zrozumieć zdoła.

Nie rachuje ona swych ran, swych ofiar, swych mogił.

Armia Krajowa jest w Polsce jedyną siłą wojskową, która w rachubę wchodzić może. Bilans jej walk, osiągnięć i zwycięstw ma przejrzystość kryształu. Oto jest prawda, tak długo zacierana, aby gdzieś ktoś możny i silny brwi gniewnych nie zmarszczył. Toruje ona sobie jednak drogę na powierzchnię, a światła bijącego z Warszawy żadna ręka przemyślna zasłonić nie zdoła.

Warszawa czeka. Nie na czcze słowa pochwały, nie na wyrazy uznania, nie na zapewnienia litości i współczucia. Czeka ona na broń i amunicję. Nie prosi ona, niby ubogi krewny, o okruchy ze stołu pańskiego, lecz żąda środków walki, znając zobowiązania i umowy sojusznicze.

 Warszawa walczy i czeka. Walczą żołnierze Armii Krajowej, walczą robotnicy i inteligenci, walczą dziewczęta i dzieci — walczy naród cały, który w namiętnym pragnieniu prawdy, wolności i zwycięstwa dokonał cudu całkowitego zjednoczenia.

 

 Jeśliby ludność stolicy dla braku pomocy zginąć musiała pod gruzami swych domów, jeśliby przez bierność, obojętność czy zimne wyrachowanie wydana została na rzeź masową — wówczas sumienie świata obciążone będzie grzechem krzywdy straszliwej i w dziejach niebywałej. Są wyrzuty sumienia, które zabijają.

 

 Bohaterskiego Waszego Dowódcę oskarża się o to, że nie przewidział nagłego zatrzymania ofensywy sowieckiej u bram Warszawy. Nie żadne inne trybunały, jeno trybunał historii osądzi tę sprawę. O wyrok jesteśmy spokojni. Zarzuca się Polakom brak koordynacji ich zrywu z całokształtem planów operacyjnych na wschodzie Europy. Gdy trzeba będzie, udowodnimy, ile naszych prób osiągnięcia tej koordynacji spełzło na niczym. Od lat pięciu zarzuca się systematycznie Armii Krajowej bierność i pozorowanie walki z Niemcami. Dzisiaj oskarża się ją o to, że bije się za wiele i za dobrze. Każdy żołnierz polski powtarzać sobie musi w duchu słowa Wyspiańskiego:

 “....podłość, kłam,

 Znam, zanadto dobrze znam.”

  Żołnierze Armii Krajowej!

 My tutaj czynimy dalsze wysiłki, aby uruchomić pomoc dla Was. Otrzymujemy wciąż jeszcze obietnice i przyrzeczenia. Wierzymy w nie i ufamy, że wiara ta nie będzie odebrana Polskim Siłom Zbrojnym i to właśnie w przededniu zwycięstwa i tryumfu wspólnej sprawy Sprzymierzonych.

Chcę Was zapewnić w imieniu Waszych braci, bijących się obecnie na wszystkich frontach świata, że ich troska najgłębsza, ich myśli pełne miłości towarzyszą Wam wiernie w Waszej walce, tak pełnej grozy i chwały. Oby świadomość tego choć trochę ulżyć Wam mogła i dopomóc w przetrwaniu dni ciężkich jak koszmar. Przede wszystkim zaś wiedzcie, że żadna ofiara w czystym sercu poczęta nie jest daremna i że walka Wasza oddaje sprawie polskiej wielkie i niezaprzeczalne usługi.

 

 Londyn, dnia 1 września 1944 r.

 

NACZELNY WÓDZ

 

SOSNKOWSKI.

 

Generał Broni.

Anglik tatarskiego chana - pogadanka - Gabriel Maciejewski

 

Kto pyta, nie błądzi – Krzysztof Baliński

 Czytelniku,

Obecnie pejsata ( zwana dobra zmianą ) niczym sie się nie różni od innych zmian. Pan Cejrowski w jednym miał rację Wszystkich WON. A PISowska hołota  niczym sie od nich nie różni.

Kto pyta, nie błądzi – Krzysztof Baliński

Od lat kilkudziesięciu funkcjonuje sobie w Waszyngtonie komunistyczna lub komunizująca formacja polityczna, przez siebie przewrotnie (albo dla niepoznaki) zwana neokonserwatywną, a przez prawdziwych konserwatystów zwana neotrockistowską, która dokonała wrogiego przejęcia amerykańskiego konserwatyzmu i konserwatywnych instytucji. U szczytu swej władzy okupowali Biały Dom, Pentagon i wpływowe think-tanki. Dziś są dobrze okopani w ośrodku administracji najbardziej Polsce wrogim – Departamencie Stanu. „Konserwatyzm” neokonserwatystów sprowadza się do skrajnej postawy proizraelskiej oraz zapalczywości w awanturach wojennych. To oni wywołali inwazję na Irak. To oni bronili „demokracji” w Syrii. To oni stali za przewrotem na kijowskim Majdanie.

 

Wszyscy wywodzą się ze Wschodniej Europy. Wszyscy są synami lub wnukami liderów Komunistycznej Partii USA. Wszyscy odziedziczyli po przodkach ambicje „robienia porządków” w krajach (lub z krajami) swego pochodzenia, tj. Polsce, Rosji, Ukrainie. Wśród nich jest tak dużo Żydów, że nazwa „neokonserwatysta” odbierana jest jak antysemicka obelga, a ich postulaty jak cytaty z „Protokołów Mędrców Syjonu”. Jeden z nich jest autorem słów: „Nienawidzę terminu neokonserwatysta, bo w wielu kręgach to grzeczne określenie Żyda”.

 

Dokładnie wtedy, gdy potępiał Trumpa za „próbę przewrotu”, Joe Biden mianował na stanowisko zastępcy sekretarza stanu Victorię Nuland, tą samą, która dokonała przewrotu na kijowskim Majdanie. Przy czym nie przeszkadzało jej, że zrobiła to rękami neonazistów, i nieźle się pociła, gdy pod oknami ambasady USA wyśpiewywali: „Smert moskowsko-żidiwskij komunie”. Gdy jej dziadek, wileński Żyd przyszwendał się do Ameryki, nosił nazwisko Nudelman. Ojciec był komunistą, chociaż uczęszczał do synagogi, a córkę wychował w tradycji żydowskiej. Ale co ważniejsze – Nuland jest żoną Roberta Kagana, który wraz z całym klanem odegrał diabelską rolę w inwazji na Irak. À propos nazwiska – nie używa ani rodowego, ani męża. Usiłuje coś ukryć? Pierwsze z nich znaczy w jidysz tyle, co wyrabiacz klusek. Drugie to tytuł wodzowski Chazarów, swojsko brzmiący w kontekście Łazara Kaganowicza, który z drobnego żydowskiego handlarza bydła przepoczwarzył się w architekta Wielkiego Głodu na Ukrainie i egzekutora (obok Stalina, Berii i Kalinina) zbrodni katyńskiej.

 

„Prezydent Biden” to terminem wielce umowny. Skład etniczny i ideowy administracji potwierdza tajemnicę poliszynela – Joe Biden to tylko figurant, a rządzi klan Kaganów i ten sam układ, który sterował Obamą. Nie od rzeczy będzie tu przypomnieć, że sam Obama, syn komunistki i uchodźcy z Afryki, politycznie sformatowany został w kręgach chicagowskich marksistów, przez członka KP USA i sowieckiego szpiega Billa Ayersa (też, jak Kagan, pochodzącego z polskich Kresów, czyli dzisiejszej Ukrainy). „Żaden z bliskich współpracowników Bidena z jego sztabu wyborczego, nie znajdzie posady w Białym Domu” – kpiła, opisując intrygę, żydowska gazeta. To była wyraźna analogia do Obamy, który mógł tylko bezsilnie podpisywać nominacje ludzi wskazanych przez waszyngtońską plutokrację, a których jedynym wspólnym mianownikiem było żydokomunistyczne pochodzenie. Gdy sekretarzem stanu zrobili Antony’ego Blinkena, media żydowskie triumfowały: „Jest trzecim Żydem na tym stanowisku po Henrym Kissingerze i Madeleine Albright”. Ale to nieprawda, bo był nim także, w administracji Obamy, John Kerry, prawnuk Benedikta Kohna z Białej k. Prudnika, były trockista i pacyfista, który z opluwał amerykańskich żołnierzy w Wietnamie, powielając kremlowską propagandę. Kerry-Kohn jest dziś pełnomocnikiem Bidena ds. klimatu.

 

Donald Trump, po wyborczym zwycięstwie, skierował do nich słowa: „Wojna w Iraku była bardzo wielką pomyłką. Nigdy nie powinniśmy się tam znaleźć”. Słowa te mówiły wszystko, dla neokonserwatystów oznaczały zsyłkę na polityczną Syberię.

 

Gdy potem poszedł na całego, deklarując: „Głównym i najważniejszym hasłem mojej prezydencji będzie Ameryka na pierwszym miejscu. W pierwszym rzędzie zajmijmy się własnym narodem i własnym krajem”, stało się jasne, że jego prezydentura będzie dla neokonserwatystów koszmarem. Trump nie zostawił też suchej nitki na elicie dyplomatycznej: „Pozbądźmy się ich i Ameryka znowu będzie wielka”.

 

A mówił o elicie zaludnionej głównie synami lub wnukami żydowskich uchodźców z przedwojennej Polski. Waszyngtońskiego bagna nie zdołał (albo nie zdążył) wyczyścić i neokonserwatyści, po powrocie do władzy, już na podium wyborczym krzyczeli: zbombardować Teheran, więcej broni dla Kijowa!

 

Mają w Polsce swój duplikat – jest nim PiS.

 

Szczególnie, i na swój sposób, z neokonserwatystami powiązany jest Antek Macierewicz, który pielgrzymował do nich, gdy był w opozycji, dla którego szczytem marzeń są Stany Zjednoczone na ścieżce wojennej z Rosją. I czy nie dlatego na działaczy PiS Trump działał jak czerwona płachta na byka, a jego zwycięstwo było utratą gruntu pod nogami? Bo trudno było wojować z Putinem w „strategicznym partnerstwie” z lilipucią Litwą i zbankrutowaną Ukrainą. Doktryna Trumpa „Najpierw zadbamy o nasz kraj, zanim będziemy się przejmować wszystkimi innymi”, przeraziła nie tylko waszyngtońskich trockistów, ale i tych nad Wisłą. Bo do rozmów z Trumpem zasiąść musieli ci, którzy przejmują się wszystkimi, tylko nie własnym krajem.

 

PiS to formacja „neokonserwatywna” także dlatego, bo… konserwuje żydokomunę. To jest tych, których pochodzący z Polski pierwszy prezydent Izraela Ben Guriona określił mianem „szumowin judaizmu”. Innego zdania jest „nasz” Duda: „Polacy i Żydzi na tych ziemiach to tysiącletnia tradycja współżycia dwóch narodów, kultur, często małżeństw, pokrewieństwa, przyjaźni, znajomości. 1000 lat wspólnej historii i trwania razem – w Polin, ziemi przyjaznej żydowskiemu narodowi”. Czyli stuletni okres „współżycia Polaków z żydokomuną” ot, tak sobie, pominął. Twórca kanonicznej wersji polskich dziejów najnowszych prof. Andrzej Friszke utrzymuje, że kluczową rolę w tzw. „transformacji ustrojowej” odegrali rewizjoniści partyjni i lewica laicka. I rzeczywiście, czasem na przygotowanie powrotu stalinowskiej żydokomuny do władzy był stan wojenny, a dowodem skład etniczny biesiadników w Magdalence, przy stole oflankowanym dwiema menorami. A co Mazowiecki miał na myśli nawołując do „grubej kreski”, jeśli nie odkreślenie przeszłości stalinowskiej żydokomuny?

 

Prekursorami wszystkich komunistycznych rewolt byli Żydzi emigrujący na przełomie XIX i XX wieku do Ameryki z terenów przedrozbiorowej Polski. Dziś to w większości wyznawcy skrajnie lewicowych idei. Komunistyczna Partia Polski (jak i jej ukraińska odnoga – KPZU) była zgrupowaniem kilku tysięcy żydowskich fanatyków, marzących o dorwaniu się do władzy drogą krwawej rewolty. Wymownym dowodem na to było, gdy jej członkowie po 17 września 1939 r. odnaleźli się w bandach na Kresach Wschodnich, a ich dziełem były represje i mordy na wielką skalę, całowanie czołgów sowieckich, noszenie trumien z napisem:  „Polska umarła”. Po roku 1945 Stalin skierował do Polski tysiące takich lumpów, którzy zajęli miejsce wyniszczonych polskich elit. Łupem tych samych elit padły także wszystkie organa władzy w Polsce posierpniowej. Za transformacją Polski stał, obok Davida Rockefellera, George Soros. Ten sam, który finansował ukraiński Majdan. Ten sam, który założył Fundację Batorego, zaplecze rodzimego stronnictwa trockistowskiego. Jeśli dodamy do tego 1,5 miliona mówiących po rosyjsku i wznoszących pomniki wdzięczności Armii Czerwonej Żydów sowieckich, w tym KGB-istów w szeregach Mosadu, to czy nie pod tym właśnie kątem należy spoglądać na zaangażowanie neokonserwatystów w konflikt Rosja-Ukraina?

 

„Putin instaluje za oceanem swojego prezydenta. To katastrofa dla Polski” – lamentowała na łamach „Washington Post” Anne Applebaum, dzięki której Radek Sikorski związał się z American Enterprise Institute, stanowiącym zaplecze neokonserwatywnych polityków. W sporządzonym dla nich raporcie postulował reformę polskiej armii tak, aby mogła wysłać na bliskowschodnie misje nawet kilkanaście tysięcy żołnierzy. Tłumaczył przy tym, że żołnierze z Polski są tańsi w eksploatacji, a ich strata nie wywoła w USA niechęci do wojny. W innym raporcie, atak na Irak porównał do Monte Cassino. Postawił też śmiałą tezę: „bez afgańskich mudżahedinów nie byłoby Okrągłego Stołu w Polsce”. O pokojową nagrodę Nobla dla Ben Ladena nie wystąpił, ale zaległość odrobił – nagrodę 1 miliona euro przyznał Mustafie Dżemilewowi, liderowi Tatarów krymskich, islamiście popieranemu przez Turcję, którego udział w eksterminacji chrześcijan w Syrii jest nie do przecenienia.

 

I tu pytanie: Czy tweet Radka Sikorskiego „Thank you, USA”, przypisujący sprawstwo uszkodzenia gazociągu Nord Stream Stanom Zjednoczonym, nie pojawił się z inspiracji Nuland, nie miał na celu sprowokowanie eskalacji wojny z Rosją, nowych sankcji, nowych dostaw broni (za które zapłacą Polacy) i wojska polskiego kierującego się zimą na front wschodni? Przypomnijmy – 27 stycznia Nuland zwierzyła się dziennikarzom: „Chcę być dziś szczera, jeśli Rosja podejmie działania przeciwko Ukrainie w ten czy inny sposób, Nord Stream nie ruszy do przodu”.

Jaką rolę w tym odgrywa to, że przodkowie żony Radka pochodzą – jak sama twierdzi – z Rosji, i odegrali ważną rolę w rewolucji bolszewickiej? W swych książkach Anne Applebaum sztampowo wybiela rolę żydokomuny w montowaniu komunizmu w Polsce i bardzo często mija się z prawdą. Choćby wtedy, gdy zrównuje zbrodnie banderowców z akcją Wisła. „W końcu czerwca 1947 siłom interwencyjnym udało się wreszcie, część z liczącej sobie 140 tys. społeczności ukraińskiej wypędzić z jej siedzib, wepchnąć do brudnych bydlęcych wagonów i przesiedlić na północ i zachód Polski. To był krwawy i bezwzględny proces, tak samo krwawy i bezwzględny jak wymordowanie mieszkańców Wołynia trzy lata wcześniej” – napisała. Przy innych okazjach rozpuszcza inne, równie kłamliwe oceny: pamięć o Katyniu jest wyrazem nacjonalizmu; NKWD i funkcjonariusze UB byli sojusznikami w walce z faszystowskim zagrożeniem. Nieprzypadkowo też opinie Applebaum zamieszczane w „Washington Post” są przedrukowywane w „Wyborczej”. I nieprzypadkowo osiągnęła na świecie status opiniotwórczego eksperta ds. Polski i Europy Wschodniej. Dla zarządzających tematem jest wyborem idealnym: Żydówka o rosyjskich korzeniach, publikująca w żydowskiej gazecie dla Amerykanów i żydowskiej gazecie dla Polaków.

 

30 września, w Radiu Zet, dziennikarka „Newsweeka” lansowała w wyścigu o fotel prezydenta RP Radka Sikorskiego: „Ma znakomite kontakty międzynarodowe. Wcześniej był szefem MON i MSZ, czyli sprawował ministerialne funkcje w dwóch kluczowych kompetencjach prezydenta”. Wychwalała także potencjalną pierwszą damę: „Anna Applebaum to znakomita publicystka, autorka światowej sławy. Taka para prezydencka mogłaby bardzo mocno wizerunkowo pomóc Polsce”. Tego samego dnia „Newsweek” podał informację o rocznych dochodach Sikorskiego, które wynoszą przeszło 800 tysięcy euro i pochodzą z 14 źródeł. Dodajmy, że gazetą, która wchodzi w skład Axel Springer, dyryguje Michał Broniatowski, autor opublikowanej na FB instrukcji zorganizowania w Warszawie krwawego majdanu, wzorcowe dziecko żydokomuny – ojciec przyszwędał się do Polski w taborach dywizji NKWD i kierował szkołami bezpieki, a matka pracowała w stalinowskim aparacie propagandy.

 

W Iranie był sobie szach. Gdy wybuchła rewolucja, obalono go, a jego miejsce zajął ajatollah, który ogłosił doktrynę „Dwóch Szatanów”: „Mniejszym” był Izrael (bo mały jak krosta na dupie świata), a „większym” USA. W tej sytuacji każdy, kto mógł bronić krostę przed ajatollahem, był na wagę złota.

 

W Iraku był sobie dyktator. Wysłuchawszy zachęty z ambasady USA, ruszył na Iran nie zdając sobie sprawy, że robi to w interesie Izraela, który pławił się w pokoju i demokracji. Nie doczekawszy się rekompensaty, za przyzwoleniem USA, zajął Kuwejtu z jego zasobami ropy (co miało mu pomóc w spłacie długów zaciągniętych na wojnę w żydowskich bankach), a lobby żydowskie zmontowało koalicję i pogoniło dyktatora z Kuwejtu. Ale na tym nie koniec – pod pretekstem obalenia okrutnika, który miał popierać Ben Ladena i manipulować przy broni masowego rażenia, dokonali inwazji na Bagdad. Do koalicji wciągnęli Polskę, a w imieniu Polaków wojnę Arabom wydał syn rabina Geremek i do wojny zagrzewała Anne Applebaum, zbywając krytyków inwazji słowami: „paranoja, której celem jest zdyskredytowanie prodemokratycznych inicjatyw”. Na wojnie Polska nie zyskała nic. Koszty snów o potędze (bo za udział w agresji mieliśmy zostać mocarstwem światowym, a nasi sojusznicy mieli umierać za Gdańsk) wyniosły 3 mld zł i 720 mln dolarów z umorzenia irackiego długu. W zamian, na otarcie łez, dostaliśmy zardzewiałą fregatę, 40-letnie samoloty transportowe, rachunek na 12 mld za F-16, logo „okupanta Iraku” i amerykańskie wsparcie dla roszczeń hien cmentarnych spod znaku „Przemysł Holokaustu”. Interesy w „wyzwolonym” Iraku robił każdy, tylko nie my. Z programu przezbrojenia nowej irackiej armii wartości 3 mld dolarów, 85 procent przypadło Ukraińcom. Tym samym, którzy dziś, robiąc z siebie nieporadne ofiary rosyjskiej agresji, biorą od nas broń za darmo. Neokonserwatywni jastrzębie na tym, jednak nie poprzestali – dziś nalegają na zbombardowanie Teheranu.

 

Po dojściu do władzy, Obama popełnił fatalną pomyłkę – pozostawił na kluczowych stanowiskach głównych architektów inwazji na Irak. Ci zabrali się za psucie stosunków z Rosją, dochodząc do wniosku, że Putin jest główną przeszkodą w realizacji ich wizji. Wbijanie klina między Obamą i Putinem stało się wyraźne, gdy doszło do porozumienia o przystąpienia Iranu do negocjacji nuklearnych. Zamysł polegał na podbiciu oka Putinowi, jako kara za ingerencję w neokonserwatywne marzenia zmiany reżimów na całym Bliskim Wschodzie. Ich najbardziej spektakularnym ciosem była Ukraina, a główną rolę odegrała zastępca sekretarza stanu Victoria Nuland, do dziś rzeczywisty architekt polityki USA wobec Wschodu Europy i Rosji. Swoją rolę odegrał też organ prasowy neokonserwatystów „Washington Post”, sugerując, że kolejny „regime change” powinien nastąpić w Moskwie.

 

Czy poparcie Polski dla Ukrainy w wojnie z Rosją nie przypomina nawoływania do zbombardowania Teheranu i powieszenia Putina oraz snów o potędze zostania mocarstwem światowym? Co Lech Kaczyński uzyskał w zamian za poparcie „naszej wojny” w Iraku? Żydowskie roszczenia majątkowe? Co uzyskał jego brat w zamian za umizgi wobec nowojorskich trockistów? Tytuł „mocarstwa humanitarnego” i zaszczyt bycia największym dostawcą pomocy wojskowej dla Ukrainy? Diaspora żydowska porzuciła Lecha. Dzisiaj nie widzi partnera w Jarosławie, bo w odwodzie ma Trzaskowskiego i Hołownię, a dodatkowo o tym, kto jest najlepszym filosemitą decyduje Anne Applebaum. Kaczyński robi wszystko, by „strategiczny partner” uznał go za jedynego plenipotenta swoich interesów w Polsce. Problem w tym, że aby to osiągnąć musi zapomnieć o polskich interesach. I na tej ścieżce postąpił już bardzo daleko. Czym bardziej wpisuje się w trockistowską strategię podpalania świata i wyciągania kasztanów z ognia cudzymi rękami, tym bardziej jest poniewierany.

 

Historia lubi się powtarzać. W 2015 roku, po zmianie reżimu na Ukrainie, nasi amerykańscy sojusznicy dokonali zmiany w Polsce. Dziś otwarcie stawiają na opozycję. Dlaczego podkopują wasalny, skrajnie proamerykański rząd, i to w czasie, gdy Polska stała się stroną wojny i zapleczem Ukrainy? Dlatego, że w polsko-amerykańskim i polsko-żydowskim „dialogu” obowiązują bezlitosne zasady gry i jej reguły nie przewidują żadnego kompromisu, żadnego porozumienia, żadnej linii granicznej. Dlatego że chodzi o przejęcie kontroli nad Polską i o to, by nie spotkało się to z jakimkolwiek sprzeciwem na arenie międzynarodowej. A jak już wycisną z Polski wszystkie żywotne soki, jak już ogołocą polską armię z wszelkiej broni, jak już przystąpimy do spłaty żydowskich roszczeń, to ambasador Mark Brzeziński powie: „Murzyn zrobił swoje, Murzyn może odejść”.

 

Dlaczego robią to właśnie teraz?Bo skutecznie uwikłali ich w katastrofalną sytuację, którą tylko ONI są w stanie rozwikłać. Bo w ich łby wtłoczyli rozumowanie: Sytuacja jest beznadziejna; wszystko jest z góry ustalone; jest tylko jedno globalne mocarstwo, i trzeba wykonywać każde polecenie idące z Waszyngtonu, bo jak nie to się z Polski wycofa i zostawi nas w rękach Ruskich lub Niemców. Skutecznie też przekonali, że w USA o wszystkim decydują Żydzi, że nasze bezpieczeństwo zależy nie od wsparcia Kongresu ale Amerykańskiego Kongresu Żydów i że jeśli ułożymy się z Żydami, to bezpieczeństwo Polski stanie się interesem żydowskim. Z takim infantylnym rozumowaniem wiąże się inna, ciągle obowiązująca doktryna polskiej dyplomacji: Polska powinna stać u boku jakiegoś państwa, niezależnie od tego, czy jej się to opłaca, czy nie. W rezultacie, polscy żołnierze ginęli w Iraku kierując się interesem bezpieczeństwa Izraela, a wkrótce będą ginąć na Ukrainie kierując się interesem amerykańskich trockistów. I jeszcze jedno: PiS szuka remedium na polskie bolączki, rywalizując z Sikorskim i jego żoną o względy owych trockistów.

 

Gdzie zbiegają się wszystkie nitki? Do kogo należy ręka pociągająca za nie? Na czyje polecenie w „Washington Post”, na równi z nawoływaniem do wojny z Rosją, podgrzewany jest temat antysemityzmu Polaków i ich „nieuleczalnej antyrosyjskiej fobii”?Czy centrum dezinformacji, w którym pracują macherzy od „pilnowania polskich interesów”, nie jest pod kontrolą nowojorskich trockistów? Skąd wziął się tweet „Thank you, USA i niegdysiejsze wypowiedzi Radka Sikorskiego o „szczerym demokracie” Putinie i członkostwie Rosji w NATO? Co mają wspólnego Ukraina i Iran? To tylko części znacznie większej układanki. Potwierdzają to redaktorzy dwóch rzekomo wrogich sobie gazet – Adam Michnik i Tomasz Sakiewicz oraz szefowie dwóch rzekomo wrogich sobie telewizji – TVP i TVN, zgodnie wzywający do rozprawienia się z „krwawym satrapą” w Moskwie i „krwawym ajatollahem” w Teheranie. Gdy dodamy do tego, że elementem tej układanki jest półtora miliona rosyjskich i ukraińskich Żydów żyjący w Izraelu i spora grupa w otoczeniu Putina i Zełenskiego, to pytanie „Gdzie Krym, a gdzie Rzym”, czyli pytanie „Gdzie Krym, a gdzie Teheran” nie może szokować.

 

Konflikt wydaje się nielogiczny, a nawet sprzeczny z polityką USA zapoczątkowaną przez Obamę (u którego Biden był wiceprezydentem), która polegała na wycofaniu się z zamorskich awantur wojennych, skupianiu na konfrontacji z Chinami i neutralizowaniu podejścia Rosji do Chin. W takiej perspektywie wojna z Rosją jest niekorzystna dla interesów USA, i na zdrowy rozum Waszyngton powinien kontynuować politykę poprzedników, szachując Moskwę i Berlin wspieraniem inicjatywy Trójmorza. Ale równie nielogiczna i niekorzystna dla interesów USA była inwazja na Bagdad. Czy w obu przypadkach nie mamy do czynienia z tą samą machinacją – wojna niekorzystna dla interesów USA, ale korzystna dla interesów pewnego lobby w Waszyngtonie? Problem także w tym, że w Waszyngtonie nie rządzi Biden, lecz ocierające się o komunizm radykalne skrzydło Demokratów, a w polityce zagranicznej coraz bardziej doniosły głos mają neokonserwatyści. Problem także w tym, że USA często dokonują doraźnych i radykalnych wolt, szczególnie kosztem słabszych partnerów, do których zalicza się Polska. W takiej sytuacji nie można wykluczyć resetu z Rosją i z Niemcami, zawsze gotowymi do przyjęcia roli „regionalnego policjanta”.

 

Obama kazał nam Ruskich kochać. Biden kazał nam ich nienawidzić. Czy nie przygotowują nas do tego, abyśmy Putina znowu pokochali? Scenariusz, w którym Biden dogaduje się z Putinem, a Kaczyński przygląda się temu z rozdziawioną gębę, wydawał się koszmarem. Ale tak się właśnie dzieje – Polska przegrywa, i to z kretesem, a za Donbas nikt nie chce umierać. Tu jeszcze inne pytania: Dlaczego neokonserwatyści chcą wywrócić stolik z kartami? Czy wojenka na Ukrainie nie jest w interesie funkcjonującej w USA trockistowskiej formacji, która składa się z potomków skomunizowanych żydów z Galicji? Czy ich dziełem nie jest „ukrainizacja” Polski? Czy u podłoża miłości PiS do Ukrainy nie leży to, że i Polską i Ukrainą i USA od dekad rządzi żydokomuna pochodząca z dzisiejszej Ukrainy?

 

Dla Kaczyńskiego sensem istnienia Polski jest bycie przeciwnikiem Moskwy, a to oznacza, że Polska nie ma własnych interesów na Wschodzie, i że jej powołaniem jest, zamiast przysparzanie dobra Polsce, szkodzenie innym. Dla Radka Sikorskiego sensem istnienia jest robienie laski neokonserwatystom, a to, że pewnego mroźnego poranka wybuchnie Baltic Pipe, nie wywołuje frasunku na jego kałmuckim licu. Geostratedzy PiS nie wyciągają wniosków z przeszłości, popełniają wciąż te same błędy. Bezkrytycznie poparli pomarańczową rewolucję, czyli ukraińską Magdalenkę i dorwanie się do władzy oligarchów pochodzenia sowieckiego. Gardłują o Ukrainie w UE i w NATO. Ale nie pytają, ile Polska może na tym zyskać, a ile stracić. Dlaczego tam, gdzie inni zadają pytanie, co z tego będziemy mieli, oni mają tylko jedną odpowiedź: Bij Moskala?

 

Czas beztroski oraz korzystnej koniunktury międzynarodowej kończy się nieubłaganie. Przyszłość rozgrywa się w trójkącie USA-Chiny-Rosja, a nie na Ukraina, i trzeba tak manewrować, by te potężne młyny nie rozmieliły nas na drobne. A my co robimy? Oddajemy nasze bezpieczeństwo w ręce państwa, dla którego Polska jest „strefą zgniotu”. Wdajemy się w gierki między Rosją i żydokomuną, których nie rozumiemy i w których jesteśmy pionkiem. Zamiast strategii, mamy chaotyczne miotanie się od ściany do ściany, bełkot, kabalistyczne zaklęcia w rodzaju „Nie ma suwerenności Polski bez suwerenności Ukrainy”, wykrzykiwania w Belwederze, symbolu Polskiej państwowości, „Tu jest Polin”, i ogłaszanie każdego, kto sceptycznie odnosi się do pomysłów wciągania Polski we wschodnie i bliskowschodnie awantury „ruską onucą”. No i mamy polityków, którym, gdy natrafiają na mniejszość narodową kojarzoną z Kominternem, uginają się nogi.

 

Krzysztof Baliński

17 X 2022

Za: Strona prof. Mirosława Dakowskiego (17-10-2022) | https://dakowski.pl/to-pyta-nie-bladzi/

Jak się nas okrada i zarabia na kryzysach?

 

Dr Leszek Sykulski nie wytrzymał. Cała prawda o sytuacji Polski

 Warto posłuchać, zanim powtórzymy nasze błędy z przeszłości, gdyby ktoś miał wątpliwości warto poczytać:

https://thegrayzone.com/2022/10/10/ukrainian-kerch-bridge/?utm_source=substack&utm_medium=email

Dla przypomnienia

Pojechaliśmy do Iraku, bo nas oszukali? - Dziennik.pl

Kwaśniewski powiedział, że Polska przyłączyła się do wojny w Iraku na podstawie błędnych informacji o irackiej broni masowej zagłady przekazanych mu przez ówczesnego sekretarza stanu USA.

 

Były prezydent powiedział też, że teraz byłby już ostrożniejszy. "Wtedy nie myślałem, że można nas tak bardzo wprowadzić w błąd. Może było to naiwne" - wyznał.

I jeszcze skutki pisowskiej hołoty w stosunku do Ukraińców

Mieszkania dla uchodźców całkowicie zdemolowane. Przez okno wyrzucili nawet wannę (legaartis.pl)

LESZEK ŻEBROWSKI NIE TYLKO O HISTORII: TRZEBA BRONIĆ TYCH LUDZI PRZED PLUGASTWEM, KTÓRE NAS ZALEWA

Tutaj już Pan Leszek Żebrowski zaczyna mówić bardziej normalnie niż jeszcze kilka lat temu. 

Dobrze, że teraz wspomina, legionowe ( piłsudczykowskie) kadry AK i jak to sie skończyło.

Porusza temat prawie nieznany fakt, że magazyny broni KG AK okręgu warszawskiego podczas powstania warszawskiego nie zostały otwarte. A w tych magazynach było więcej broni niż posiadali powstańcy warszawscy w początkowych dniach powstania. Aż trudno w takie rzeczy dzisiaj wierzyć.

Wymienia zachodnich historyków jak Norman Davies, ale nie rozumiemy, że tacy ludzie są propagatorami obcych interesów tak jak współcześni propagatorzy jak Pan Jacek Komuda, czy Waldemar Łysiak.

Krym - olbrzymie złoża gazu i ropy, czyli czego nie mówią gadające głowy

 Czytelniku,

Ogladając gadające głowy w telewizorach, gdzie lokalna ubecja (teraz pod róznymi patriotycznymi nazwami z dodatkiem narodowe itp) odpaliła wszystkich swoich Bolków noszacych szumne nazwy ekspertów, specjalistów czy innych niezależnych ekspertów bredzących banialuki o tym cyrku na Ukrainie. 

Nie mówią o jednej i podstawowej rzeczy, a mianowicie o przejęcie surowców jak Koltan, Radon używanych w przemyśle kosmicznym, zaś Krym to po prostu olbrzymie złoża gazu i ropy.

poniżej art. z 21. marca 2014 z A Krym to także ropa naftowa | Telepolis (heise.de)

 

U wybrzeży Krymu znajdują się duże złoża gazu i ropy naftowej, które są obecnie przekazywane Rosji

 

U wybrzeży Krymu znajdują się duże złoża gazu i ropy naftowej. Dopiero niedawno odkryto dwa pola Skifska i Foroska. Dla Ukrainy - a także dla ówczesnego prezydenta Janukowycza - była to kusząca perspektywa zmniejszenia zależności od dostaw rosyjskiego gazu po "wojnie gazowej" w 2006 roku. Ukraina była dotychczas uzależniona od rosyjskiego gazu.

 

Ukraina była bliska podpisania kontraktu z konsorcjum naftowym kierowanym przez ExxonMobil, w skład którego wchodzą Shell, rumuński OMV Petrom i ukraińska Nadra Ukrainy. Pod koniec lutego umowa powinna zostać ostatecznie przypieczętowana. W rzeczywistości było to już planowane w 2012 roku, ale było wielokrotnie odkładane przez ukraiński rząd. Obiektem pożądania było pole Skifska na Morzu Czarnym z szacowaną ilością od 200 do 250 miliardów metrów sześciennych gazu ziemnego, nikt nie wydawał się być zainteresowany Foroską. Exxon liczył na 5 mld metrów sześciennych produkcji gazu rocznie. Exxon prześcignął rosyjską firmę Łukoil w procesie przetargowym, jak donosi Oilprice.com. Ukraina miała otrzymać 325 milionów dolarów za 50-letnią licencję i udział w zyskach. Koszt rozwoju oszacowano na 10 miliardów dolarów.

 

Plany były jeszcze na wczesnym etapie, polityczny koniec Wiktora Janukowycza doprowadził do ich nagłego zakończenia, Exxon położył je na lodzie na początku marca, inne firmy nie miały innego wyjścia. Wraz z przyjęciem Krymu do Federacji Rosyjskiej i konfliktem gospodarczym rozpoczynającym się od sankcji, Exxon i inne zachodnie korporacje mogą na razie całkowicie zniknąć z gry.

 

Władze krymskie zapowiedziały nacjonalizację ukraińskich firm, a tym samym także gazowni czarnomornieftiegazu. Grupa mogłaby zostać następnie "sprywatyzowana" poprzez sprzedaż Gazpromowi. Przewodniczący krymskiego parlamentu powiedział 13 marca, że pola naftowe powinny być pod opieką Moskwy: "Rosja i Gazprom powinny zadbać o wydobycie ropy i gazu" - powiedział Władimir Konstantinow.

 

Tym samym nadzieja na gaz (i inne podejrzane złoża ropy naftowej u wybrzeży Krymu) dla Ukrainy, ale także dla Exxonu, prawdopodobnie pęknie. To, co niedawno znajdowało się u wybrzeży, jest teraz w rękach rosyjskich. Sam Exxon prawdopodobnie zamieni dobrą minę w irytującą grę, podejrzewa Nicholas Cunningham na Oilprice.com, ponieważ zainwestował miliardy w wspólne przedsięwzięcie z Rosnieftią w Arktyce i nie zagrozi jej głośnym krachem z Rosją. Amerykańska firma prawdopodobnie musiałaby zadowolić się mniejszościowym udziałem w złożu Skifska, ponieważ nie ma nawet ważnych umów z Kijowem.

 

Ale spór między Rosją a USA będzie prawdopodobnie napędzany przez dalsze nacjonalizacje przez rząd krymski, a następnie "prywatyzację" rosyjskich firm państwowych. Stany Zjednoczone nałożyły już ostrzejsze sankcje na przedstawicieli biznesu. Aneksja przez Rosję ukraińskich zasobów energetycznych doliczy oliwy do ognia. (Christoph Stein)

Ukrainę duże koncerny podzieliły i teraz nie wiedzą jak to zafakturować. A jak Moskwa wysadziła amerykanów, którzy po prostu chcieli przejąć to jest teraz w mediach nazywane agresją. Tam nie ma żadnej ideologii czy walki o jakąś tam Ukrainę  czy inne Burkina Faso, tylko zwykłe interesy surowcowe i nic więcej. A Zelenski to aktor i gra jak mu reżyser każe.

Obóz Kołdyczewo – białoruska ciemna karta z II wojny światowej

Czytelniku,

Mamy sąsiada dziś noszący nazwę Białoruś, z którym mamy wspólną historię. Czy na stopie handlowej można ? Można

Henryk Siodmok na konf. "Polska - 

Białoruś, wspólne dziedzictwo, wspólna odpowiedzialność"

Ponieważ po II wojnie światowej i nowym rozdaniu sytuacja wygląda tak jak wygląda. Dziś kiedy kapusie warszawskie próbowały zrobić przewrót, ale który się nie udał i to jaki jest dziwny zbieg okoliczności, że ten przewrót uniemożliwili Białorusini pochodzenia polskiego, gdyż na czele ich służb stoi dwóch Polaków braci. Dziwne są sploty naszej historii. To jedno im wyszło. Ale pozostaje historia, gdyż kierownik tego białoruskiego PGR – u ma przeszłość sowiecką i po prostu trzeba to brać pod uwagę. W porównaniu z wystruganym z banana żydkiem z Ukrainy wybranym w „demokratycznych” wyborach nie dał sobie rozwalić kraju.

Ale od czasu do czasu zaczyna coś tam bredzić o walce z faszystami i Armii Czerwonej. Po naszej stronie mamy urząd Ministerstwa Spraw Zagranicznych, na którego czele stoi też żydek Pan Rau, który powinien przynajmniej w teorii dysponować wiedzą historyczną od swoich pracowników. My to chyba już głupszych żydków już dostać nie mogliśmy.

Warto przypomnieć historię obozu w Kołdyczewie, gdyż ta historia jest jedną z wielu ciemnych kart Białorusii z II wojny światowej.

Wiosna 1942 r na obszarze byłego majątku ziemskiego Kołdyczewo, należącego przed wojną do Państwa Szalewiczów ( którzy zostali wywiezieni na Wschód podczas pierwszej okupacji sowieckiej) położonym między Baranowiczami, a Nowogródkiem utworzono obóz.

Stał się on największym na obszarze byłego województwa nowogródzkiego miejscem zagłady.

Jesienią 1942 r dokonano w Kołdyczewie pierwszej masowej masakry Polaków.

Załogę obozu stanowili białoruscy funkcjonariusze SD, komendantem został niemiecki oficer FRITZ vel FRANTZ JORN, a szefem straży obozowej Białorusin – Sergiusz Bobko, któremu w 1942 r Waldemar Amelung, kierujący baranowskim SD polecił zorganizowanie obozu.

Jednym z wielu przykładów jest aresztowanie około 120 Polaków w Słonimiu i jego okolicach 29 czerwca 1942 r.

Zatrzymywania przeprowadzono na podstawie specjalnych list imiennych, przygotowanych uprzednio przez działacza BNS, czyli Białoruskiej Samopomocy Ludowej – Grzegorza Zybajkę.

Wg ustaleń historyka Jerzego Grzybowskiego, Zybajło brał osobiście udział w aresztowaniach. Na marginesie należy dodać, że ów kierownik BNS-u w Słonimszczyźnie już w lutym 1942 roku skierował list do Słonimskiego gabinetu komisarza, w którym stwierdził min.

„Mniejszość Polska za wszelką cenę usiłuje przeszkodzić zbliżeniu się władzy niemieckiej i narodowi niemieckiemu z narodem białoruskim. Opanowawszy wszystkie stanowiska  w aparacie cywilnym i miejskim, w zakładach pracy i przedsiębiorstwach rolniczych. Polacy prowadzą sabotaż (..).

Tylko zdecydowana czystka urzędników publicznych z elementów polskich jest w stanie odebrać im poczucie bezkarności i powstrzymać polską szowinistyczną propagandę wymierzoną przeciwko narodowi niemieckiemu i białoruskiemu.”

Natomiast okupacji sowieckiej 1939 – 1941 Grzegorz Zybajło był współpracownikiem NKWD.

Większość zatrzymanych w Słonimiu została następnie zamordowana.

I takich przypadków była cała masa.

Wg ustaleń sowieckich, w okresie od wiosny 1942 r do końca czerwca 1944 r białoruska załoga w Kołdyczewie wymordowała 22 tys ludzi. Byli to w większości obywatele RP Żydzi, Polacy, Białorusini, a także jeńcy sowieccy i czerwoni partyzanci, których zgrupowania działały na Nowogrodczyźnie.

Sytuacja była skomplikowana, że od 1943 roku na Nowogrodczyźnie sytuacja była skomplikowana, że od 1943 roku trwała regularna sowiecko – polska wojna partyzancka, która pewnie była przyczyną, że AK nie podjęła decyzji o ataku.

Wymiarowi sprawiedliwości Polski „Ludowej”  udało się skazać niektórych członków załogi w Kołdyczewie. W 1957 r sąd wojewódzki We Wrocławiu skazał Sergiusza Bobkę (używał po wojnie nazwiska Bukowski), Aleksandra Weronika I Aleksandra Leusza na karę śmierci.

Wyroków tych jednak nigdy nie wykonano. Władze PRL wykazały się wybitnie „humanitarnym” podejściem do zbrodniarzy z białoruskiego SD. Ostatecznie Rada Państwa skorzystała z prawa łaski. Sergiusz Bobko otrzymał karę dożywotniego więzienia, zamienioną następnie na 25 lat i z czasem opuścił więzienie.