Do tajnych służb Jej Królewskiej Mości: lądowanie Tysiąca Fragmentów książki: "Anglia przeciwko Królestwu Obojga Sycylii" Erminio De Biase
Palaczy, czyli tych, którzy musieli podpalać proch, z
pewnością nie brakowało: wystarczyło ich znaleźć wśród uciekinierów, wśród
zesłańców i niezadowolonych, jakie zawsze rodził każdy reżim. Ci więc, że tak
powiem, do ideologicznych satysfakcji dodaliby później także korzyści
materialne, takie jak np. kariera polityczna, stanowiska dowodzenia, bogactwo
gospodarcze i byliby w tej chwili wspierani w swojej pracy przez agentów
angielskich, którzy na wyspie się wśród licznych pracowników przemysłu
siarkowego i winiarskiego, którego Anglicy, od pokoleń, w praktyce posiadali
monopol; jak już wspomniano, port w Marsali, ten odległy i na wpół barbarzyński
zakątek Sycylii, w którym roiło się od brytyjskich poddanych, został wybrany na
miejsce lądowania wojsk Garibaldiego.
Jeden z tych płatnych, którego zadaniem było sprzyjanie misji
Garibaldiego, nazywał się Giacomo Lacaita, były prokurator brytyjskiego
poselstwa w Neapolu, który później, naturalizując Anglika, stał się sir Jamesem
Lacaitą, prywatnym sekretarzem lorda Landsdowne'a a następnie samego
Gladstone'a, za usługi, jakie mu oddano w czasie pisania słynnych listów, przy
których redagowaniu brał czynny udział. Latem 1860 roku działał jako mediator z
lordem Russellem, aby przekonać go do wywarcia nacisku na Napoleona III, aby
zrezygnował z projektu siłowego uniemożliwienia Garibaldiemu przekroczenia
Cieśniny Mesyńskiej. Aż do 26 lipca nie było wiadomo, czy rząd brytyjski odmówi
przyłączenia się do Francji i Piemontu we wspólnym planie powstrzymania
Garibaldiego i zmuszenia Burbonów do zaakceptowania utraty Sycylii. Do tego
czasu Ludwik Napoleon miał nadzieję, że Cavour zawrze sojusz z Neapolem i że
wielkie mocarstwa zainterweniują, aby powstrzymać Garibaldiego, gotowego
przekroczyć Cieśninę i skierować się na Neapol. Ponieważ wszystko zostało
rozstrzygnięte w Londynie i tylko w Londynie (w imię już więcej niż sprawdzonej
neutralności w sprawach włoskich), interwencja Lacaity (który za szczególne
zasługi, powróciwszy do Włoch, został w 1876 r. mianowany senatorem) praktycznie
utorowała generałowi drogę do Neapolu, przyspieszając jego przejście przez
cieśninę.
Inny znakomity wygnańc, latem 1859 roku, opuścił Londyn i
udał się na Sycylię; Posiadał paszport na nazwisko Manuel Pareda, sklepikarz,
miał gęste wąsy, duże bokobrody i parę ciemnych okularów. Naprawdę nazywał się
Francesco Crispi i 26 lipca wylądował w Messynie, odpowiednio przemieniony w
wygląd, aby wyglądać jak argentyński turysta, ale w rzeczywistości pochodzący z
kraju, w którym tylko organizacja na pewnym poziomie, a na pewno nie Mazzini i
jego zdezelowany Giovine Italia, mogła zorganizować tak starannie przemyślany
potajemny powrót: Masoneria, w której programie politycznym przeważał plan
zniszczenia monarchii katolickich, a także sam rząd angielski, w każdym razie
dwie głowy tej samej hydry. Powiedzieliśmy, że był to Francesco Crispi, przy
tej okazji samozwańczy bojownik o wolność; W przyszłości będzie to najwyższy
wyraz najbardziej aroganckiego autorytaryzmu reżimu. Pod koniec stulecia, po
powrocie do władzy jako premier, będzie propagatorem najbardziej represyjnych i
antylibertariańskich praw, jakie kiedykolwiek zostały uchwalone od czasu
zjednoczenia Włoch.
Masoneria, z definicji stowarzyszenie, częściowo tajne, ludzi
połączonych wspólnymi interesami, zawsze towarzyszyła historii Anglii, kraju, w
którym oficjalnie się narodziła, w swoim współczesnym znaczeniu, 24 czerwca
1717 roku. Cofając się jednak znacznie dalej w czasie, jego początki sięgałyby
nawet czasów budowy Świątyni Salomona w Jerozolimie. Członkami założycielami
byli murarze, którzy tam pracowali i od tego wzięła się nazwa "Bracia
murarze". Ta sama symbolika sekty odnosi się zresztą do narzędzi używanych
do budowy konstrukcji, takich jak kwadrat, cyrkiel, poziomica i pion. Innym
alegorycznym emblematem orderu jest ścięta ceglana piramida, zwieńczona
wszystkowidzącym okiem Wielkiego Architekta Wszechświata: tym samym, który
widnieje na odwrocie banknotu dolarowego i który jest reprodukowany w Sali
Medytacyjnej budynku ONZ w Nowym Jorku. Masoneria, kapitalizm i syjonizm łączą
się zatem w jedną symbolikę władzy; ta sama siła, która zawsze panowała nad
światem i która w swej istocie jest zawsze arogancka, ponieważ rości sobie
prawo do tego, czego nikt jej nigdy nie dał; zawsze apodyktyczna, ponieważ
sprawuje władzę przed korzystaniem z wolności przez jednostkę; Zawsze
zadziwiająca w tym, że kamufluje miażdżenie ludzi, którymi rządzi, jako
autorytatywną służbę dla dobra obywateli, pozbawiając ich samorządności,
niezbywalnego prawa człowieka.
Oficjalnie celem Zakonu jest "Uniwersalne
Braterstwo" poprzez duchową ewolucję bytu, która ma być osiągnięta nie
tylko poprzez inicjatywy filantropijne, ale także poprzez zaangażowanie na
rzecz prawdziwej, zdrowej i niesekciarskiej sprawiedliwości dla dobra całej
ludzkości. Szlachetne intencje, bez wątpienia, ale które jednak nie są w stanie
rozproszyć tej mgły tajemniczości i tajemnicy, która spowija wszystkie jego
rytuały, jego inicjacje, jego symbolikę. Nie wspominając już o tak zwanych tajnych
lożach czy, jak wielu określa, wypaczonych. Kto nie pamięta afery
"P2"? Jest to nazwa loży założonej w 1877 roku (w akronimie litera
"P" oznacza Propaganda), która natychmiast wyróżniła się poddaniem
się interesom o wyjątkowo bluźnierczym charakterze swoich wyznawców, z których
wielu było zamieszanych w skandal Banca Romana w 1892 roku. Po upadku faszyzmu,
który zmiotł masonerię, Loża została reaktywowana poprzez dodanie liczby 2 do
swojego starego akronimu, a w odniesieniu do starożytnych tradycji, całkiem
niedawno dała z siebie to, co najlepsze, dzięki wielokrotnemu zaangażowaniu
jednego ze swoich czcigodnych mistrzów, kilkakrotnie pojawiając się na
pierwszych stronach gazet. Być może to zbieg okoliczności, ale była to ta sama
loża, do której oprócz Francesco Crispiego należał sam Garibaldi.
Wróćmy jednak do zbliżającej się wyprawy Tysiąca: wszystko
musiało być zorganizowane z najwyższą starannością, aby zagwarantować absolutny
sukces przedsięwzięcia: Garibaldi nie chciał powtórzyć swoich tragicznych
niepowodzeń. Był gotów podjąć pewne ryzyko, ale tylko wtedy, gdy była szansa,
nawet jedna na sto. Podjął więc decyzję dopiero po upewnieniu się, że powstanie
zostało na nowo rozpętane w górach wokół Palermo. Zamieszki, które wybuchły od
3 do 18 kwietnia w Boccadifalco, Palermo, Monreale i Carini, spełniły jego
prośbę. Crispi, który zawsze był jednym z najbardziej agresywnych mazzińczyków,
a tym razem pod każdym względem angielskim agentem, dobrze sobie radził. Bunt
został natychmiast stłumiony, ale nie dał to pretekstu do jakichkolwiek
wątpliwości generała. Dla przypomnienia, Garibaldi, czytając depeszę od swojego
korespondenta z Malty, Nicoli Fabriziego, który poinformował go o niepowodzeniu
powstania, wykrzyknąłby ze łzami w oczach: "Byłoby szaleństwem
jechać", a w Genui, gdzie – w międzyczasie – zaczęli gromadzić się liczni
ochotnicy, zaczęła się rozchodzić pogłoska, że już nie wyjadą; Podczas gdy
niektórzy zaczynali się już demobilizować, słychać było, jak partyzanci
Mazziniego wykrzykują: "Garibaldi się boi".
W Turynie, mniej więcej w tym samym czasie, co te wydarzenia,
Garibaldi, o którym mówiono, że rozważa wypad do Nicei, aby sprowadzić z
powrotem do Piemontu swoje rodzinne miasto (niedawno odstąpione Francji zgodnie
z porozumieniami z Plombières), gdzie z dwustoma ludźmi rozbiłby urny wyborcze,
w których złożono karty do głosowania na "tak" w plebiscycie
aneksyjnym i rozrzucił kartki, aby konieczne było przeprowadzenie nowej karty
do głosowania, Był kilkakrotnie przyjmowany przez brytyjskiego ambasadora Sir Jamesa
Hudsona, który, zapewniając go o sympatii Anglii, gwarantował mu wystarczającą
ochronę dla powodzenia misji na Sycylii.
To właśnie w tym momencie historii nagle pojawia się
niejednoznaczna postać postaci, która miałaby zachęcić nierealistycznego
Garibaldiego do wiary w powodzenie jego naciąganego planu. Nieznany,
tajemniczy, ekscentryczny i zabawny awanturnik w kwietniu 1860 roku będzie
towarzyszył Garibaldiemu w każdym jego ruchu, podróżując w tych samych
przedziałach, zatrzymując się w tych samych hotelach i zawsze siedząc obok
niego na bankietach; Przedstawiany jako angielski dziennikarz i uważany przez
Garibaldiego i jego zwolenników za eksperta w procedurach konstytucyjnych nawet
w obcych krajach z innymi instytucjami, w rzeczywistości był tajnym agentem w
służbie Jej Brytyjskiej Mości i nazywał się Oliphant, Laurence Oliphant,
dziewiętnastowieczny odpowiednik Jamesa Bonda. Podobnie jak mityczna postać z
powieści Lan Fleminga, podróżował po świecie wzdłuż i wszerz i, o dziwo, jego
obecność była zawsze sygnalizowana tam, gdzie zbliżała się wojna lub zamieszki,
które szczególnie dotknęły jego ojczyznę. Nie był to pierwszy raz (i nie
ostatni) jego podróży do Włoch: był tam już jako młody człowiek, na początku
1848 roku, dziwnym zbiegiem okoliczności, akurat w związku z pierwszymi
zamieszkami tego roku...
Wieczorem 13 kwietnia 1860 roku, gdy jadł kolację z
Garibaldim w pokoju Albergo della Felicità w Genui wraz z około dwudziestoma
innymi gośćmi, generał powiedział mu, że jest mu przykro, że musi porzucić
projekt nicejski, ponieważ w garnku gotują się o wiele ważniejsze rzeczy.
Wyjaśnił, że wszyscy panowie przy stole to Sycylijczycy, którzy przyszli się z
nim spotkać, aby mu powiedzieć, że nadszedł czas na inwazję na Sycylię.
Garibaldi, choć zakochany w rodzinnym mieście, nie mógł poświęcić dla niego tych
największych nadziei, jakie wiązały z Włochami.
Ślady tajemniczego charakteru znikają równie nagle w
przeddzień odejścia Tysiąca. Laurence Oliphant, o którym pisze Encyclopaedia
Britannica jako brytyjski pisarz (18291888), pozostanie jednak we Włoszech lub
wróci tam po kilku latach, w imieniu Służby Wywiadowczej, aby utrzymać rozwój
rozbójnictwa pod kontrolą i śledzić wydarzenia, jeśli nie je wspierać, to które
uniemożliwiły powrót Franciszka II na jego prawowity tron. Wśród różnych
poufnych raportów, które wysłał do Londynu, jest jeden wysłany z Foggii 19
kwietnia 1862 roku, w którym, meldując się hrabiemu Russellowi o stanie
rozbójnictwa w prowincjach Abruzzi i Capitanata, opisuje sytuację w Neapolu,
Avellino, Ascoli di Puglia, Candeli aż po Sycylię, Chieti i Rionero. Odnotowuje
fakty i wydarzenia w południowych Włoszech, dzień po ich przyłączenia do
Piemontu, dokładnie w tym samym czasie, gdy oficjalnie przebywał w Japonii jako
pierwszy sekretarz ambasady.
Na niecałe trzy tygodnie przed wylotem z Quarto nikt nie mógł
realistycznie uwierzyć w nagłą i zaimprowizowaną wyprawę do Nicei: w
rzeczywistości wszystko było już przygotowane i zorganizowane na przygodę w
południowych Włoszech. Już wieczorem 16 lutego, a właściwie prawie trzy
miesiące przed lądowaniem, kawaler Martini, minister pełnomocny cesarza Austrii
w Neapolu, otrzymał depeszę telegraficzną: "Ekspedycja wkrótce opuści
Genuę i Livorno do Neapolu". Duże postępy i precyzja, z jaką austriacki
kontrwywiad informował Neapol o tym, co planowano na jego niekorzyść, poddały w
wątpliwość prawdziwość hipotetycznego lądowania na Lazurowym Wybrzeżu. Co
więcej, nikt, nawet Anglia, nie może ryzykować starcia, choćby tylko
dyplomatycznego, z Francją, zachęcając – za pośrednictwem swoich tajnych
agentów – do misji w sposób oczywisty niewykonalnej. Gdyby jakakolwiek akcja
przeciwko Francji była tylko hipotetyczna, bystre, sępie oczy Cavoura już dawno
wzięłyby się na celownik Korsykę, wyspę, która politycznie należy do Francji,
ale geograficznie jest włoska, jak jeszcze kilkadziesiąt lat temu czytaliśmy w
podręcznikach szkolnych.
Sprawy musiały potoczyć się inaczej, niż chciałoby się nam
wmówić: brytyjski agent, co jest o wiele bardziej prawdopodobne, przybył, aby
dać zielone światło swojego rządu dla jedynej, prawdziwej inwazji planowanej od
jakiegoś czasu, inwazji na Sycylię. Facet taki jak Garibaldi, cały Sturm und
Drang, jak przedstawiają go historycy, nigdy nie porzuciłby śmiałego projektu
wyzwolenia rodzinnego miasta (nawet jeśli był niewykonalny) tylko dlatego, że
niektórzy zwolennicy sycylijskiej inwazji przekonali go do zmiany zdania. Miał
wykonywać rozkazy: od masonerii lub rządu angielskiego; w każdym razie
zamówienia z Londynu i w towarzystwie miliona tureckich piastrów (dziś ponad
piętnaście milionów dolarów!), więcej niż pokaźnej sumy, którą mu dostarczono
podczas krótkiego pobytu w Genui...
Dziewiętnastowieczny poprzednik 007 przybył więc, oprócz
dostarczenia srebra, aby dokonać przeglądu ostatnich szczegółów i przekazać
ostateczne postanowienia; Najprawdopodobniej przybył on w celu dostarczenia
broni i przekazania kodów łączności z brytyjskimi okrętami, które przy ich
nieprzerwanej obecności gwarantowałyby powodzenie misji. Już... Ponieważ, aby
mieć pewność sukcesu, całkowicie neutralny rząd angielski już dawno wysłał na
wody Morza Tyrreńskiego imponującą eskadrę morską, około połowy całej Floty
Śródziemnomorskiej, floty angielskiej na Morzu Śródziemnym, pod rozkazami
Wielkiego Rycerza George'a Rodneya Mundy'ego, admirała Jego Królewskiej Mości.
Pobrano z:
https://unpopolodistrutto.com/page/3