niedziela, 13 października 2019

Wojna niemiecko-radziecka

22 czerwca 1941 roku rozpoczęła się wojna niemiecko-radziecka. Była to dziwna wojna, która momentami przypominała wojnę z 1920 roku. I Piłsudski i Hitler podejmowali dziwne decyzje i to w momentach, w których zdecydowane działania doprowadziłyby do zwycięstwa. Obaj też otwarcie deklarowali, że nie walczą z bolszewikami tylko z Rosją. O ile w przypadku Piłsudskiego można to było zrozumieć, bo Rosja jeszcze była, o tyle w przypadku Hitlera jest to już mniej zrozumiałe, a właściwie to niezrozumiałe. Nie można jednak wykluczyć, że Hitler wiedział, co mówił. Gdyby tak rzeczywiście było, to można by się pokusić o interpretację tego starcia, jako dokończenie rewolucji. Tym razem już jednak tylko w sferze nadbudowy, czyli w sferze ludzkiego umysłu, systemu wartości i przekonań. Pomimo że od rewolucji minęły 24 lata, to nadal większość Rosjan nie była przekonana do tego najlepszego z ustrojów. Rosjanie i narody wchodzące w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego zrazu potraktowały niemiecką agresję jako wyzwolenie. Szybko jednak przekonały się, że to nie tak. Józef Mackiewicz w swojej powieści „Nie trzeba głośno mówić” dokładnie opisał nie tylko najważniejsze momenty tej wojny, ale również sposób myślenia i wnioskowania ludzi prostych i tych bardziej, jakbyśmy to powiedzieli z angielska – „sophisticated”, czyli takich wyrafinowanych, obytych w świecie.
Prosty człowiek obserwował i wnioskował:
„ Nic u nich z tego nie wyjdzie. Już po wszystkiemu widać, że nic nie wyjdzie. Naród darem męczą, zamiast oswobodzić, sami ta bolszewizma rozprowadzają. I jeszcze jak na śmiech ludziom, nie jakichś gubernatorów, czy wojewodów, czy naczelników, ale musowo komisaaaarów powyznaczali! Czy u nich tam rozumu nie ma za kopiejkę? Toż pomyśleć: bolszewik przyszedł i zagrabił wszystko; a Niemiec przyszedł i sobie zabrał. Rzeczywiście i wychodzi: „grab zagrabione”, jak za Trockiego. Nieee, to nie ten Niemiec, co był przyszedszy w piętnastym, osiemnastym. Taki sam bolszewik, tylko że szczeka jak pies. – Dopiero po dłuższym namyśle dodał: – A że pod Moskwę podeszli, to i Napolion w Moskwie był, a później co stało się. O, tylko krzyżów po dziś dzień ostawił.”
Przedstawiciel białoruskiej inteligencji jest bardziej „sophisticated”:
„A tymczasem na wschodzie Europy następuje taki paradoks: wszystkie narody chłopskie, czyli wszystkie tak zwane „czarne ręce od pługa”, czyli organicznie demokratyczne, Finowie, Estończycy, Łotysze, Litwini, Białorusini, Ukraińcy, Słowacy… wolą raczej Niemców, niż tego sojusznika demokracji światowej! (…) …Tymczasem drugi fenomen: z całej Europy wschodniej, tylko ‘szlachecka’ Polska i ‘kapitalistyczne’ Czechy, czyli ‘pańskie’ i ‘białoręce’, kumają się z bolszewikami przeciw Niemcom! (…) Rozwiera się taka przepaść pomiędzy ‘Koroną’ i ‘Wielkim Księstwem’, jakiej jeszcze nigdy dotąd o tej głębokości w historii nie było. W porównaniu z tym, odrodzenie się naszych narodowych ruchów, białoruskiego, litewskiego, ukraińskiego w XIX wieku, zda się tylko drobną skazą na waszej ‘idei Jagiellońskiej’. Dziś ona jest rozdarta przepaścią nie do przebycia, i nieodwracalną! Wszystko co było Litwą i Rusią, idzie przeciw bolszewikom. Wszystko co było Koroną, idzie z bolszewikami.”
W dalszym ciągu ta sama osoba analizuje stosunki wewnątrzniemieckie:
„Żyjemy w epoce propagandy, więc wśród pojęć mocno uproszczonych. Tak prosto nie jest. Nie bywało zresztą nigdy na świecie. Ja byłem niedawno w Berlinie. O ile mogłem się zorientować, istnieją trzy główne, że tak powiem, trzony, które decydują o polityce wschodniej. Po pierwsze Hitler i partia, a więc takie typy jak Bormann, Himmler, Göring i banda. Po drugie: Ostministerium, to znaczy Rosenberg i cały sztab wcale rozsądnych profesorów i ekspertów. Po trzecie: wojsko. To znów schemat. Pomijam, że w każdym z trzonów są prócz tego tarcia, kłótnie, zwalczania wzajemne, zawiści i inne zdania. Prócz tego odsunięte od wpływów ministerstwo Ribbentropa; prócz tego propaganda, Abwehra, Gestapo, SD, „Plan pięcioletni”… ach, czego tam nie ma! Jedna wielka walka o kompetencje. Wszystko skłócone na noże, lub zakulisowe sojusze dla podstawienia nogi trzeciemu. Labirynt intryg. Ale te trzy trzony są główne. (…) Bo sytuacja jest taka: Hitler – wszyscy podludzie, jedna kolonia niemiecka. Rosenberg: wydzielić kraje bałtyckie, dać samodzielność Ukrainie, Białorusi, Kaukazowi, rozczłonkować Rosję raz na zawsze, a z ‘Moskowii’ zrobić rodzaj generalnej guberni, bez warstwy wyższej. Natomiast Wehrmacht przeciwnie: anektować kraje bałtyckie, dać może tam samodzielność na Kaukazie i innym trochę autonomii, ale w zasadzie, po obaleniu bolszewizmu, odbudować narodową Rosję i szukać z nią trwałego porozumienia. (…) … z Hitlerem nas łączy to, że ‘krucjatę antykomunistyczną’ bierze poważnie tylko Wehrmacht; zaś Hitler walczy głównie nie z komunizmem, a z Rosją. Nie tyle bolszewizm chce zmiażdżyć, ile raz na zawsze wyeliminować Rosję.”
Mamy więc taki obraz:
  • Hitler – podludzie i jedna wielka kolonia
  • Rosenberg – rozczłonkować Rosję, pozostałym republikom dać samodzielność
  • Wehrmacht – odbudować narodową Rosję i szukać z nią trwałego porozumienia
Z tego wniosek, że nie było w Niemczech jednego ośrodka władzy. W takiej sytuacji skuteczne prowadzenie wojny nie jest możliwe. A może celowo stworzono taki układ? Czyżby prowadzono tę wojnę dla samej wojny, a prawdziwy cel był ukryty? Już przygotowania do niej i zachowanie obu stron w tym czasie budzą zdziwienie i niedowierzanie, że to wszystko jakoś sztucznie wygląda.
Przygotowania do wojny rozpoczęto w lipcu 1940 roku. W sierpniu naczelne dowództwo przystąpiło do szczegółowego opracowania planów wojny. Od listopada następuje stopniowe przesuwanie wojsk z zachodu na wschód. W grudniu plan „Operacji Barbarossa” jest gotowy: szybkie rozbicie armii sowieckich i zatrzymanie na linii: Archangielsk – Wołga – Morze Kaspijskie.
W przygotowania do wojny wciągnięty jest cały aparat III Rzeszy. Zostają powołane całe sztaby eksperckie od sowieckiego przemysłu, bogactw naturalnych, rolnictwa, lasów, dróg wodnych. Do prac wciągnięte zostają ministerstwa wyżywienia i rolnictwa, gospodarki, urząd gospodarki wojennej itp. Powołano „Ostministeruim” pod kierownictwem ministra Rosenberga. W plany zaangażowane są organizacje ukraińskie m.in. OUN (Bandera) i OUN (Melnyk), białoruskie, litewskie. Podobne kontakty utrzymywano z Finlandią, Rumunią i Węgrami.
W ciągu całego tego czasu poselstwo sowieckie w Berlinie nie wie nic konkretnego. Sugestie niemieckie idą w tym kierunku, żeby przekonać posła Dekanozowa, że te wszystkie przygotowania, o których nie może nie wiedzieć, że to „wielki bluff”, mający kamuflować niespodziewany atak na Anglię.
Poprzez sieć swoich agentów bolszewicy dowiadują się o planach Niemców. Nie wiedzieć czemu, lekceważą je. W marcu 1941 roku podsekretarz stanu Sumner Welles przestrzegał ambasadora radzieckiego w Waszyngtonie o mającej nastąpić inwazji niemieckiej. W kwietniu publicznie powtórzył to ostrzeżenie Winston Churchill, ale i to nie przekonało Moskwy. Po raz pierwszy wywiad podziemny w Polsce dostarcza Sowietom informacje o jednostkach niemieckich, grupujących się na granicy wschodniej. Ale i sam wywiad sowiecki wiedział o tym, podobnie jak sowieckie posterunki graniczne. Jednak z braku konkretnych informacji ze strony GRU i sprzecznych z nimi informacji z berlińskiej INO-NKWD, Sowieci uznają ruchy tych wojsk za „wielki bluff”, a wszystkie ostrzeżenia za „prowokację brytyjską”.
Bitwa o Anglię rozegrała się w lipcu, sierpniu i wrześniu 1940 roku. Jeszcze później, w październiku i listopadzie, próbował Hitler bombardowań miast angielskich, ale bez rezultatów. Tę wojnę przegrał i wiedział, że tym sposobem nie wygra. Potrzebna mu była nowa broń, której jeszcze nie miał. Czy wobec tego wiara bolszewików w to, że Hitler, w pół roku po przegranej, chce ponownie zaatakować Anglię, była autentyczna? Dziwnie to wszystko wygląda.
W ciągu czerwca 1941 roku Niemcy skoncentrowały wzdłuż granicy sowieckiej, na przestrzeni 1.600 km, od Morza Bałtyckiego do Czarnego, 146 dywizji, o łącznej sile 3 milionów żołnierzy, 600.000 wozów, 750.000 koni, 3.580 czołgów, 7.184 armat i 1.830 samolotów. Do tego dochodziła 3-cia i 4-ta armia rumuńska na południu i armia fińska na północy. Po drugiej stronie było 139 dywizji i 29 samodzielnych brygad, o łącznej sile 4,5 miliona ludzi. Bolszewicy posiadali 6000 samolotów, z czego tylko 1500 nowego typu, pozostałe były przestarzałe.
W niedzielę 22 czerwca o godzinie 3.15 rano nastąpił atak. Zaskoczenie było kompletne. Żadna jednostka sowiecka nie była postawiona w stan alarmu, nigdzie obsada przyczółków mostowych nie była wzmocniona, bojowe linie obronne nie były rozwinięte. Na całej długości frontu nie było przypadku niezaskoczenia. Do dnia 10 lipca poddało się na trenie Białorusi 320.000 żołnierzy sowieckich, 16 lipca w rejonie Smoleńska – 300.000, pomiędzy 5 i 8 sierpnia, w rejonie Humania, 103.000, do 26 września pod Kijowem 650.000. Łącznie – 1.388.000, w ciągu trzech miesięcy. W drugiej połowie lipca, po przebyciu 700 kilometrów, armie niemieckie stanęły na linii: Jarcewo-Smoleńsk-Jelnia-Rosławl. Do Moskwy pozostawało 350 kilometrów.
W pierwszych dniach września rada miejska Smoleńska postanowiła wręczyć Hitlerowi memoriał, w którym zawarta była propozycja utworzenia rosyjskiego centrum antybolszewickiego i przekształcenia go w prowizoryczny rosyjski rząd, który powoła pod broń ochotników, walczących po stronie niemieckiej. Konkretny plan realizacji tego projektu opracował kapitan rezerwy Strik-Strikfeldt. Pochodził on z prowincji bałtyckich i w pierwszej wojnie walczył po stronie rosyjskiej. Reprezentował on pogląd że Sowiety mogą być pokonane tylko przy pomocy „wyzwoleńczej armii rosyjskiej”. Odpowiedź długo nie nadchodziła. W międzyczasie poszerzony memoriał został przesłany dowódcy sił lądowych generałowi von Brauchitsch. W końcu nadeszły obie odpowiedzi. Od generała brzmiała:
„Uważam projekt za rozstrzygający dla kampanii wojennej”.
Z kwatery Hitlera, odpowiedź podpisana przez generała Keitla, brzmiała:
„Sprawy polityczne zasadniczo nie obchodzą wojska. Poza tym, pomysły takie, jak ten, są dla Führera nie do dyskusji.
Dnie stawały się coraz krótsze. Od tygodni wojska niemieckie stały w miejscu, a rozkaz marszu na Moskwę nie nadchodził. W tym czasie gen. Guderian zamierzał zgrupowane siły pancerne pchnąć na Moskwę z rejonu Rosławla. Czekał tylko na rozkaz. O północy 22 sierpnia zadzwonił do Guderiana feldmarszałek von Bock i poprosił go o przybycie do niego do Borysowa. Guderian przyleciał o 11 przed południem. Godzinę wcześniej wylądował szef sztabu gen. Halder, który przywiózł dosłowny teks decyzji Hitlera:
„Najważniejsze przed nastaniem zimy nie jest wzięcie Moskwy, lecz zajęcie Krymu, przemysłowego i węglowego Zagłębia nad Dońcem, przejęcie dopływu nafty z Kaukazu. Na północy odcięcie Leningradu i połączenie z Finami.”
Guderian nie mógł pogodzić się z tą decyzją i osobiście stawił się 23 sierpnia w kwaterze Hitlera w Rastenburgu (Kętrzyn). Argumentował: zdobycie Moskwy zadecyduje o kampanii. Obecny był Keitel, Jodl, Heusinger. Hitler był nieprzekonany. Gdy Guderian skończył, Hitler oświadczył: „Moi generałowie mają pojęcie o strategii, ale nie mają pojęcia o wojnie gospodarczej”. Stwierdził, że zboże, nafta, masło, jajka, węgiel, minerały… to decyduje o wojnie. Dobra materialne, a nie momenty strategiczno-polityczne, propagandowe czy psychologiczne. „Uderzenie pójdzie na Ukrainę, nie na Moskwę! Pan, generale zawraca 25-go całą siłą pancerną na południe. Na Konotop, węzeł kolejowy na linii Kijowa.”
Stalin trwał przy swoim zdaniu, nawet gdy jego własne samoloty zwiadowcze doniosły, że wojska niemieckie skręciły na południe i prą w obejście frontu ukraińskiego od północy. Uznał, że to fortel i że Niemcy chcą obejść Moskwę od południa i rozkazał wzmocnić odcinek Briańska dwoma armiami. A czołgi Guderiana minęły odcinek Briańska wzdłuż jego frontu i 16 września spotkały się z 1-wszą pancerną grupą „Południe”, 200 km na wschód od Kijowa, zamykając w kotle pięć armii sowieckich. Zakończyło się to 26 września wielką klęską armii radzieckich. Poddało się 665.000 ludzi, 3.718 armat i 884 czołgi wpadło w ręce niemieckie.
Pogoda, jak cały czas w tej kampanii, była sucha. Dopiero po zwycięstwie na Ukrainie, Hitler uległ generałom i zdecydował się na uderzenie na Moskwę, choć nadal nie przywiązywał wagi do jej zajęcia. To zadanie polecił grupie armii „Środka”, wyznaczając pozostałym siłom inne, ekscentryczne, a nie koncentryczne, w stosunku do Moskwy zadania. Innymi słowy, nie był zwolennikiem okrążenia Moskwy i zaatakowania jej z każdej strony. Lubił przechwalać się tym, że nie popełni błędu Napoleona. Moskwa – mówił – nie jest dla mnie ważna.
Historia, jak mówią, lubi się powtarzać, ale też nigdy nie potarza się tak samo. W 1812 roku wojska rosyjskie były wierne swemu dowództwu, a i ludność nie była wroga. Dobrowolne opuszczenie stolicy nie oznaczało jeszcze klęski. W 1941 roku Moskwa była zaledwie od 24 lat stolicą światowego komunizmu, otoczona ludnością, która w niewielkim procencie dała się przekonać, że jest to najlepszy ustrój na świecie. Masowe poddawanie się i przechodzenie na stronę niemiecką żołnierzy armii czerwonej w początkowej fazie tej wojny, tylko utwierdzało władze sowieckie w tym, że upadek Moskwy oznacza ich koniec. Wiedzieli więc, że za wszelką cenę muszą ją obronić, jeśli bolszewizm ma się utrzymać. Zupełnie tak samo jak w 1920 roku. Zupełnie tak samo Piłsudski nie chciał zdobyć Moskwy, jak nie chciał jej zdobyć Hitler w 1941 roku. Ale dlaczego!?
To, co działo się później, Mackiewicz opisuje tak:
Pięć „frontów” obronnych, z których pierwszy od Białego i Jarcewa poprzez Briańsk wzdłuż Desny; drugi rezerwowy od Rżewa na górnej Wołdze, przez Wiaźmę-Suchenicze; trzeci od Kalinina przez Możajsk do Kaługi; czwarty od Klimu przez Narofominsk do Tuły, i wreszcie piąty od Dmitrowa do Kołomny – opasały bezpośrednio Moskwę.
Generalny atak niemiecki rozpoczął się 2 października. 2-ga pancerna Guderiana, 2-ga armia, 4-ta pancerna, 4-ta armia, 9-ta i 3-cia pancerna, niemieckiej grupy „Środka”, rozbiły w przeciągu kilku dni pierwszy, i częściowo drugi sowiecki front obrony. Wojska Jeremienki na odcinku briańskim zostały otoczone. Sam on, ranny, ratował się ucieczką samolotem. Dnia 7 października 10-ta niemiecka dywizja pancerna od południa i 7-ma dywizja pancerna od północy zamknęły kleszcze wokół kotła Wiaźmy. W bitwie tej doszczętnie zniesione zostało osiem armii sowieckich, w tym siedemdziesiąt trzy dywizje piechoty i kawalerii, trzynaście dywizji i brygad pancernych. W ręce niemieckie wpadło 1.277 czołgów i 4.378 armat. Poddało się Niemcom 673.000 żołnierzy armii czerwonej. – W ten sposób od początku kampanii, w przeciągu pierwszych niespełna czterech miesięcy, łączna cyfra wziętych do niewoli jeńców wyniosła 2.061.000 ludzi. Niebywała od stworzenia świata i prowadzonych na nim wojen!
Na kilka godzin przed zamknięciem kotła Wiaźmy, w nocy z 6 na 7 października, spadł pierwszy, wilgotny śnieg. Tajał natychmiast. Nazajutrz niebo się nie przejaśniło. Nie było wiatru. Wciąż padał śnieg, ale od południa przeszedł w deszcz. Do wieczora rozpadał się na dobre. Zaczęło lać strugami, dzień i noc następną, i znowu dzień… Minął tydzień, drugi… Deszcz lał bez przerwy.
Dnia 5 grudnia 1941 roku na odcinku Kalinina, a 6 grudnia wzdłuż całego frontu obronnego pod Moskwą, 88 sowieckich dywizji piechoty, 15 dywizji kawalerii i 24 brygady pancerne przeszło do przeciwnatarcia. Termometr wskazywał 30 stopni poniżej zera.
Niemcy zaczęli się wycofywać w głębokim śniegu, na całej linii. Częściowo porzucając ciężki sprzęt. Oskrzydlające uderzenie sowieckie od Rżewa na północy aż do Liwny na południu zagrażało obejściem głównych sił niemieckich „armii Środka”.
W tych warunkach jedynym racjonalnym, z punktu widzenia sztuki wojennej, manewrem, wydawał się śpieszny odwrót gros sił na nowe linie obronne. Niektórzy generałowie chcieli je widzieć w leżach zimowych chociażby pod Smoleńskiem.
16 grudnia Hitler podyktował swój rozkaz zabraniający strategicznego odwrotu w wielkim stylu. Dopuszczał jedyne taktyczne wyrównania, ale kazał stać i „fanatycznie” trzymać się w miejscu.
Po raz pierwszy nie było zgodnego poglądu generalicji, dotychczas niechętnie odnoszącej się do pomysłów „Führera”. Podczas gdy jedni rozkaz Hitlera nazywali kolejnym „szaleństwem”, inni byli zdania, że w tym wypadku ma on rację. Że odwrót w danych warunkach przeistoczyć by się mógł łatwo w ucieczkę, ucieczka w panikę, panika w pogrom.
Bitwa pod Stalingradem rozpoczęła się 23 listopada 1942 roku, gdy 4-ty sowiecki zmechanizowany korpus od północy i 4-ty pancerny korpus od południowego zachodu zamknęły w pierścieniu całą 6-tą i część 4-tej armii niemieckich. Straty niemieckie były ogromne i w tamtym momencie wydawało się, że losy wojny są już przesądzone. Jednak jeszcze nie w tym momencie ważyły się losy tej wojny.
Decydujący cios Stalin zamierzał zadać ofensywą znad Dońca. Na południowym odcinku frontu, po rozproszeniu słabych mieszanych wojsk rumuńskich, włoskich i węgierskich, wytworzyła się luka, którą zamierzało wykorzystać dowództwo sowieckie, rzucając w nią potężne siły celem otoczenia i zniszczenia niemieckiej grupy „Południe” na Ukrainie. Dowodził nią feldmarszałek von Manstein. I to właśnie on dnia 6 lutego 1943 roku po raz pierwszy w kampanii wschodniej, uzyskał zgodę od Hitlera na operacyjny odwrót. Ma on na celu obejście i okrążenie potężnej „grupy Popowa”. W dniu 19 lutego Niemcy opuszczają Charków. To utwierdza dowództwo sowieckie, że przeciwnik wycofuje się na całej linii. Również wywiad sowiecki, działający na zapleczu niemieckim potwierdza, że tak faktycznie się dzieje. 23 lutego „grupa Popowa” zostaje całkowicie otoczona. I dopiero 24 lutego dowództwo sowieckie uświadamia sobie, że działało w zupełnie fantastycznej sytuacji, cały czas wprowadzane w błąd przez własny wywiad. 28 lutego „grupa Popowa” zostaje rozbita i przestaje istnieć. Kilka dni później zostaje zniszczona 6-ta armia sowiecka. W dniu 15 marca Charków zostaje odbity i przy okazji zniszczona zostaje 3-cia pancerna armia i 69-ta armia sowiecka. Front sowiecki jest rozerwany w środku. Klęska spod Stalingradu została powetowana z nawiązką.
I tu znowu następuje dziwne zachowanie Hitlera. Mackiewicz opisuje to tak:
Manstein chciał wykorzystać zwycięstwo celem obejścia i zniszczenia armii sowieckich centralnego frontu, zmasowanych w wybrzuszeniu Kurska. Nalegał na natychmiastowe uderzenie od Biełgorodu z południa i od Orła z północy jednocześnie. Niespodziewanie Hitler odłożył dalszą ofensywę na sto jedenaście dni.
Operacja pod kryptonimem „Cytadela” rozpoczęła się więc 5 lipca, o godzinie 3.30 nad ranem. W zupełnie odmiennych, niż wiosną, okolicznościach. (…) Pod Prochorowką rozegrała się największa pancerna bitwa świata. Czołgi dwóch stron, dowodzone z jednej strony przez generała Rotmistrowa, z drugiej przez generała Hotha, walczyły tu prawie „wręcz”…
Dnia 10 lipca, wojska angielskie, kanadyjskie i amerykańskie wylądowały na Sycylii.
13 lipca Hitler, zdenerwowany ta wiadomością, rozkazał przerwać operację „Cytadela”. Wojska niemieckie, nie mogąc utrzymać się na zdobytych już pozycjach, zmuszone były wycofać się na stanowiska wyjściowe sprzed tygodnia.
Była to bitwa nie zdecydowana, która zdecydowała o dalszym militarnym losie kampanii. Pod Kurskiem, a nie pod Stalingradem, przełamana została wojskowa przewaga niemiecka. Przechyliła się szala i odwróciła karta.
To już po raz drugi w tej wojnie Hitler zachowuje się dziwnie, ale był jeszcze trzeci taki moment i Mackiewicz tak go opisuje:
Ale istotna katastrofa niemiecka rozpoczęła się akurat w trzecią rocznicę wojny wschodniej, 22 czerwca.
W ogromnym wybrzuszeniu niemieckiej grupy „Środka”, pod wodzą feldmarszałka Buscha – od Prypeci wzdłuż górnego Dniepru do Dźwiny – stoi 400 tysięcy żołnierzy. A naprzeciw 2 miliony 500 tysięcy żołnierzy sowieckich. Hitler, który dokonał przed kilku laty jednego z największych podbojów w historii świata ( a więc sprawiedliwie postawiony być może obok Aleksandra Macedońskiego, Napoleona i wielu innych wodzów), wie lepiej co zamierza przeciwnik: „Zamierza z podstaw galicyjskiego frontu, olbrzymim lewym sierpowym uderzyć na północny zachód, z pominięciem Warszawy, w Królewiec, do morza! I odciąć wszystko, co leży na wschód i północ.” Narysował nawet na mapie kierunek oczekiwanego uderzenia. Rysunek leży na stole, przygwożdżony pineskami. Generałowie nie śmieją oponować. Zgodnie z tym przewidywaniem pada rozkaz, aby wszystko co się da, wycofać z frontu środkowego i przerzucić na południe od Polesia, na odparcie wyobrażalnego uderzenia sowieckiego.
Dnia 22 czerwca niemieckie armie Środka miały już tylko 34 dywizje. Natomiast sowieckie zgrupowania: 1-szy Bałtycki, 1-szy, 2-gi i 3-ci Białoruski Front – 200 dywizji. 7000 samolotów przeciwko 40-tu… niemieckim.
Ale Hitler wiedział, że to tylko demonstracja siły „dla odciągnięcia uwagi wroga”. Z ogólnej liczby 34 zdolnych do boju dywizji, kazał wydzielić jeszcze 6 i zamknąć je w punktach obronnych: Witebsku, Orszy, Mohylowie, Bobrujsku. W pierwszej linii pozostało 28. Bez rezerw, bez odwodów.
Już w pierwszych dniach po uderzeniu czterech „frontów sowieckich”, niemiecka „grupa Środka” poszła w rozsypkę. Laicy chwytali się za głowę: „Gdzie nasz wywiad?!”… Wywiad był silną stroną niemiecką. O tym sowieckie dowództwo wiedziało dobrze. Agenci spośród miejscowej ludności, agenci antybolszewickich organizacji rosyjskich, ciągle jeszcze zaprzańcy ojczyzny socjalistycznej z szeregów Armii Czerwonej, przebiegający na stronę niemiecką itd. Zastosowano więc środki niebywałe: kazano armiom kopać rowy, niby dla obronnych stanowisk… Zabroniono używać radia i telefonów, nawet maszyn do pisania… Najważniejsze rozkazy miały być pisane wyłącznie odręcznie i przekazywane doręcznie przez zaufanych kurierów…Wszystko dla zaskoczenia!
W początku czerwca zestrzelony jednak zostaje na odcinku 252-giej niemieckiej dywizji piechoty, samolot sowiecki. W nim major z teczką. W teczce odręczne rozkazy, odsłaniające tajemnicę strategiczną. Nie można było dłużej żywić złudzeń.
Ale Hitler wiedział lepiej, jak każdy genialny człowiek, dopóki nim być nie przestanie.
To tyle Mackiewicz. Na końcu powieści „Nie trzeba głośno mówić”, z której pochodzą cytowane wyżej fragmenty, podaje on niektóre źródła, z których korzystał. A było tego ponad 80 pozycji. Mackiewicz, zarówno w tej powieści, jak i we wcześniejszej, „Lewa wolna” o wojnie polsko-bolszewickiej, przedstawiał fakty i nie komentował ich. Ocenę i interpretację pozostawił czytelnikom. I bardzo dobrze! Z faktami nie dyskutuje się. Chociaż, z drugiej strony, aż trudno się oprzeć i nie zacytować klasyka: „Jeśli fakty nie pasują do teorii, tym gorzej dla faktów”.
Ja jednak pokuszę się o interpretację. „Śpiewać każdy może, jeden lepiej, drugi – gorzej”, to i interpretować każdy może, jeden lepiej, drugi – gorzej. Na usprawiedliwienie dla siebie powiem tylko, że wygłaszanie największych nawet głupot Amerykanie nazywają „burzą mózgów”. I bardzo dobrze. Nie trzeba się bać swoich myśli. Nawet, jeśli mylimy się, to w końcu może znaleźć się ktoś mądrzejszy, kto je skoryguje, ale bez ich wypowiedzenia tkwilibyśmy w błędzie „ad mortem defaecatam”. – Jak to ładnie i górnolotnie brzmi po łacinie, choć takie przyziemne. Nie ma to jak wspólne, antyczne korzenie! Nie to, co jakieś, nie wiadomo jakie, judeochrześcijańskie.
Piłsudski miał dwa razy otwartą drogę na Moskwę: w październiku 1919 i w październiku 1920 roku. Ponadto po odparciu bolszewików spod Warszawy w sierpniu 1920 roku, nie poszedł za ciosem. Uderzył dopiero po miesiącu, pod koniec września.
Hitler w drugiej połowie lipca stał w odległości 350 km od Moskwy i nie ruszył, pomimo że miał drogę wolną. Co gorsza, wycofał wojska spod Moskwy na Ukrainę. Wrócił pod Moskwę w październiku, gdy pogoda zaczęła się psuć i operacje wojskowe stawały się coraz trudniejsze. Pod Kurskiem, po zwycięstwie Mansteina, wstrzymał działania na 111 dni. W czerwcu 1944 roku przerzuca część , i tak nielicznych, wojsk z frontu środkowego na południowy, na Ukrainę. To do złudzenia przypomina działania Piłsudskiego, które on nazywał „grą odwodami”. I jeszcze do tego i jeden, i drugi – nie walczy z komunizmem, tylko z Rosją.
W obu przypadkach chodziło o to, by rewolucja bolszewicka i Związek Radziecki przetrwały. A komu na tym zależało? O ile w wojnie 1920 roku cel był czytelny – zniszczenie Rosji carskiej, to w wojnie niemiecko-radzieckiej, która mogłaby się zakończyć zdobyciem Moskwy pod koniec lipca czy w sierpniu 1941 roku, i która byłaby tym, co nie udało się Niemcom podczas I wojny światowej, czyli byłby to Blitzkrieg – o tyle w tej wojnie cel nie był tak jasny. Bolszewicy też udawali, że nie widzą, że Niemcy szykują się do wojny z nimi. Może więc chodziło w niej o to, by trwała ona jak najdłużej, by zginęło jak najwięcej ludzi, zniszczono jak najwięcej czołgów, samolotów, okrętów, które to, w odróżnieniu od ludzi, można by odtworzyć i sprzedać walczącym stronom. Wydaje się więc, że zarówno Piłsudski jak i Hitler nie byli idiotami, co byłoby zbyt prostackim osądem, tylko ludźmi zależnymi od środowiska finansowego ze wschodniego wybrzeża. I przez ten pryzmat, również, należy spojrzeć na politykę polskich władz sanacyjnych przed wybuchem II wojny światowej. Tak mi się wydaje.
Jak ta historia lubi się powtarzać. Pełno się pojawiło ''strategów'' co z mapami, slajdami biegają, książki wydają, aby tylko Rejwach był widoczny, no o mocarstwowości gadają. 
Mamy oczywiście dzisiaj w naszym wojsku półgłowków ( w 1939 r też prawili, że ani guzika nie oddamy), którzy w takie rzeczy wierzą, zwłaszcza, że u siebie mają problemy (chyba intelektualne), aby parę samochodów kupic i wymienic z tych 40 letnich. Ale jak już F-35, które są nam potrzebne, jak krowie telewizor LCD, zwłaszcza, że tym imbecylom nie przyjdzie do głowy, aby w samolotach F-16 usamodzielnić się z dostępem do kodów, co w różnych sytuacjach "ktoś pomanipulować" może.


O cenie już nie wspomnę, bo z matematyką i finansami, też chyba nie jest najlepiej. 
Przybyło u nas sporo wojsk amerykańskich, pewnie się chłopcy pokłócili, kto ma te głosy w najbliższych wyborach liczyć.
Ale o dostępie do broni to obywatelu, niższych podatkach, twoich prawach zapomnij, ale o przymusowych szczepieniach najlepiej z fluorem czy  metalami ciężkimi, które mają wpływ na twój mózg musisz pamiętać obowiązkowo, pod groźbą sankcji.


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz