Czytelniku,
W naszej historii jest mnóstwo historii, które nadają się na
świetne filmy, a przy okazji mogły by
być okazją do zrobienia świetnych interesów, ale mamy to co mamy. Poniżej jedna
z nich tylko tym razem z przeciwnej strony geopolitycznej opublikowana na stronie:
autorstwa Pana Wojciecha Rodaka
Stefan Kubiak miał być politrukiem w LWP, a został
wietnamskim bohaterem wojny z Francją. W Azji wylądował przez… miłosny zawód.
To był początek ósmego roku walk Wietnamczyków o zrzucenie
francuskiego jarzma kolonialnego. Właśnie wtedy krwawe zmagania wkroczyły w
decydującą fazę.
20 listopada 1953 r. francuscy spadochroniarze rozpoczęli
desant w górskiej dolinie Dien Bien Phu, położonej w północno-zachodnim
Wietnamie. Niecka miała kształt wielkiej wanny o długości 16 km i szerokości 9
km. Otaczające ją strome zbocza pasm górskich porośnięte były gęstą dżunglą. Po
wylądowaniu i przepędzeniu wojsk Viet Minhu kilkunastotysięczny korpus wojsk
kolonialnych zbudował tutaj obozowisko-fortecę. Według francuskiego dowództwa
była ona nie do zdobycia. Składało się na nią kilka zbrojnych redut połączonych
systemem okopów. Każda z nich wyposażona była w ckm-y i artylerię. Otaczały je
pola minowe i zasieki z drutu kolczastego o minimalnej szerokości 50 m. Ponadto
żołnierze mieli do dyspozycji 10 nowych czołgów M-24 (zrzuconych z samolotów w
częściach i złożonych na miejscu!), dziesiątki jeepów i ciężarówek, a także
mogli liczyć na wsparcie kilkudziesięciu francuskich i amerykańskich samolotów
bojowych. Cała ta siła, zrzucona w środek terytorium zajętego przez powstańców,
miała powstrzymać pochód tych ostatnich w kierunku wciąż kontrolowanego przez
metropolię Laosu. Dien Bien Phu miała być dla grupy gen. Christiana de Castries
punktem wypadowym, z którego zamierzano przeprowadzać rajdy przeciwko
komunistycznym partyzantom, wypierając ich z regionu. Stało się jednak inaczej
- dolina okazała się dla Europejczyków śmiertelną pułapką.
Zdecydowały o tym proste błędy Francuzów. Przede wszystkim
brak odpowiedniego zabezpieczenia przed ostrzałem artyleryjskim, który
Wietnamczycy mogli prowadzić ze zboczy masywów okalających dolinę. Francuzi
byli przekonani, że Viet Minhowi nie uda się tam wciągnąć dział, a tym bardziej
zapewnić im regularnych dostaw amunicji. Dlatego też nieszczególnie maskowali
swoje pozycje - z góry byli widoczni jak na dłoni.
Cenę za te błędy zaczęli płacić już w marcu 1954 r. Wtedy to
gen. Vo Nguyen Giap skoncentrował wokół Dien Bien Phu około 37 tys. żołnierzy i
rozpoczęło się starcie, które przeszło do historii jako jedyna regularna bitwa
pozycyjna w historii dekolonizacji przegrana przez siły europejskie.
13 marca artyleria Viet Minhu, z ukrytych w dżungli na
zboczach wokół Dien Bien Phu stanowisk, zaczyna zmasowane przygotowanie
ogniowe. Pociski najpierw padają na lotnisko położone w centralnej części
doliny, a potem na redutę „Beatrice”. Jednym z jej obrońców jest 25-letni
sierżant Kubiak, polski żołnierz Legii Cudzoziemskiej.
„Wszyscy byliśmy zaskoczeni, skąd Wietnamczycy wzięli tyle
dział, żeby zalać nas taką masą pocisków. Pociski spadały na nas non stop, jak
gradobicie. Bunkier po bunkrze, okop po okopie były niszczone, grzebiąc w sobie
ludzi i broń” - wspominał piekło Dien Bien Phu kilka lat później.
Po takim przygotowaniu na pozycję francuską wyruszały falami
kolejne tyraliery drobnych, acz fanatycznych żołnierzy Viet Minhu z 312.
Dywizji w charakterystycznych płaskich kapeluszach. W jej szeregach była
postać, która górowała nad innymi wzrostem i wyróżniało ją nieco bledsze lico.
Był to Polak, i nieprawdopodobnym zbiegiem okoliczności o tym samym nazwisku,
co legionista broniący reduty. Nazywał się Stefan Kubiak. W wietnamskiej armii
dorobił się rangi kapitana. Owego dnia prowadził swoich ludzi przez miny i
zasieki na okopy „Beatrice”. Jego oddział wytrwale szturmował pozycje bronione
przez zaprawionych w bojach legionistów, nieco już wykrwawionych przez
artylerię. Strzelano do siebie z bliskiej odległości, w ruch poszły granaty,
dochodziło do walki wręcz.
Zadanie było właściwie ponad siły ludzkie, ale ponadludzkie
były również zaciekłość i bohaterstwo nacierających patriotów
- opisywał to starcie nieco górnolotnym stylem Arkady Fiedler
na podstawie relacji Kubiaka.
Nic nie mogło się im oprzeć: ani złowieszczy drut, ani cement
bunkrów, ni piekielne miny, ni miotacze płomieni, ni huraganowy ogień. Po ośmiu
godzinach walki reduta padła i wyrwa ku Dien Bien Phu była wybita.
Na pobojowisku leżały ciała około 500 legionistów i 600
żołnierzy Viet Minhu. Liczba rannych partyzantów przekraczała tysiąc. Tak
wyglądał pierwszy krok wojsk gen. Giapa ku decydującemu zwycięstwu nad
Francuzami.
Zasługi bojowe Stefana Kubiaka spod Dien Bien Phu i we
wcześniejszych bitwach były tak duże, że sam Ho Chi Minh symbolicznie
zaadoptował go jako swojego syna. Nadał mu imię Ho Chi Toan. Oto historia tego
niezwykle odważnego człowieka, z awanturniczym i mętnym życiorysem.
Syn tkaczy
Nasz bohater, jak podaje jego oficjalna biografia, urodził
się 28 sierpnia 1923 r. w wielodzietnej rodzinie tkaczy na łódzkim Widzewie.
Mieszkał w „cuchnącej ściekami” czynszówce, rodzina często borykała się z
brakiem pieniędzy i niedostatkiem jedzenia. Jak mówił po latach Fiedlerowi,
szarość codziennej egzystencji urozmaicały mu książki, przygodowe i
historyczne, oraz filmy, które rozbudziły w nim zainteresowanie egzotycznymi
krainami.
W czasie wojny, jako 16-letni chłopak, został wywieziony na
roboty przymusowe do Rzeszy. Najpierw trafił na farmę położoną pod Kłajpedą,
gdzie bauer zmuszał go pracy za dwóch. Potem trafił do fabryki w Westfalii. Tam
przymierał głodem. Na wieść o zbliżającej się do granic Polski Armii Czerwonej
uciekł z miejsca pracy. Na gapę przejechał pociągiem całą Rzeszę. Znów znalazł
się pod Kłajpedą. Tutaj zapędzono go do kopania okopów. Wtedy zbiegł. Przedarł
się na południowy wschód i dołączył do radzieckiego oddziału partyzanckiego. W
jego szeregach miał uczestniczyć w zdobyciu Wilna.
Politruk w Legii
W początkach stycznia 1945 r. Kubiak wrócił za Armią Czerwoną
do Łodzi. Za radą znajomego weterana KPP wstąpił do Centralnej Szkoły Oficerów
Politycznych. Miał być politrukiem w LWP. Ostatecznie jednak, w niejasnych
okolicznościach, zdezerterował. Oficjalnie mówił, że kobieta, w której obłędnie
się zakochał, zaczęła go zdradzać z kolegą. Zrozpaczony, nie wiedząc, co ze
sobą zrobić, uciekł tam, „gdzie go oczy poniosły”. Czy rzeczywiście tak było?
Czy może odkrył, że Informacja Wojskowa się nim interesuje, a jego życiorys nie
był tak kryształowy, jak podawał, i chciał w porę się uratować? Czy może
popełnił jakieś przestępstwo pospolite i chciał uciec przed konsekwencjami? W
IPN o tej ucieczce nie ma śladu. Może prawda o motywacjach jego działania
ukryta jest gdzieś w archiwach wojskowych? Spekulować można w nieskończoność.
Pewne jest natomiast, że wmieszawszy się w grupę niemieckich
wypędzonych (znał ich język biegle), udało mu się dostać do okupowanych
Niemiec. Tam - pozbawiony dokumentów, obdarty i głodny - został aresztowany
przez francuskich żandarmów. Władze okupacyjne dały mu prosty wybór - albo
idzie do więzienia, albo zaciąga się do Legii Cudzoziemskiej. Wobec takiej
alternatywy Kubiak wybrał służbę w tej słynnej formacji.
Przez Stary Port w Marsylii trafił do Algierii na katorżnicze
szkolenie. Po nim, w 1946 r., legionista Kubiak uczestniczył w tłumieniu
antykolonialnych zamieszek w Maroku. Następnie, w grudniu 1946 r., statkiem
„Pasteur” popłynął wraz z towarzyszami broni do Indochin, by zrobić porządek z
największym antykolonialnym powstaniem, jakie Francja musiała ugasić po wojnie.
W Viet Minhie
Na początku 1947 r. oddział Legii, w którym służył Kubiak,
został wysłany do miasta Nam Dinh, sto kilometrów na południe od Hanoi, by
walczyć w tym regionie z wietnamską partyzantką. Zadaniem oddziału było
prowadzenie operacji typu „znajdź i zniszcz”. Otaczano wioskę, wyłapywano
„podejrzany element” - często niewinnych chłopów - i brutalnie ich
przesłuchiwano. Tortury były codziennością. Nierzadko podczas przesłuchań
prowadzonych przez Deuxieme Bureau (wywiad wojskowy) dochodziło do morderstw.
Widząc dzień w dzień okrutne poczynania Francuzów, Kubiak nabrał silnego
przekonania, że walczy po niewłaściwej stronie. Chciał zdezerterować i dołączyć
do Viet Minhu. Okazało się, że trzej jego koledzy - dwóch Niemców i jeden
Austriak - też mają dość Legii. Przygotowali wspólnie plan ucieczki.
Wprowadzili go w życie pewnej wiosennej nocy w 1947 r., kiedy to zbiegli do
dżungli, objuczeni bronią do granic możliwości.
Potem kilka dni błądzili po wioskach, szukając kontaktu z
Viet Minhem. Tłumaczyli, że nie mają złych zamiarów. Wszystko na nic.
Wietnamscy chłopi, widząc znienawidzone i wywołujące przerażenie mundury Legii,
zbywali ich wymijającymi odpowiedziami. W końcu pomógł im jeden z wiejskich
chłopców. Partyzanci rozbroili dezerterów i pod eskortą prowadzili kilka dni
przez dżunglę, w głąb terenów kontrolowanych przez partyzantów, do ich
regionalnej kwatery głównej w prowincji Ha Nam.
Po przybyciu na miejsce okazało się, że prawą ręką
miejscowego szefa partyzantów jest niemiecki uciekinier z Legii o pseudonimie
„Duc”. Jego pośrednictwo znacznie ułatwiło kontakty z Wietnamczykami. W dwa
tygodnie Kubiak i jego trzej koledzy dostali przydziały do pododdziałów
partyzanckich.
Swoją służbę w Viet Minhie łodzianin rozpoczął od zuchwałej
akcji rozrzucania propagandowych ulotek w Nam Dinh - mieście, w którym niedawno
kwaterował. Potem wziął udział w kilku zasadzkach na francuskie kolumny
samochodowe i patrole. Wreszcie szkolił młodych partyzantów z zapadłych wiosek
w obsłudze nowoczesnej broni. Zdarzały mu się sytuacje podobne do tych, które
dwadzieścia lat później opisywał Che Guevara w swoich kongijskich pamiętnikach.
Gdy zaczynał strzelać z moździerza, przerażeni eksplozjami rekruci, zamiast
podawać mu pociski, uciekali w popłochu.
W następnych latach Kubiak uczestniczył we wszystkich
ważniejszych bitwach, które rozegrały się do 1954 r. w północnym Wietnamie. W
czasie walk o posterunek Fu Tong mało nie zginął, trafiony granatem w twarz.
Mimo obfitego krwawienia z rozbitej głowy ostatkiem sił zdołał odrzucić
śmiertelny ładunek, który eksplodował już w bunkrze przeciwnika. W Son Tay,
osłaniając odwrót kolegów z okrążenia, o mało co nie został schwytany przez
Francuzów.
W Viet Minhie słynął z tego, że potrafił naprawić każdą
zdobytą armatę, granatnik, moździerz. Gdy po wielkiej bitwie o Hoa Binh wiosną
1952 r. zdobyto nowoczesne francuskie armaty, których nikt nie potrafił
obsłużyć, to właśnie Kubiak został wezwany do rozwiązania problemu. I poradził
sobie z tym, ku uciesze wietnamskich dowódców.
Swój udział w wojnie z Francuzami zakończył po wspomnianej
decydującej bitwie pod Dien Bien Phu w maju 1954 r.
Krótka stabilizacja
Po wojnie Stefan Kubiak związał życie z Wietnamem Północnym.
Osiadł w Hanoi. Nadal pracował w wojsku, w wydziale propagandy. Czasem latał do
PRL, gdzie wybaczono mu dezercję sprzed lat, jako tłumacz wietnamskich
delegacji wojskowych. Ożenił się z Wietnamką - Nguyen Thi Phoung. Miał z nią
dwóch synów - Stefana i Wiktora.
Jego ustabilizowane życie przerwała jedna z chorób
tropikalnych, które nękały go od przyjazdu do Wietnamu. Zmarł w 1963 r. Zgodnie
z jego ostatnią wolą żona, już jako Teresa Kubiak, oraz dwóch synów przybyli w
1964 r. do Polski. Osiedli w Łodzi.
Wojna
indochińska
W 1946 r. Ho Chi Minh utworzył w Wietnamie Komitet
Wyzwolenia. W sierpniu wybuchło antyfrancuskie powstanie. Intensywne walki
rozgorzały przede wszystkim w Tonkinie na północy kraju. Viet Minh panował na
prowincji, Francuzi kontrolowali miasta i niektóre drogi. Na początku lat 50.
Europejczycy zaczęli ponosić coraz większe straty. Po klęsce pod Dien Bien Phu
Francuzi postanowili wycofać się z Indochin. W ciągu ośmiu lat walk stracili
ponad 75 tys. Żołnierzy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz