Święto Narodowe Francji czy na pewno francuskie?

Francuskie Święto Narodowe upamiętnienie szturmu na Bastylię w 1789 roku i święto Federacji z 1790 roku zwany również 14 lipca , Zostało ustanowiona 6 lipca 1880 r. Aby uczcić ten szturm Bastylii z 14 lipca 1789, symbol końca monarchii absolutnej , a także Święto Federacji 1790 jako symbol zjednoczenia Narodu Tego dnia odbywają się festyny parady, fajerwerki i liczne parady Wg https://www.gouvernement.fr/le-14-juillet-jour-de-fete-nationale-depuis-1880 14 lipca obchodzony jest od 1880 roku. W rzeczywistości, od III RP do dnia dzisiejszego, burmistrzowie francuskich i francuskich gmin upamiętniają dwa 14 lipca. Szturm na Bastylię i powstanie ludowe z 14 lipca 1789 r., czyli „ przebudzenie wolności ” (Victor Hugo). Ale także pierwsze święto Federacji, ogólnonarodowe i powszechnie akceptowane, 14 lipca 1790: ostatni wielki przejaw jedności narodowej, wybuch radości między wrzawą „Wielkiego Strachu” a najcięższym okresem Rewolucji. Czy myślimy o 14 lipca 1789, czy 14 lipca 1790, data 14 lipca oznacza przestrzeganie praw człowieka przez Rzeczpospolitą i odrzucenie wszelkich despotyzmów. "Upadek Bastylii to upadek wszystkich Bastylii […], wykrzykuje Wiktor Hugo do Zgromadzenia w przededniu uchwalenia prawa […]. 14 lipca oznacza koniec wszelkiej niewoli, jest świętem wszystkich narodów. " WYDARZENIA Z 14 LIPCA 1789 R. Z powodu licznych skarg, jakie do niego docierały, król Ludwik XVI zebrał 5 maja 1789 roku Stany Generalne, zgromadzenie przedstawicieli szlachty, duchowieństwa i stanu trzeciego. Żądają głębokiej reformy instytucji i 9 lipca proklamują się „Narodowym Zgromadzeniem Ustawodawczym”. Zaniepokojony król odwołuje ministra Neckera i sprowadza pod Wersal tajne pułki szwajcarskie i niemieckie. Plotka głosi, że wojska królewskie przygotowują się do wkroczenia do Paryża, aby aresztować posłów. Ludwik XVI otrzymuje od burmistrza Bailly'ego trójkolorową kokardę, symbol rewolucji Leemage / AFP 12 lipca orator Camille Desmoulins, stojąc na beczce, przemawia do tłumu i ogłasza „Święty Barthelemy des patriotes”. Rankiem 14 lipca rozwścieczeni paryżanie, głównie rzemieślnicy i sklepikarze, udali się na poszukiwanie broni u Inwalidów, a następnie udali się do starej królewskiej fortecy Bastylii w poszukiwaniu prochu. Po krwawym dniu strzelaniny i zwołaniu Gwardii Narodowej Paryżanie przejmują go i rozpoczynają jego rozbiórkę. Surowa forteca, stare średniowieczne więzienie, ucieleśniała arbitralność Ancien Regime. Jest to „przedmurze absolutyzmu”, które się rozpada. Konsekwencje były natychmiastowe: Ludwik XVI udał się na Zgromadzenie 15 lipca, aby ogłosić wycofanie obcych wojsk, 16 przypomniał sobie Neckera, a 17 lipca w Paryżu otrzymał od burmistrza Bailly'ego trójkolorową kokardę, nowy emblemat Rewolucja ( patrz zdjęcie). 14 LIPCA 1789, DATA SZTURMU NA BASTYLIĘ „ 14 lipca (1789) to cała rewolucja ”, podkreśla Henri Martin, sprawozdawca ustawy z 6 lipca w Senacie ( patrz strona internetowa Senatu ). „ Jest to decydujące zwycięstwo nowej ery nad Starym Reżimem (…) przygotowywano najwyższy wysiłek, by zdusić Rewolucję w jej kolebce; armia, w większości obca, skoncentrowała się wokół Paryża. Powstał Paryż i zdobywając starą cytadelę despotyzmu, ocalił Zgromadzenie Narodowe i przyszłość. " Zgromadzenie i Senat 14 lipca i wybrać Wylot, uważane za mniej symboliczny. 5 maja, czyli otwarcie Stanów Generalnych, jest „ mniej znane największej liczbie”", Według Henri Martin, i reprezentuje jedynie" przejście od starożytnej Francji do Francji Rewolucji ". 14 lipca” to znacznie więcej niż 4 sierpnia, czyli zniesienie przywilejów feudalnych; jest to znacznie więcej niż 21 września, który jest zniesieniem przywileju królewskiego, monarchii dziedzicznej ”. 14 LIPCA 1790, DATA DNIA FEDERACJI Od lata 1789 r. we wszystkich francuskich prowincjach powstały regionalne „federacje” gwardii narodowej. Reakcja na osłabienie władzy centralnej. W obliczu tego spontanicznego ruchu Komuna Paryska pod przewodnictwem Lafayette'a przyjęła zasadę dużej federacji narodowej skupiającej przedstawicieli federacji lokalnych, które miały się spotkać w Paryżu 14 lipca 1790 r. Fete de la Federation 14 lipca 1790 na Polach Marsowych w Paryżu Grawerowanie Berthauta wg Prieur. Biblioteka Instytutu Historii Rewolucji - Fot. Josse / Leemage Jeśli celebruje szturm na Bastylię, wydarzenie to wywołuje ogólne poczucie porządku i jedności w kraju pogrążonym w kryzysie. W tym dniu 14 000 żołnierzy federacji przybywa więc do Paryża i maszeruje pod sztandarem swojego departamentu od Bastylii do Pola Marsowego, które jest specjalnie przygotowane i otoczone dwoma kopcami ziemi, wzniesionymi na powitanie. 400 000 widzów ( patrz strona Senatu). Na esplanadzie burżuazja, arystokraci, pospólstwo, mężczyźni i kobiety wymieszani razem, wzięli udział w samej ceremonii: wielka msza została odprawiona przez Talleyranda. La Fayette, jako kapitan paryskiej gwardii narodowej, składa przysięgę konstytucyjną uchwaloną przez Zgromadzenie Narodowe; następnie król Ludwik XVI przysięga, że utrzyma Konstytucję. Dążenie do narodowych triumfów związkowych i uroczystość zamienia się w wielki popularny festiwal. Po oficjalnych obchodach dzień trwa dalej, w ogrodach la Muette, bankietem na 22 000 miejsc, który otwiera popularny festiwal: spotykamy się na ruinach Bastylii, aby tańczyć, toastować i śpiewać. start balonu potrwa do 18 lipca. PRZEBIEG PARTII REPUBLIKAŃSKIEJ Fête de la Fédération jako takie nie powtórzyło się w następnych latach: 14 lipca 1791, dzień po ucieczce do Varennes, Zgromadzenie się nie przyłączyło. W 1792 r., 11 lipca, ojczyzna została ogłoszona niebezpieczeństwem: uroczystość odbyła się, ale bez blasku. W 1793 partia ograniczyła się do murów Zgromadzenia, które wtedy dowiedziało się o śmierci Marata. W 1796 r. Dyrektorium postanowiło świętować 27 i 28 lipca urodziny 14 lipca, 10 i 9 sierpnia termidor. W tych dniach procesja, która przemaszerowała przez Paryż, obejmowała młodzież i dziewczęta w wieku „przynajmniej 18 lat”. W 1799 roku 14 lipca nie jest już dniem „wolności”, lecz „Zgody” i zostaje zredukowany do defilady wojskowej. 14 lipca 1800 gwardia konsularna przemaszerowała z Tuileries na Pola Marsowe. Po 1804 r. 14 lipca mija przed 15 sierpnia, datą narodzin Napoleona 1st. Po 1814 r. i wraz z restauracją jest 25 sierpnia, święto św. Ludwika, które jest preferowane. Za Karola X, po śmierci Ludwika XVIII w 1824 r., datę głównego święta narodowego przesunięto na 24 maja, dzień... Św. Karola. Wraz z rewolucją 1830 r. i dojściem do władzy „liberalnego” przywódcy (Louis-Philippe Ier) jest to powrót do rewolucyjnych odniesień (ale w bardziej oczyszczony sposób) do świętowania przez cały lipiec. TEN' Nadejście Drugiego Cesarstwa w 1851 roku po raz kolejny zaciera ślady święta narodowego, które wyznaczono na 15 sierpnia, tak zwany dzień „Świętego Napoleona”. Dopiero po upadku II Cesarstwa i powolnym powrocie do Rzeczypospolitej znów mówiliśmy o święcie republikańskim: pod koniec lat 70. XIX wieku, aż do oficjalnej konsekracji 14 lipca ustawą z 6 lipca 1880 r. Tymczasem jak wygląda prawda. Pierwsze co zrobiono udało się przedstawiać tak negatywny wizerunek Ludwika XVI i jego Francję jak tylko było możliwe. Ten sam manewr zrobiono w Rosji carskiej. Ludwik XVI zreformował system sądowniczy, w roku 1788 zniósł tortury, zhumanizował więzienia i zorganizował służbę zdrowia. Utorował drogę do upadku monarchii poprzez udzielanie stałych i drobnych koncesji masonom i iluminatom. Rewolucji nie zorganizowano w nędznym, lecz w kwitnącym kraju. W ciągu stulecia francuski eksport wzrósł dziesięciokrotnie. Przemysł i rolnictwo zrobiły wielki postęp. Świat podziwiał francuską sieć ponad 40.000 km wybrukowanych dróg. (Rene Sedillot, “Le cout de la Revolution francaise” [Cena rewolucji francuskiej] Paryż, 1986) Zamieszki trwały przez całą zimę. 1 marca 1789 roku, 19-letni porucznik Napoleon Bonaparte został wysłany do Dijon w celu stłumienia zamieszek, ale odmówił stanięcia po stronie króla. Przeszedł na stronę rewolucjonistów. Następnego dnia, 14 lipca, ludzi podjudzono by szli w kierunku twierdzy Bastylii z siekierami w rękach. Nie było żadnego zdobywania Bastylii. Po prostu skapitulowała w wyniku gróźb. W ten sposób przejęto Bastylię. Faktycznie zdobycie Bastylii było bez znaczenia – władze już zdecydowały o zburzeniu jej żeby zorganizować tam teren mieszkalny. W Bastylii nie znaleziono ani jednego więźnia politycznego. Było w niej zamkniętych tylko siedem osób. Cztery z nich były notorycznymi oszustami i fałszerzami. Młody hrabia Solages był uwięziony za zgodą ojca za poważne występki (kazirodztwo). Dwaj więźniowie Bastylii byli chorzy psychicznie; jeden był Irlandczykiem z metrową brodą, który twierdził, że jest Bogiem. Faktycznie więźniowie mieli łatwe życie. Mieli własne meble i pozwalano im nosić normalną odzież. Na obiad mieli kilka dań. Lochy wykorzystywano do przechowywania wina. Strażnicy byli przyzwoici i pozwalano na częste wizyty przyjaciół i krewnych. Była biblioteka o wysokim standardzie. Przyjemne były codzienne spacery w małym ogrodzie Bastylii. Pojawiły się broszury jako oficjalne deklaracje. W nich było: “Z rozkazu Jego Królewskiej Mości pozwala się na palenie wszystkich zamków i wieszanie każdego kto się temu sprzeciwi, od 1 sierpnia do 1 listopada”. Te kłamstwa przekonały lud. Chłopi złapali za broń. Atakowali i plądrowali rezydencje i zamki. Palili teriery i inne dokumenty i tym sposobem spalili również własną historię. W październiku 1789 roku Zgromadzenie Narodowe zostało przeniesione do starej ujeżdżalni przy Rue de Rivoli. Radykałowie siedzieli po lewej stronie przewodniczącego, konserwatyści po prawej. W ten sposób angole z kolegami wykreowali lewicę i prawicę jako koncepcje ideologiczne światowej polityki. W Lyonie “wrogowie ludu” byli rozstrzeliwani z dział, w Nantes, po rzezi 500 dzieci, 144 krawcowych zatopiono w starych barkach na Loarze. Ich “zbrodnią” było to, że szyły koszule dla wojska. Dokonywano egzekucji bez procesów, pomimo ostentacyjnego wprowadzenia tzw. trybunałów rewolucyjnych we wrześniu 1789 roku. Jednym z sędziów przewodniczących w tych trybunałach był zboczeniec markiz Donatien Alphonse Francois de Sade, którego przyprowadzono prosto ze szpitala psychiatrycznego. De Sade odpowiadał za nadanie nazwy pojęciu “sadyzm”. Zmarł także w szpitalu psychiatrycznym. W celu skuteczniejszego zabijania, w kwietniu 1792 roku “rewolucjoniści” zaczęli używać gilotyny. Nic nie mówiono o winnych chłopach i robotnikach, ale głównie to oni ponosili “rewolucyjne” kary. Historyk Rene Sedillot w książce “Cena rewolucji francuskiej”, oblicza, że z powodu terroryzmu i wojny domowej “rewolucja” spowodowała co najmniej 600.000 ofiar. Dziewięć procent ściętych “wrogów ludu” stanowiła szlachta, 28 chłopi i 30 procent robotnicy. Pozostali to służba. (Dagens Nyheter, 1.07.1989) Inaczej mówiąc, zabici byli zwykłymi ludźmi. W samym Paryżu codziennie dokonywano egzekucji na 30 osobach. Do Rosji Niemcy przywieźli rewolucjonistów w wagonach, do Francji Angole wraz z pomocnikami opłacili ponad 10 000 zbieraniny odpowiednio ukierunkowywanej karmionej i pojonej, tak, że po przybyciu z Belgii do Paryża zamieszki były już gotowe do wywołania. Chłopi w prowincji Vendee mieli dosyć tej “rewolucyjnej” głupoty: ich króla zamordowano, zlikwidowano szkoły, ich najstarszych synów wcielano do wojska. 10 marca 1793 roku wybuchł bunt chłopski. Na początku odnosili sukcesy, ale kiedy jakobini zdali sobie sprawę z tego, że społeczeństwo zaczynało zagrażać ich pozycji, wprowadzili dyktaturę, która zaczęła funkcjonować 31 maja 1793 roku, i trwała do marca 1794 roku. Terroryzm w tym okresie był najgorszy. Faktycznie buszujący rabusie mordowali wszystkich na prowincji Vendee. Ataki przeżyło tylko 12.000 mieszkańców prowincji. Jeden z generałów doniósł do Paryża: “Vendee przestało istnieć”. Inny napisał, że jego banda wojowników dziennie mordowała 12.000 ludzi. W latach 1794-1795 wybuchł nowy bunt. W prowincji Vendee całkowita liczba ofiar wynosiła 600.000. Słynny francuski historyk Urbain Gohier w książce “The Old France” [Stara Francja] (1922) ujawnił w jaki sposób pewne dwugodzinne przemówienie Robespierre’a wygłoszone na konwencji 26 lipca 1794 roku, zaznaczyło jego koniec. Potępił wszystkich chętnych obcych agentów, którzy zbyt intensywnie próbowali kierować rozwojem handlu we Francji i zażądał, by unieszkodliwić tych agentów. Następnego dnia został aresztowany razem z bratem Saint-Just i Georgesem Gouthon. Na wszystkich dokonano egzekucji 28 lipca. To przemówienie zostało pominięte w oficjalnej wersji wydarzeń. Oficjalnie “rewolucjoniści” oceniali swoją żądzę władzy jako “moralną”, ale ludzi zmuszano żeby byli “czyści” i zmieniali swoje poglądy. Te sam scenariusz przećwiczono Rosji. Zawsze prowokuje się na początku wewnętrzny konflikt, by wywołać wewnętrzne zamieszki. Potem usuwa się najbardziej inteligętną część narodu klasę średnią, a po tym wysyła się się na wojnę, którą się prowokuje. Następnie przejmuje się handel, bankowość i inne intratne części gospodarki. Do władzy dopuszcza się hołotę, którą się umiejętnie steruje lub podmienia się na posłusznych aktorów. Na dziś Francja obchodzi nie swoje święto, Rosja jak i Polska jest w podobnej sytuacji.