Czytelniku,
Cała nasza historia oparta na tzw. Centralnym nauczaniu jest
fikcją, gdyż niczego nie uczy, a jest tylko elementem ogłupiania i napuszczania.
Fałszuje się prawdziwe intencje zamachów, przekręca się wszystko o 180 stopni.
I musimy to zrozumieć, gdyż bez tego będziemy skazani na powtarzanie tych
samych błędów. Powyższy car nazywany jest tyranem, dziwnym trafem tego samego
określenia używa TV Biełsat dofinansowana przez ambasadę Wielkiej Brytanii. Opisywany
zamach jest opisywany jest w kilku wariantach, ale mi chodzi czytelniku byś
zobaczył schemat, na podstawie, którego są budowane podobne narracje.
Paweł I był synem cesarza Piotra III i cesarzowej Katarzyny
II Wielkiej. Wstąpił na tron po śmierci matki 17 listopada 1796 roku. Koronacja
cesarza Pawła odbyła się w Moskwie 5 kwietnia (16 kwietnia – nowy styl) 1797 r.
w soborze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Od pierwszych dni panowania
cesarz zaczął łamać porządek Katarzyny – według historyków od dzieciństwa
łączyły go z matką trudne relacje, dlatego szczególnie gorliwie i namiętnie
zaczął niszczyć stworzony przez nią system rządów.
W dniu swojej koronacji Paweł ogłosił Manifest o chłopach
obszarniczych, który położył podwaliny pod ograniczenie pańszczyzny. Ponadto
rozszerzono prawa chłopów: wprowadzono zakaz podziału rodzin pańszczyźnianych
przy sprzedaży, a chłopom przyznano także prawo odwołania się do sądu.
Paweł I ograniczył przywileje szlachty: wprowadził surową
dyscyplinę i nowe zasady w wojsku. Od 1798 r. zakazano przechodzenia w stan
spoczynku przed otrzymaniem pierwszego stopnia oficerskiego. A szlachcice,
którzy nie służyli w wojsku lub uchylali się od służby, zgodnie z rozkazem
Pawła, musieli zostać postawieni przed sądem. Następnie wydano również dekret,
zgodnie z którym szlachta, która przeszła na emeryturę z wojska, została
pozbawiona prawa do wstąpienia do służby cywilnej. Niechęć dalszą wywołały
następne decyzje. Rosjanom nie wolno było studiować za granicą.
Co do nas Polaków warto odnotować, że po upadku powstania i złożeniu przysięgi wiernopoddańczej Tadeusz Kościuszko został uwolniony z Twierdzy Pietropawłowskiej na rozkaz cara. Paweł I uwolnił 12 tysięcy jeńców polskich, samego Kościuszkę (Tutaj trzeba dodać, że Kościuszko bronił konstytucji 3 maja, produktu Citi of London, skonstruowanej przez włoska przybłedę, a u nas NIEUKI zwane historykami świętują jako święto narodowe) obdarował 60 tysiącami rubli, a ostatniemu królowi Polski Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, wyprawił w 1798 r. w Petersburgu uroczysty „niemy" pogrzeb, bez przemowy nad grobie.
Jego polityka wywołała burzę niezadowolenia wśród
otaczających go elit, byłoby niedopowiedzeniem. Oprócz tego car popsuł stosunki
z byłym potężnym sojusznikiem Rosji, Wielką Brytanią, rozpoczął zbliżenie z
Napoleonem, a nawet poczynił z nim wspólne plany kampanii w Indiach.
W ten sposób narodził się plan sojuszu z Prusami, Szwecją i
Danią jako przeciwwaga dla dominacji Wielkiej Brytanii w handlu morskim.
Malta i jej rola w zamachu na Pawła I
Nie mówi się, a przynajmniej mało Rosjanie o tym piszą
skupiając się na innych zagadnieniach, że Cesarz Paweł I, Protektorem Zakonu
Maltańskiego. Obwołał się sam jego Wielkim
Mistrzem po upadku Malty. Gdyby nie ten
mało znany fakt. Zakon zostałby niechybnie zniesiony. Po abdykacji Hompescha (
Ferdinand von Hompesch zu Bolheim (1744-1805), Niemiec, 71. wielki mistrz
zakonu maltańskiego (1797-1799). – Cesarz został wpierw wybrany przez jeden z
Oddziałów Przeoratu. Ten wybór, który [bynajmniej] nie był najbardziej
pożądanym rozwiązaniem, ale stał się ważnym poprzez akcesję wszystkich innych
istniejących Przeoratów oraz wysłanie posłów do Sankt Petersburga w celu
uznania Cesarza Pawła jako Wielkiego Mistrza. Papiestwo z tym wyborem się
pogodziło, ale go nigdy nie uznało, tak zresztą jak zakonne wielkie przeoraty
Katalonii, Nawarry, Aragonii i Kastylii, a także Rzymu. Tego na przykład
Rosjanie do dziś nie wiedzą, albo o tym nie wspominają. Ciekawostką jest
jeszcze fakt, że w roku 1800 Paweł zaprosił głowę Kościoła katolickiego do
przeprowadzki do Rosji.
I teraz najważniejsze.
Przy oddaniu wyspy Malty przez Francuzów Cesarzowi Pawłowi, [to
jest] Wielkiemu Mistrzowi, przeto prawowitemu władcy Wyspy, Anglia zaoferowała
się, w roli sprzymierzeńca Rosji oraz za zgodą Cesarza, do objęcia w posiadanie
Wyspy w imieniu Cesarza Pawła, do momentu przybycia na Maltę floty Rosyjskiej.
Cesarz już wysłał tam Baliwa (Godność zakonna powyżej komandora, nominalnie
łącząca się z zarządem nad kluczem kilku komandorii Flachslandena ( Baron
Johann Anton Baptist von Flachslanden (1740-1822), komandor Dätzingen, generał
galer w latach 1768-1770, Turcopolier (dowódca kawalerii zakonnej) jako Pełnomocnika Magisterium – tj.
urząd Wielkiego Mistrza, i Generała Rehbindera jako wojskowego Komendanta wraz
z oddziałami potrzebnymi do okupacji Wyspy. Jednakże po ich przybyciu pod Maltę
Anglicy nie pozwolili im nawet wysiąść na brzeg. Tak więc zawładnęli Wyspą
Maltą poprzez zdradę. Anglii została wypowiedziana wojna. Ambasador
Angielski Lord Whitworth, Charles (1752-1825), dyplomata brytyjski, ambasador w
St. Peterburgu w latach 1788-1800. Przed przybyciem do Rosji był posłem w Warszawie,
pomimo choroby dostał rozkaz opuszczenia Sankt Petersburga w ciągu 24 godzin,
przed Anglikami zamknięto wszystkie porty Rosyjskie, nałożono embargo na
wszystkie obiekty Angielskich kupców, i owa wojna trwałaby Bóg wie ile czasu,
gdyby nie nieszczęsna katastrofa śmierci Pawła. I tu wkraczamy w centrum zabójstwa
Pawła I.
Rosyjscy arystokraci, którzy chcieli prowadzić
"europejski styl życia", byli całkowicie zależni od Anglików, którzy
kupowali od nich zboże. Nie ma dochodów dewizowych z Wielkiej Brytanii – nie ma
możliwości wydawania pieniędzy w europejskich stolicach, kupowania dóbr
luksusowych, umeblowania rezydencji importowanymi meblami, wypłacania pensji
francuskim kucharzom, włoskim muzykom, niemieckim menedżerom nieruchomości,
zatrudniania zagranicznych aktorek, baletnic i śpiewaczek. Tak więc rosyjska szlachta
oraz angielscy bankierzy i lordowie mieli wspólne interesy. Pamiętamy, że
siostra ostatniego faworyta Katarzyny II, Płatona Zubowa, Olga, lepiej znana z
nazwiska męża (Żerebcowa), była kochanką brytyjskiego ambasadora Charlesa
Whitwortha, który wszelkimi możliwymi sposobami propagował wśród rosyjskich
arystokratów ideę odsunięcia od władzy cesarza Pawła I, niewygodnego i
niepożądanego dla Wielkiej Brytanii i wstawienia regenta regenta.
Bracia Żerebcowej - Zubowej, którzy na krótko popadli w
niełaskę za panowania Pawła I, wrócili już do Petersburga, odzyskali swoje
prawa (w tym majątkowe) i nie mając niczego, prowadzili świecki tryb życia.
Marzyli jednak o przywróceniu dawnych wpływów na dworze, które mieli nadzieję
zdobyć za czasów młodego i zadłużonego nowego cesarza Aleksandra I. Olga
Żerebcowa-Zubowa stała się pośredniczką między brytyjskim ambasadorem
Whitworthem a rosyjskimi spiskowcami.
Musimy dodać, że Anglia zaopatrywała Rosję w wyroby, zarówno
przemysłowe, jak i kolonialne, na surowe płody ziemi. Handel ten był jedynym
sposobem, w jaki wszystko, co było potrzebne mogło płynąć do Rosji. Szlachta
miała zapewnione wierne otrzymywanie dochodów ze swoich majątków, wysyłając
przez morze zboże, drewno okrętowe, maszty, smalec, konopie, len itp. Zerwanie
z Anglią, zakłócając materialny dobrobyt szlachty, wzmogło w niej nienawiść do
Pawła. Dlatego łatwo było zmontować intrygę.
Jednak spiskowcy otrzymali ciężki cios po przechwyceniu
depeszy, w której Whitworth nazwał Pawła I szaleńcem. Doprowadziło to do jego
wydalenia z Petersburga, ale konspiracja już się ukształtowała i nabrała
"krwi i kości". Dowodem na angielski ślad w zabójstwie Pawła I są 2
miliony rubli, które Olga Żerebcowa otrzymała w Londynie zaraz po zamachu na
cesarza. Miała rozdzielić te pieniądze między jego morderców, ale
sprzeniewierzyła je, uznając, że spiskowcy nie odważą się otwarcie żądać swoich
"pieniędzy" i oczywiście żaden z nich nie złoży skargi do sądu.
W Petersburgu ideę detronizacji Pawła I propagował Nikita
Pietrowicz Panin, bratanek mentora cesarza (Nikity Iwanowicza Panina). Za
panowania Pawła I został wicekanclerzem w wieku 29 lat.
Panin był jednak zagorzałym przeciwnikiem sojuszu z Francją.
Na tej podstawie pokłócił się później z Pawłem i został zesłany do jego majątku
Dugino. Jak na ironię, N. Panin był jedynym ze spiskowców, który naprawdę
chciał uratować życie Pawła I. Aleksander, jego zdaniem, powinien był zostać
"regentem swojego szalonego ojca".
Zanim popadł w niełaskę, Panin zdołał przeciągnąć na swoją
stronę admirała Osipa de Ribasa.
Leonty Bennigsen i Płaton Zubow staną się przywódcami
"oddziału pijanych gwardzistów", którzy włamują się do sypialni
cesarza w noc morderstwa. Nawiasem mówiąc, to brytyjski poseł Charles Whitworth
dał swojej kochance Oldze Zubowej-Żerebcowej pieniądze na przekupienie
Kutaisowa, który przekonał Pawła I do zwrócenia Zubowów do Petersburga.
Pisał o tym jej protegowany A. Hercen, który sam nigdy nie
odmawiał zagranicznych pieniędzy, miał bliskie powiązania z klanem Rotszyldów
i, jeśli nazwiemy rzeczy po imieniu, był również "zagranicznym
agentem".
Z kolei Arakczejew, który był bezwarunkowo lojalny wobec
cesarza, został usunięty z Petersburga.
Niespokojne przeczucia od dawna prześladowały cesarza, który
postanowił wybudować dla siebie i swojej rodziny nie pałac, ale zamek, nazwany
na cześć niebiańskiego patrona dynastii Romanowów - Archanioła Michała. Budowę
ukończono pod koniec 1800 roku. Pawłowi udało się zamieszkać na zamku św.
Michała. Zginął 39 dni po przeprowadzce.
Tymczasem Platon Zubov i Leonty Bennigsen przyszli do domu
Palena. Tu zobaczyli dużą salę wypełnioną dużą liczbą pijanych oficerów, ok 40 -
60 osób. Ostatecznie tylko Palen i Bennigsen byli trzeźwi. Płaton Zubow
ogłosił, że carewicz Aleksander usankcjonował odsunięcie Pawła I od władzy –
wypełniając wolę Katarzyny II, która rzekomo chciała przekazać mu tron, ale
Bezborodko zniszczył testament.
Według jednej z wersji cesarz został zabity przez Nikołaja
Zubowa, starszego brata Płatona Zubowa, który uderzył go w skroń złotą
tabakierą, a następnie udusił chustą. Żaden z morderców i uczestników spisku
nie został surowo ukarany za zabójstwo Pawła I.
W notatkach jednego z lekarzy życia można przeczytać:
"Ciało Pawła I było pokryte siniakami. Poważna rana w
okolicy skroni, duża czerwona plama z boku, otarcia na kolanach, wskazujące na
próbę uduszenia ofiary stojącej w tej pozycji. Liczne otarcia i siniaki
pozostawione przez ciosy, które prawdopodobnie zostały zadane po śmierci
cesarza".
W pierwszych miesiącach swego panowania Aleksander i przywrócił Statut szlachcie, zniósł embarga na
import wszelkiego rodzaju towarów z zagranicy i zawarł nowe porozumienie z Anglią.
Skończył się jeden etap i zaraz po tym pojawia się Napoleon…….
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz