Poniżej macie Państwo artykuł, który pokazuje jakie są przyczyny konfliktów na przykładzie wojny secesyjnej i wynikające z niej zależności jakie podobne były u Napoleona i u nas dziś w Polsce.
Jak Lincoln zdobył nominację do republikanów
„Taryfa jest dla rządu tym, czym posiłek dla rodziny”.
Abraham Lincoln, Przemówienie w Pittsburghu w Pensylwanii, 15 lutego 1861
W połowie lat pięćdziesiątych XIX wieku Wielka Brytania zniosła „przepisy dotyczące kukurydzy”, które nakładały wysokie cła na import produktów rolnych i stała się zasadniczo krajem o wolnym handlu. Było to wynikiem heroicznych wysiłków „Manchester School” ekonomii wolnego handlu, kierowanej przez biznesmenów Richarda Cobdena i Johna Brighta. Francja podążała w tym samym kierunku dzięki równie błyskotliwym pismom i przemówieniom Frederica Bastiata, który precyzyjnie określił protekcjonizm jako „legalny rabunek”. Wiele innych krajów na świecie robiło to samo, pracując nad obaleniem tej odwiecznej pozostałości osiemnastowiecznego „merkantylizmu”, europejskiego systemu polityki gospodarczej, który przynosił korzyści przedsiębiorstwom powiązanym politycznie kosztem konsumentów i wszystkich innych. Rząd kapitalistów kumoterskich, kapitalistów kumoterskich i kapitalistów kumoterskich był likwidowany.
W Ameryce stawka celna była najniższa ze wszystkich lat dziewiętnastego wieku, średnio 15%, w 1857 r. Konstytucja Konfederacji, która została przyjęta w 1861 r., Całkowicie zakazała ceł protekcjonistycznych , zezwalając jedynie na skromną „taryfę dochodową” w wysokości 10%. zasięg.
Północne stany, z ostrym kontrastem, były piekło zdeterminowane, by narzucić Ameryce XVIII-wieczny brytyjski merkantylizm z nową partią republikańską jako bronią polityczną. Obejmowało to nie tylko protekcjonizm, ale także dobrobyt korporacji dla korporacji budujących drogi, kanały i linie kolejowe oraz banku narodowego kontrolowanego przez polityków wzorowanych na Banku Anglii. Był to zgniły, skorumpowany, zubożający ekonomicznie system brytyjski bez Brytyjczyków. Był to również system, w którym zamierzali utrzymać ich u władzy politycznej w nieskończoność, łącząc bogatą elitę północnych stanów z rządem, przy czym ich partia była głównym narzędziem legalnego rabunku. Ponieważ Południe było społeczeństwem rolniczym o stosunkowo niewielkiej produkcji w porównaniu z Północą, znalazłoby się na opłacalnym końcu całej tej politycznej grabieży.
Wszystko to jest powodem, dla którego historyk Richard Bensel słusznie wskazał w swojej książce, Yankee Leviathan , że protekcjonistyczna taryfa była „podstawą” platformy Partii Republikańskiej z 1861 roku (platformy, która również zobowiązała się nie zakłócać południowego niewolnictwa, co nazywała „ krajowe instytucje państw ”). Z tego też powodu Partia Republikańska wybrała Abrahama Lincolna na swojego kandydata na prezydenta.
Historia o tym, jak Lincoln, długoletni protekcjonista, zapewnił republikańskiej nominację i odebrał ją znacznie bardziej znanym i doświadczonym politykom, takim jak William Seward z Nowego Jorku, została opowiedziana w artykule historyka Reinharda z lipca 1944 roku w American Historical Review. H. Luthin. Artykuł nosi tytuł „Lincoln and the Tariff”.
Luthin pisze o tym, jak Lincoln dumnie chwalił się, że wygłosił więcej przemówień promujących protekcjonizm lub legalną grabież niż na jakikolwiek inny temat. Przez dziesięciolecia walczył o kandydatów na protekcjonistów partii Wigów i zyskał miano najbardziej wściekłego merkantylistę w amerykańskiej polityce, politycznego syna Alexandra Hamiltona. Jako główny radca prawny Illinois Central Railroad, który reprezentował wszystkie główne korporacje kolejowe na Środkowym Zachodzie, był członkiem elity korporacji z północy, który podróżował po legalnym torze prywatnym wagonem dzięki uprzejmości Illinois Central, któremu towarzyszy świta dyrektorów Illinois Central (patrz: John Starr, Lincoln and the Railroads). W związku z tym plutokracja Illinois sponsorowała i finansowała jego kandydaturę. Kluczową częścią ich strategii było wykorzystanie protekcjonistycznych referencji Lincolna do zdobycia hutniczego stanu Pensylwania, który w tamtym czasie miał drugą co do wielkości liczbę głosów wyborczych. Joseph Medill, wpływowy redaktor Chicago Press and Tribune , sprzedał kandydaturę Lincolna Partii Republikańskiej z Pensylwanii, wskazując, jakim był zręcznym politykiem, „starym [Henry] Clay Whigiem, dokładnie według taryfy i. . . dokładnie tak, jak we wszystkich innych kwestiach ”.
Będąc sprytnym, przebiegłym i manipulującym politykiem, Lincoln rozumiał, że bycie tak otwartym zwolennikiem legalnego rabunku ma swoje minusy. Splądrowanym może się to nie podobać i raczej nie zagłosują na niego. W związku z tym, aby sprzedać się republikanom z Pensylwanii, na czele z tak odrażającymi postaciami, jak Thaddeus Stevens, starał się prywatnie przekazać im swoje hiper-protekcjonistyczne poglądy . Wysłał swojego przyjaciela, sędziego Davida Davisa, aby porozmawiał z republikanami z Pensylwanii z oryginalnymi kopiami jedenastu jego protekcjonistycznych przemówień. Inny osobisty wysłannik, niejaki William Reynolds, został wysłany sam do Stevensa.
Polityczny hack z Pensylwanii, Simon Cameron, zrozumiał dylemat Lincolna, jak splądrować ogół ludności, tak aby ludność nie odkryła wcześniej spisku, aby ją splądrować. Dlatego poinstruował sędziego Davisa, że „Nic o tych przemówieniach nie może trafić do gazet”. Strategia Lincolna się powiodła. Luthin pisał o tym, że delegacje Pensylwanii i (równie protekcjonistyczne) z New Jersey „oklaskiwały uchwałę w sprawie taryfy, a ich wesołość była zaraźliwa, ostatecznie przenikając całą rozległą salę”. Jeden naoczny świadek nazwał to „szaloną radością”.
Nasz zwycięski bohater wrócił do swojego rodzinnego Springfield w Illinois na wiec polityczny z „ogromnym wozem” z gigantycznym napisem głoszącym główny temat kampanii „Ochrona przemysłu domowego!” Było to również hasło na dole oficjalnych plakatów z kampanii prezydenckiej Partii Republikańskiej z 1860 roku, na których pojawiali się Lincoln i Hannibal Hamlin.
Partii Republikańskiej udało się ponad dwukrotnie podwoić średnią stawkę celną na import dzięki Taryfie Morrill, uchwalonej przez Izbę Reprezentantów podczas sesji 1859-1860, na długo przed południową secesją, a wreszcie senatowi. Został podpisany przez prezydenta Pensylwanii Jamesa Buchanana na dwa dni przed inauguracją Lincolna, a przez Kongres kierował nim Justin Morrill, producent stali z Vermont; producent stali Thaddeus Stevens, senator John Sherman z Ohio (brat słynnego generała), Simon Cameron oraz bogaty właściciel fabryki tekstyliów Rhode Island James F. Simmons. Lincoln podpisze dziesięć kolejnych podwyżek ceł w ciągu najbliższych czterech lat, zwiększając średnią stawkę celną z przedwojennego poziomu 15% do 50-60%. W większości pozostanie w tym zakresie,
W dniu swojej inauguracji Lincoln zrozumiał, że politycznie wszystko zawdzięcza protekcjonistom z partii republikańskiej, dzięki którym został wybrany. Dlatego w swoim pierwszym przemówieniu inauguracyjnym, które uważam za swoje „przemówienie o niewolnictwie na zawsze”, poparł żelazną obronę południowego niewolnictwa, nawet popierając poprawkę Corwina do konstytucji, która zakazałaby rządowi federalnemu nigdyingerowanie w niewolnictwo na południu. Ale w kwestii cła był bezkompromisowy i groźny. Jego „obowiązkiem” było pobranie nowo podwojonego podatku celnego (który w tamtym czasie stanowił co najmniej 90 procent federalnych dochodów podatkowych), ale „poza tym” - powiedział - „nie będzie inwazji” ani „rozlewu krwi” . ” W ten sposób dosłownie zagroził „inwazją” i „rozlewowi krwi” w każdym państwie, które odmawiało pozwolenia swoim obywatelom na plądrowanie przez protekcjonistyczną taryfę plutokracji Północnej. Jego pierwszym aktem wojny była blokada morska portów południowych, podając tylko jeden powód: pobór ceł.
Przynajmniej rok wcześniej, przed secesją któregokolwiek z południowych stanów, gazety Partii Republikańskiej na północy nawoływały do bombardowania portów południowych, rozumiejąc, że protekcjonistyczne 50% cło w portach północnych i skromne 10% (lub 0% ) taryfa w portach południowych byłaby bardzo niekorzystna dla interesów biznesu północnego. Handel świata uciekłby z Nowego Jorku,
Porty w Bostonie, Providence i Newport, od dawna ośrodkach transatlantyckiego handlu niewolnikami, gdzie niewolnicy byli wykorzystywani do budowy statków niewolników i udają się do Charleston, Nowego Orleanu i innych południowych portów. Lincoln spełnił ich życzenia, popełniając największy błąd polityczny w historii Ameryki, myśląc, że jego wojna potrwa tylko kilka tygodni lub miesięcy, po czym zasiądzie na tronie jako naczelny grabieżca, amerykański król Jerzy III.
tłumaczenie z transalatora w miarę.
pobrano z https://www.lewrockwell.com/2020/08/thomas-dilorenzo/how-lincoln-won-the-republican-nomination/
TAKA BYŁA PRAWDZIWA PRZYCZYNA WOJNY SECESYJNEJ
Teraz spójrzmy na podobną sytuację zobaczmy jaka była sytuacja w przed wojną pomiędzy Francją za Napoleona i Rosją.
Główną przyczyną antagonizmu sfer rządzących rosyjskich do Francji był system kontynentalny , do którego Rosja przystąpiła pod naciskiem Napoleona, za cenę różnych koncesyj, a przedewszystkim pozostawienia jej wolnej ręki w Szwecji, co umożliwiło w następstwie przyłączenie Finlandji do Rosji. System kontynentalny był w swoich stosunkach fatalny dla Rosji, a zwłaszcza godził w interesy szlachty rosyjskiej, która była jedną z największych producentów zboża w Europie i z tego tytułu była najmocniej zainteresowana w utrzymaniu normalnych stosunków handlowych z Anglią. Na szlachcie opierał się tron samowładców rosyjskich z jej interesami niepodobna było się nie liczyć monarsze, który chciał utrzymać się na tronie.
Rosji groziło bankructwo. Finanse jej znajdowały się w stanie opłakanym. Kurs rubla spadał z przerażającą szybkością, podczas gdy w 1807 r rubel był wart jeszcze 67 kopiejek, 1810 r.spadł już kurs do 25 kopiejek. Zboże rosyjskie znajdowało nie znajdowało odbiorców zagranicą i właściciele dóbr ziemskich w Rosji twierdzili, że przy istniejącym stanie rzeczy nie są w stanie możności opłacać podatków.
Wreszcie za namową reformatora skarbowości rosyjskiej, Sperańskiego , Aleksander I
zdecydował się ze szkodliwym dla swego państwa systemem kontynentalnym i w grudniu 1810 r. ogłosił nową rosyjska taryfę celną. Nowe przepisy celne wymierzone przeciw importowi wina i towarów luksusowych , godziły w interesy francuskie i niezmiernie oburzały Napoleona, który widział w tych postanowieniach naruszenie artykułów traktatu tylżyckego. Równocześnie car kazał otworzyć porty rosyjskie dla tych towarów angielskich, które były przywożone na okrętach państw neutralnych, pomimo, że Napoleon uważał takie okręty za nieprzyjacielskie.
Było to jawnem zamanifestowaniem sprzeczności interesów rosyjsko - francuskich. Gdyby na podobne zarządzenie zdobyło się pomniejsze państwo europejskie, odczułoby niezawodnie silną rękę Napoleona. Z Rosja sprawa była jednak nie tak łatwa. Ograniczała się ona do wzajemnych rekryminacyj. Do tego doszły nieudane konkury cesarza i niesnaski w sprawach międzynarodowych.
Jak się ta wojna z Napoleonem zaczęła ciekawym przykładem jest np. zachowanie mieszkańców Wilna, które bardzo chłodno przyjęło francuskiego kurdupla. Zaskoczeniem było dla niego zachowanie polskiej ludności, która znalazła się po III rozbiorze w Rosji. Wbrew entuzjastycznemu pronapoleońskiemu nastrojowi ludności Księstwa Warszawskiego Polacy z ziem zaboru rosyjskiego zachowywali rezerwę nie angażując się czynnie po stronie Napoleona. Już samo zachowanie się wielkiej armii napoleońskiej, mającej w zwyczaju zachowywać się w krajach sojuszniczych tak samo jak w krajach nieprzyjacielskich, chłodziło francuskie sympatje.
Jak się już ''nawalczył'' i zaczął mu się topić lód pod nogami pełnomocnik Napoleona, generał Bertrand, ofiarował królowi pruskiemu za cenę pokoju zwrot terenów na wschód od Łaby i wyrzeczenie się planu odbudowania Polski.
Kiedy Armia opuszcona przez cesarza i z każdym dniem bardziej zdemoralizowana i zdeorganizowana, szła dalej na zachód, mniej nagabywana przez kozaków w miarę tego jak się oddalała od ziem rosyjskich. Mróz wzmógł się znowu i od 28 listopada do 9 grudnia 1812 r trzymał się na poziomie 18 stopni, co do reszty zniszczyło armię. W Wilnie wygłodniała armia dopuszczała się niesłychanych ekscesów i nadużyć , na co Joachim Murat nie zwracał żadnej uwagi. W Wilnie pozostawiono rannych i chorych, która ludność oburzona na Francuzów WYMORDOWAŁA.
Pozostało nam po tym eksperymencie wynędzniałe Księstewko zbankrutowane i zniszczone.
Jak historia lubi się powtarzać, mamy takiego gigusia prof. Przemysław Żurawski vel Grajewski, na nim chyba ktoś jakieś szczepionki amerykańskie testuje, bo bredzi, a o historii to zero kompletne.
Mamy kretyna i pejsatego na umyśle prezydenta, Moryca Szwindla za premiera, który o niczym kompletnie nie ma pojęcia.
Dopłacamy do szmelcu amerykańskiego i płacimy okupacyjnej armii, która jest u nas tak potrzebna jak świni siodło, ale za to proces "przygotowywania " armii, jest tak robiony przez ten żydowski rząd, aby do niczego nigdy nie była gotowa, ale poprzez podwyżki gotowa by była do pacyfikacji własnych rodaków.
Czytelniku nie wierz w amerykańską propagandę, ani w biegających żydków krzyczących o zagrożeniu rosyjskim, Wielkiej Lechii, Wielkiej Rzeczypospoliltej i folkzdojczy, którzy im wtórują.
Białoruś i Rosja w tym rozdaniu są po naszej stronie, tylko oni z kretynami nie będa gadać.
🤦
OdpowiedzUsuń