Biographical Peerage of the Empire of Great Britain - Dynastia Meklemburska i Kronika Prokosza

Poniżej ciekawy fragment z Biographical Peerage of Empire of Great Britan z 1808 r napisana przez sir Samuela Egartona Brydgesa - podrozdział , który opisuje Dom Meklemburski s.51-55 .

https://books.google.pl/books?id=svJsAAAAMAAJ&printsec=frontcover&hl=pl#v=onepage&q&f=false

Ciekawostką jest to, że powyższy fragment zawiera informacje z kroniki Prokosza  s. 16, 17 i inne

https://books.google.pl/books?id=WdpbAAAAcAAJ&printsec=frontcover&hl=pl#v=onepage&q&f=false

wraz z informacjami z brakującej w niej strony, które idealnie do siebie pasują. Proszę sobie dopasować fragmenty władców. Podobieństwo jest nieprawdopodobne.

Poniżej przetłumaczony fragment z w.w. stron

Dynastia meklemburska

W pradawnych czasach Księstwo Meklemburgii miało jurysdykcję w hrabstwach Schwerin, Rostock i Stargard. Pierwszymi jego mieszkańcami byli Herulowie, Wenedowie i inni, znani pod ogólnym określeniem Wandalów – wolni i odważni ludzie, którzy nigdy nie zostali pokonani przez Rzymian oraz byli tak sławni ze swoich wojowniczych osiągnięć, że cesarz Karol Wielki, choć prowadził prawie nieustanną wojnę z Saksonami, nigdy nie zdecydował się sprowokować Herulów.

Antyriusz, który wychował się pod opieką Amazonki, w pobliżu jezior Meockich, w Scytii, szkoląc się w sztuce wojennej pod Aleksandrem Wielkim, stanął na czele Herulów i przyjął tytuł króla. Opuszczając posiadłości w Scytii, które przeszły w jego ręce po swoich przodkach, i mając pod dowództwem grupę wojowniczych ludzi, wyruszył z nimi na pokładzie swej floty, w której główny okręt miał na rufie głowę woła – od tego czasu stała się herbem księstwa. Jednak rogi, które były białe aż do czasów cesarza Karola IV, zaczęły być przedstawiane jako złote z jego rozkazu, a jednocześnie dodano koronę ze złota, na znak pochodzenia z tak starożytnej grupy królów.

Antyriusz i jego towarzysze, przybywając nad Odrę, znaleźli się w posiadaniu rozległego obszaru kraju, gdzie zbudowali kilka miast i ufortyfikowali je mocnymi zamkami, około 3684 roku świata lub 320 p.n.e. Po Antyriuszu stanowisko objął jego syn Anavas – ojciec Alimera, trzeciego króla Herulów, zmarłego w 3908 roku świata. Ten został zastąpiony przez swego syna Antyriusza II, który panował 62 lata i był ojcem Hutteriusa – króla Herulów, który zmarł w 35 r.n.e., kiedy to suwerenność przeszła na jego syna Visilausa l, który rządził 56 lat, a jego następcą został jego syn Vitislaus, zmarły w 127 r.n.e. Jego syn Alarick l był ojcem Dietricka, który wstąpił na tron w​​ 162 r.n.e. i zmarł w 201 roku, kiedy to jego syn Tenerick przejął stanowisko. Był on ojcem Albericka I, który objął władzę po śmierci Tenericka w 237 r. i panował do swojej śmierci w 292 r. Wtedy jego syn Wisimar przejął stanowisko i panował 48 lat. Mieczysław I, który zmarł w 388 r.n.e., był synem Wisimara i ostatnim królem Herulów.

Radegast I, syn Wisimara, przyjął tytuł króla Wandalów, zarówno w Europie jak i Afryce. Zmarł w 405 r., gdy jego syn Corisco przejął władzę i panował pięć lat. Gunderyk, syn Corisco, był trzecim królem Wandalów i po śmierci w 426, jego syn Genseryk, został królem Wandalów w Afryce. W 477 panował Visilaus II, który umarł w 486 i pozostawił władzę Alarickowi II, który rządził aż do 507, kiedy to jego syn Alberick II został królem. Panował on przez 21 lat, a jego następcą został jego syn Jan – ojciec Radegasta II, który zmarł w 361, wtedy też jego syn Visilaus III został królem Wandalów na terenie bałtyckim, potem królem Wenedów i umarł w 652 r.n.e. Królestwo Wendeńskie, lub Wenedów, było władane kolejno przez piętnastu monarchów, w miarowych odstępach, a ostatni władca – Pribisław II – zajął tron w 1159, kiedy kraj był ogarnięty największym zamieszaniem. Henryk Lew – książę Brunszwiku – podbił jego większą część. W tym samym czasie, jego wybrzeża były chronione przez flotę Waldemara – króla Danii – po pokonaniu potęgi morskiej Pribisława, który był zobowiązany błagać o pokój i uzyskał go, jednak odbyło się to na haniebnych dla niego warunkach i szkodliwych dla jego poddanych.

Ten pokój, tak niekorzystny dla pokonanych, nie zadowolił zwycięzcy, który wydawał się zdeterminowany, by wykorzenić rasę Wandalów, czego w końcu dokonał po bitwie w Demmin. Tym samym królestwo Wenedów zostało zniszczone, ale ich książę przeżył i pomimo przeciwieństwom losu, jego wybitna rasa wciąż szczęśliwie rządziła krajem, zamieszkiwanym niegdyś przez ten pradawny naród.

Pribisław, po sabotażu na tronu i zagładzie jego ludu, został naznaczony przez opatrzność, aby dokonać niesamowitego odnowienia po rewolucji, przez którą został pozbawiony swoich posiadłości. Położenie, w jakim znajdował się ten książę, wydawało się wtedy dość rozpaczliwe, wszystkie nadzieje na odzyskanie jego starożytnego dziedzictwa dobiegły końca. Jego poddani zostali zabici, wygnani lub trafili w niewolę. Kraj był przejęty przez wrogów, a on sam stał się wygnańcem, bez środków do życia, przyjaciół lub sojuszników. Jednak dzięki nadzwyczajnemu szczęściu został przywrócony do swoich rządów przez samego zdobywcę, który – aby zapomnieć o wszelkich urazach z przeszłości – usiłował, poprzez hojne działania, naprawić szkody, które popełnił, i sprawić, by książę stał się jego przyjacielem, o którego bał się, że zranił go poza wszelkie możliwe nadzieje na przebaczenie. Jednak Pribisław okazał swą wspaniałomyślność przez szczerość tego pojednania. W wyniku tak szczęśliwego wydarzenia, Andaluzja stała się piękniejsza niż kiedykolwiek. Wkrótce potem nastąpiło małżeństwo pomiędzy Henrykiem, synem Pribisława, a Matyldą, córką Henryka Lwa, co było początkiem sojuszu i przyjaźni, które od tego czasu istniały między domami Brunszwiku i Meklemburgii i które były jeszcze bardziej umocnione przez pomyślne małżeństwo ich obecnych majestatów Wielkiej Brytanii.

Pribisław otrzymał od Henryka Lwa cały kraj pomiędzy Łabą i Bałtykiem, za wyjątkiem Schwerina. Później został ochrzczony w Lunenburgu przez opata św. Michała, a jego gorliwość wobec chrześcijaństwa ujawniała się przy wielu okazjach. Między innymi jego uczynkami pobożności, ostał się zabytek jego dobroczynności jako założyciela, czym jest klasztor Dobran. W całym swoim królestwie naprawiał, na tyle na ile mógł, dewastacje poprzedniej wojny, założył Rostock i odbudował Meklemburgię, która pierwotnie była założona przez Antyriusza.* (* Anderson's Gen. 533)

Pribisław zmarł w Lunenburgu, 1 października 1178 i został pochowany w klasztorze w Dobranie (wraz z żoną, która była córką Poisława, króla Norwegii), gdzie jego epitafium przedstawia: "Pribislaus dei gratia Hemlorum, Vagriorum, Circipoenorum, Polamborum, Obotritarum, Kiffinorum, Vandalumque Rex."

Henryk Borwin I przejął pozycję po ojcu Pribisławie – zostałem księciem Wenden i Meklemburgii. Jego małżeństwo z Matyldą, córką Henryka Lwa, wzbogaciło rodowód jego potomków krwią Widukinda Wielkiego i jego saksońskimi przodkami. W ten sposób, obecny dom Meklemburgii mógł rywalizować z domem Brunszwiku, w swoim roszczeniu do saksońskiej linii, ponieważ oba były równe i sławne, choć w różnych okresach, i wywodziły się od Hardericka, króla Saksonów.

Tenże książę (którego przyrodni brat Knut, został uznany za tytułowego księcia Meklemburskiego i zmarł bezpotomnie w 1183 r.n.e.) zrezygnował z władzy na rzecz swoich dwóch synów, Henryka Borwina II i Niclotusa w 1219 r.n.e. Ten pierwszy objął w posiadanie Güstrow lub Werle, a drugi Meklemburgię. Zmarł w 1227.

Posiadłości dwóch książąt, z braku potomka młodszego z nich, przeszły na dwóch synów Henryka Borwina II: Jana Boskiego i Niclotusa. Ten drugi przejął Güstrow i dawną Meklemburgię, której podział trwał niemalże dwa wieki.

Po śmierci Jana Boskiego w 1264 r. władzę przejął jego syn Henryk Jerozolimski, który poślubił Anastazję – córkę Barnimusza I, króla Pomorza – a gdy umarł w 1308 r., księstwo Meklemburgii zostało przekazane jego synowi.

Henryk Lew, zmarł w 1329 r., kiedy jego dwaj synowie, Albert I i Jan I, podzielili posiadłości: pierwszy z nich wybrał Meklemburgię, a drugi Stargard.

Ci książęta, w chwili ich objęcia władzy, przyjęli (jak to stale robili ich przodkowie od czasów Pribisława) tytuły książąt oraz diuków i byli na tyle wysoko w łaskach cesarza Karola IV, że stali się diukami poszczególnych terytoriów oraz książętami imperium w sejmie Pragi w 1349 r.n.e.