Czytelniku,
Nasi głupawi historycy i
półdebilowaci wojskowi potrafią tylko bekać swoim pustym pustosłowiem.
Gdy patrzymy w przeszłość musimy
starać zestawiać decyzje, by nie popełniać swych błędów, gdy w grze politycznej
liczą się zwykłe kalkulacje, a nie wizje i obietnice.
Prostym przykładem powinna być
chwila zadumy i analizy, gdy patrzymy na końcówkę drugiej wojny światowej.
Weźmy trzy miasta Kraków, Warszawę i Budapeszt. Jak skończył Kraków i Warszawa
wiemy, ale warto przypomnieć, jak wyglądało wyzwalanie Budapesztu. Trzy miasta
i trzy różne historie. Wnioski musimy wyciągnąc sami.
Wyzwolenie Budapesztu – 13 lutego
1945 ?
Była to jedna z najkrwawszych
bitew II wojny światowej, porównywalna w zaciekłości walk i liczbie ofiar ze
Stalingradem. Obrona, a raczej zagłada Budapesztu w 1945 r. nie przyszła do
historii jak budujący naszą tożsamość mit Powstania Warszawskiego. Pozostała
jak skrywana trauma…Trudno nam dziś ogarnąć myślą skalę strat: blisko 200 tys.
zabitych żołnierzy po obu stronach, ponad 300 tys. zabitych wśród ludności
cywilnej, zniszczonych 80 proc. budynków Budapesztu.W połowie grudnia na
Budapeszt spadł huragan ognia artyleryjskiego. Potem nastąpiły bombardowania
lotnicze. W mieście było ponad 800 tys. ludności cywilnej; mieszkańców i
uciekinierów przed zbliżającym się frontem. Większość ludzi nie wierzyło, że
Budapeszt będzie się bronił. Nie zarządzono ewakuacji, nie zapewniono zapasów
pożywienia i leków dla cywili. 22 grudnia 15 sowieckich dywizji dysponujących 3
tys. czołgów uderzyło na Budapeszt. 24 grudnia zamknięty został pierścień
oblężenia. Gen. Wildenbruch ogłosił drakońskie prawa „wojenne”, grożąc
rozstrzeliwaniem każdego, kto poddaje się panice lub w ten czy inny sposób
pomaga wrogowi. 29 grudnia gen. Malinowski wysłał parlamentarzystów z
propozycją kapitulacji. Oferta ta został odrzucona; osobiście Hitler żądał
możliwie długiej obrony naddunajskiego miasta. Nieszczęsny traf albo świadoma
prowokacja SS spowodowała zabicie parlamentarzystów, gdy wracali do swoich. Od
tej chwili obrońcy Festung Budapeszt wiedzieli, że wróg nie będzie miał dla
nich litości.Sześć tygodni trwały zacięte walki o każdy dom, każdą ulicę.
Ostania próba przebicia się przez pierścień oblężenia przez odsiecz niemiecką
nastąpiła 1 stycznia. Potem obrońcy liczyć mogli tylko na zrzuty powietrzne. Z
wojskowego punktu widzenia ta rozpaczliwa walka nie miała sensu. Sowieci mogli
zablokować garnizon budapesztański i kontynuować ofensywę na Wiedeń. Dla
Niemców, po 12 stycznia, gdy ruszyła ofensywa sowiecka w Polsce, wiadomym było,
że wojna jest już przegrana. Ich śmierć w Budapeszcie nikomu już nie była
potrzebna. Mimo to walczono, nie licząc się z nikim i z niczym. 15 stycznia gen
Wildenbruch informował sztab generalny: „… brakuje amunicji artyleryjskiej,
paliwo jest na wyczerpaniu, sytuacja zaopatrzeniowa jest krytyczny, stan
rannych katastrofalny…”. Mimo tego Hitler nakazał kontynuować obronę. 17
stycznia wojska niemieckie wycofały się z Pesztu do Budy. Mimo sprzeciwu Węgrów
wsadzono zabytkowe mosty na Dunaju; zginęło przy tym ponad 300 cywili. 11
lutego resztki wojsk niemieckich broniły się już tylko na Górze Zamkowej.
Obszar 1 km kw., zasiedlony przez 70 tys. mieszkańców, zasypywany był lawiną
pocisków artyleryjskich i lotniczych. To już nie była walka, to była rzeźnia.
13 lutego Wildenbrucht zdecydował się wywiesić białe flagi. Zginęło w czasie
tych walk blisko 100 tys. żołnierzy niemieckich i węgierskich. Straty po
stronie sowieckiej szacowano na 80 tys. zabitych, 250 tys. rannych.Dla ludności
cywilnej kapitulacja nie oznaczała końca piekła. Zwyczajem wzorowanym na
Dżingis- Chanie, Rodion Malinowski pozwolił swoim żołnierzom przez dwa dni
hulać po zdobytym mieście. W tym szale zamordowano blisko 40 tys. mieszkańców,
zgwałcono ponad 50 tys. kobiet. Rabowano wszystko, co miało jakąś wartość.
O tym nie wolno było pamiętać.
Stalinizm na Węgrzech był bez porównania bardziej okrutny niż w Polsce.
Pierwszymi ofiarami „nowej władzy” byli oficerowie z armii gen. Horthego. Uwięziony
przez Szalasiego szef sztabu węgierskiej armii Ferenc Szambathelyi, wydany
został jugosłowiańskim komunistom; zginął męczeńską śmiercią na palu.
Szeregowych żołnierzy wywożono na Sybir, do sowieckich łagrów. Do 1990 r.
pamięć o ich losie, tak jak i pamięć o zagładzie Budapesztu, nie istniała w
oficjalnym życiu publicznym.
Nie było sprawą przypadku, że w
listopadzie 1956 r. do tłumienia węgierskiego powstania wysłano żołnierzy z
Ukrainy. Łatwo ich było przekonać, że powtarza się rok 1945, że kontrrewolucja
doprowadzi do walk równie krwawych jak 11 lat wcześniej. Stąd okrucieństwo
sowieckich żołnierzy…
Pobrano z: http://orbanviktor.pl/147-2/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz