Czytelniku,
Nasza historia jest fikcją od początu, a żaden z tych osłów
uniwersyteckich, do dziś się nie zorientował, że podłożono im fałszywki jako wiarygodne zródła.
Słowian, Piastów nam WYMYŚLONO, a żaden z naszych historyków
się niepołapał, że wiedzę czerpią w większości z niemieckich fałszywek (
właściwie to Citi bo to jest konsorcjum międzynarodowe), które u nas uchodzą
wiarygodne zródło informacji.
Na portalu bardzo dobrego ekonomisty ukazał się artykuł .
Goci – kryzys migracyjny w starożytnym Rzymie | Ekonomia firmy Armstrong
Ta cała bajka o plemionach germańskich gockich to tylko
niemiecka propaganda.
Globaliści odmawiają uznania kryzysu migracyjnego za
"inwazję", ale mamy wskazówki historii, które pokazują nam, co się
dzieje, gdy do kraju przybywa niezrównoważona liczba ludzi. Doskonałym
przykładem są Goci, grupa niezwiązana z wojskiem, uważana za migrantów. Ci
mężczyźni, kobiety i dzieci szukali schronienia w Cesarstwie Rzymskim. Nie była
to armia najeźdźcza, ale raczej uciekająca ludność szukająca schronienia przed
Hunami. Goci, odwieczni wrogowie Rzymian, apelowali o wpuszczenie ich na terytorium
rzymskie ze względu na zagrożenie, z jakim się mierzyli i musieli ubiegać się o
azyl. Wydarzenie to pociągnęło za sobą poważne konsekwencje i stanowiło punkt
zwrotny w historii Cesarstwa Rzymskiego.
Wielka gocka migracja objęła setki tysięcy mężczyzn, kobiet i
dzieci. Podczas gdy do pewnego stopnia narastające niepokoje na Wschodzie
popchnęły ich na południe, nie ma wątpliwości, że obrona graniczna Cesarstwa
Rzymskiego została również poważnie osłabiona przez niestabilność polityczną i
presję ekonomiczną, które narastały w samym Rzymie. Oczywiście, pogłoski o
wielkich grabieżach i bogactwach dostępnych na terytorium rzymskim działały jak
magnes w taki sam sposób, jak pogłoski o ulicach wybrukowanych złotem w Ameryce
wywołały wielkie migracje Europejczyków w XIX i na początku XX wieku lub
przestarzały stereotyp amerykańskiego snu.
Do 238 r. n.e. pozycja Gotów była tak groźna dla Cesarstwa
Rzymskiego, że cesarz Maksymin został zmuszony do płacenia im ogromnych kwot
haraczu, podobnie jak obecnie kraje pokrywają wszystkie wydatki za migrantów.
Być może jego celem było zyskanie na czasie, ale świadczyło to o słabości
Rzymian, którzy wciąż byli w środku wewnętrznych politycznych walk o władzę.
Wewnętrzna rywalizacja cesarska ostatecznie pokonała Maksyminisa. W ciągu
niespełna czterech lat Goci rozpoczęli serię najazdów wzdłuż Dunaju.
Dekadę później Filip I próbował stłumić napływ migrantów, ale
zginął w walce ze swoim następcą, Trajanem Decjuszem. Rzym po prostu stopniowo
rozkładał się od walk wewnętrznych, które osłabiały gospodarkę i nieustannie
nastawiały jeden legion przeciwko drugiemu w walce o władzę. Widzimy dziś
wewnętrzne walki na całym Zachodzie, ponieważ polityka nadal dzieli ludzi.
Rzymianie nie uważali Gotów za siłę, która zagrozi całemu Imperium, ale raczej
za barbarzyńską siłę szukającą łupów, a nie władzy.
Trajanus Decjusz ogłosił Gotów wrogiem i próbował zmusić ich
do opuszczenia imperium, tylko po to, by masy powróciły rok później. Goci byli
tym razem przygotowani i zawarli kilka strategicznych sojuszy z wrogami, takimi
jak Dacian Carpi. Doprowadziło to do inwazji na pełną skalę, a Cesarstwo
Rzymskie nagle znalazło się w stanie oblężenia, gdy wojna szalała w Mezji,
Dacji, a nawet w Tracji, podczas gdy główna część inwazji Gotów przygotowywała
się do zejścia w rejon Morza Czarnego.
Po wielu bitwach Goci wyłonili się jako nowi władcy całego
terytorium naddunajskiego, aż po Morze Czarne. Trebonianus Gallus wyłonił się
jako nowy cesarz, który nie mógł zrobić nic, aby odwrócić upokarzającą klęskę
Cesarstwa. Goci zwrócili się teraz do Illyricum i Tracji, paląc i plądrując
okolicę. Około 253 r. Goci wyruszyli w rejs wzdłuż Morza Czarnego, kierując się
prosto do Azji Mniejszej, która była szeroko otwarta i czekała na splądrowanie.
Cesarstwo Rzymskie chyliło się ku upadkowi, dopóki do władzy
nie doszedł cesarz Aurelian i nie rozpoczął działań naprawczych, w tym polityki
antyimigracyjnej. Nie tylko uruchomił środki obronne, ale przeszedł do ofensywy
przeciwko Gotom i zniszczył ich w serii bitew. Goci zostali wyparci z Bałkanów
do Dacji. Aurelian znacznie odbudował również obronę Morza Czarnego, co pomogło
tym regionom odbudować również ich gospodarki. Aurelianowi nie udało się jednak
wkroczyć w pościg za barbarzyńcami do rzymskiej prowincji Dacji, wycofując się
i ustanawiając nową granicę ponownie wzdłuż naturalnej granicy, pierwotnie
wyznaczonej przez Augusta – Dunaju.
Decyzja Aureliana o ponownym wytyczeniu granic pozostawiła
Dację w rękach Karpi i Gotów. Po opanowaniu Goci zaczęli dzielić się na dwie
odrębne grupy – królestwa Ostrogotów i Wizygotów. Grupy te przekształciły się w
potężne państwa, które ostatecznie doprowadziły do upadku Cesarstwa Rzymskiego
na Zachodzie.
Zwolennicy migracji Gotów twierdzili, że przybysze zwiększą
dochody podatkowe i przyniosą korzyści rzymskiej gospodarce. Był to kryzys
humanitarny, którego rozwiązanie było obowiązkiem Rzymu. Zamiast tego
niezrównoważony napływ gockich uchodźców przyczynił się do ostatecznego upadku
Cesarstwa Zachodniorzymskiego. Wydarzenie to stanowiło punkt zwrotny w historii
Rzymu i było częścią okresu, w którym Cesarstwo Rzymskie prawie upadło pod
połączonym naciskiem inwazji, wojny domowej, zarazy i depresji gospodarczej.
Historia lubi się powtarzać.