Jak szef sztabu Hitlera został szefem sztabu NATO

Obecnie jak wiesz czytelniku należymy do Paktu Północno - Atlatyckiego NATO, który teoretycznie ma nam przyjść z pomocą w razie W.

Przypomnimy pewne zdarzenie, które powinno dać choć trochę do myślenia.

Jak szef sztabu Hitlera został później szefem sztabu NATO

Oczywiście mowa o  Adolfie  Heusingerze

https://pl.wikipedia.org/wiki/Adolf_Heusinger

Ten biedny skrzywdzony Niemiec (1987 - 1982)  w 1915 po zdaniu matury wstąpił na ochotnika do armii. Otrzymał stopień podporucznika w listopadzie 1916 i brał udział w I wojnie światowej. W 1917 został dowódcą kompanii. Jeszcze tego samego roku został wzięty do niewoli przez wojska brytyjskie. W 1919 powrócił do Niemiec, gdzie kontynuował karierę wojskową w siłach zbrojnych Republiki Weimarskiej – Reichswehrze. Pełnił funkcje dowódcze, a także sztabowe. W 1925 został awansowany do stopnia porucznika. W latach 1930–1934 pracował w operacyjnym wydziale „T1” Truppenamtu (kryptonim, utajnionego ze względu na traktat wersalski, niemieckiego sztabu generalnego). W 1932 został awansowany do stopnia kapitana. W 1934 został mianowany na dowódcę kompanii w pułku piechoty. W latach 1935–1937 w stopniu majora był oficerem operacyjnym (tzw. Ia) w sztabie 11 Dywizji. W 1937 przeniesiony do oddziału operacyjnego sztabu generalnego wojsk lądowych, a w 1938 awansowany na podpułkownika.

W czasie II wojny światowej, w październiku 1940 w stopniu pułkownika, otrzymał nominację na szefa oddziału operacyjnego Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych. W okresie kampanii na wschodzie Heusinger wraz ze swoim zwierzchnikiem gen. Franzem Halderem brał udział w sporach z Adolfem Hitlerem dotyczących strategii dalszych działań. W 1941 Heusinger otrzymał awans na stopień Generalmajora, dwa lata później na Generalleutnanta. Po tym jak w czerwcu 1944, po jednym ze sporów z Hitlerem, dotychczasowy szef sztabu generalnego wojsk lądowych gen. Kurt Zeitzler doznał udaru mózgu, pełnienie jego obowiązków powierzono Heusingerowi. Do jego obowiązków należał m.in. udział w naradach sytuacyjnych u Hitlera, a w szczególności referowanie „wodzowi” położenia wojsk niemieckich na froncie. Pełnił również funkcje doradcze.

20 lipca 1944 w czasie zamachu dokonanego przez pułkownika Clausa von Stauffenberga w Wilczym Szańcu Heusinger stał obok Hitlera. W wyniku eksplozji bomby został niezbyt ciężko ranny. Po rekonwalescencji został aresztowany przez Gestapo i pozbawiony stanowiska, ponieważ wiedział o spisku w otoczeniu Führera, a także kontaktował się z osobami które brały w nim udział. Nie godził się na przeprowadzenie zamachu. Z tego powodu nie został wtajemniczony w jego szczegóły, co pozwoliło mu ocalić życie, lecz do końca wojny pozostawał poza służbą.

Po zakończeniu działań wojennych znalazł się w alianckiej niewoli wojennej, był świadkiem w Procesie Norymberskim. Po odzyskaniu wolności pracował w tzw. Organizacji Gehlena przekształconej następnie w wywiad Republiki Federalnej Niemiec. Od 1950 był doradcą wojskowym kanclerza Konrada Adenauera. Po 1952 pełnił funkcję eksperta wojskowego w „Biurze Blanka” przekształconym w Ministerstwo Obrony RFN. Po utworzeniu sił zbrojnych Republiki Federalnej Niemiec – Bundeswehry, został do niej przyjęty w stopniu generała porucznika. Od 1957 był szefem departamentu sił zbrojnych w Ministerstwie Obrony RFN, a także Generalnym Inspektorem Bundeswehry.

W latach 1961–1964 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Wojskowego NATO w Waszyngtonie. Po odejściu ze służby w 1964 został doradcą do spraw wojskowych CDU.

Generał Adolf Heusinger był szefem Sztabu Generalnego armii Adolfa Hitlera podczas II wojny światowej.

Wraz z wybuchem II wojny światowej Heusinger towarzyszył niemieckiemu sztabowi i pomagał w planowaniu operacji w Polsce, Danii, Norwegii i Francji oraz w krajach nisko położonych (region przybrzeżny w Europie Zachodniej, składający się głównie z Holandii i Belgii).

Awansował na pułkownika 1 sierpnia 1940 roku i został szefem Operationsabteilung w październiku 1940 r., co czyni go numerem trzy w hierarchii planowania armii.

W 1944 r., Heusinger objął rząd jako szef sztabu generalnego armii. W tym charakterze brał udział w spotkaniu w Wilczym Szańcu Adolfa Hitlera 20 lipca 1944 r. i stał obok Hitlera, gdy wybuchła. 

https://humansarefree.com/2019/09/hitlers-chief-of-staff-later-became-natos-chief-of-staff.html

Po wojnie, ten niemiecki zbrodniarz wojenny, człowiek, który pomógł Hitlerowi zaplanować i przeprowadzić inwazję na sąsiednie kraje, nie został nawet postawiony przed sądem, wręcz przeciwnie, pozwolono mu przejąć nowo utworzoną armię zachodnioniemiecką „Bundeswehrę”.

Nie było to wyjątkowe wydarzenie, ale bardzo powszechne zjawisko w zachodnich Niemczech po II wojnie światowej.

Nazistowscy zbrodniarze wojenni oraz osoby, które poparły Hitlera i pomogły mu w przeprowadzeniu holokaustu i innych zbrodni przeciwko ludzkości, nigdy nie zostały postawione przed sądem za swoje zbrodnie przeciwko Żydom, Polakom, Rosjanom i ludności Europy, ale zamiast tego zostały umieszczone na najwyższych stanowiskach w USA i rządzie Niemiec Zachodnich, wojsku, przemyśle i społeczeństwie zachodnich Niemiec.

Wielu byłych nazistów służyło w nowym wojsku niemieckim, mediach i rządzie, piastując wysokie stanowiska. Odbudowali także zachodnie Niemcy, dzięki hojnej pomocy miliardów dolarów amerykańskich podatników w ramach „Planu Marshalla”, i stali się integralną i założycielską częścią „nowych” elit niemieckich, które ostatecznie rządziły „nowymi” Niemcami, które były w zasadzie tymi samymi starymi Niemcami, po przeprowadzeniu procesu rebrandingu.

Więc zamiast stawić czoła procesowi i zapłacić za zbrodnie, które popełnił, ten zbrodniarz wojenny, który osobiście podpisał rozkazy mordu alianckich jeńców wojennych w czasie wojny, ten ludzki śmieć, który pomógł Hitlerowi zaplanować i przeprowadzić okrucieństwa i zbrodnie wojenne, które niemiecka armia utrwalała w Europie i Rosji, temu psychopatycznemu mordercy pozwolono odbudować armię zachodnioniemiecką, a później zostać jednym z przywódców NATO w Europie..

Więc pytanie czy nasze wojsko polskie jest  tak tępe, aby nic z takich rzeczy nie rozumiejąc, a tylko ślepo ufając w każdą ciemnotę.