Czytelniku,
Dziś mamy pajaca kijowskiego,
który mówi, że powojenna Ukraina będzie naśladować Izrael, nie będzie
„liberalna, europejska”.
Żołnierze w „kinach,
supermarketach i ludziach z bronią” to przyszłość Ukrainy, Zełenski mówi
dziennikarzom, gdy przywódcy tego kraju zaczynają wyobrażać sobie, jak mogłaby
wyglądać niebezpiecznie powojenna Ukraina
Ukraina stanie się „wielkim Izraelem”
z własną twarzą – oświadczył ukraiński
prezydent Wołodymyr Zełenskij, wskazując, że jego kraj zamierza naśladować
izraelskie państwo bezpieczeństwa po inwazji Rosji.
Nie wiem czy współczuć Ukraińcom,
ale chyba tego chcą. To będą mieli.
Izraelski wywiad „bardzo ściśle
współpracuje” z Ukrainą, mówi czołowy doradca Zełenskiego, ale twierdzenia
pajaca kijowskiego, że Ukraińcy ratowali Żydów podczas Holokaustu potrafi
naprawę rozbroić.
Ponieważ obecnie Polską rządzi sprzedajna
trzoda chlewna, która już zaciąga kolejne kredyty - bezprawnie, planowane jest wyciąganie
wydatków na zbrojenia poza budżet w ilości, która powala na kolana. Skutki będą
opłakane jak przyjdzie prawdziwy księgowy i zacznie ludziom mówić prawdę.
Polacy mają krótką pamięć i warto
przypomnieć przynajmniej jak to było w rzeczywistości podczas ostatniej wojny,
by ta hołota bezrozumna nie urządziła nam kolejnego sukcesu ekonomiczno-polityczno-militarnego.
Pojawiła się następna relacja dziennikarza z Holandii
https://blueanon.news/dutch-journalist-in-donbass-western-media-is-lying-about-what-is-happening-in-ukraine/
Ks. Józef Mroczkowski w swej książce
Obserwator opisuje jak to było na
przykładzie swoim, gdzie pełnił posługę. A to co teraz jest uprawiane na
Ukrainie ma podobne konotacje, które miały podczas ostatniej wojny.
Ks. Mroczkowski, kapłan od 1937
r, w maju 1939 roku związał się z parafią w Oleszycach jako wikariusz
5 września 1939 roku
Niemcy rozpoczęły wojnę przeciwko Polsce. Prędko zgasł
pierwszy optymizm radości i zawziętości narodu. Żałosny odwrót polskich
taborów, potok zbiegłej ludności cywilnej z zachodu płynął dzień i noc aż do
tego czasu.
17 września 1939 roku
17 września bolszewicy naruszyli
granice kraju. W tydzień później byli już w Oleszycach. Teraz ożyło żydostwo.
Wypłynęło tłumnie na ulicę. Rzucano czerwone kwiaty, całowano tanki. Żyd Kaufman
Durio pierwszy wywiesił koc czerwony – nad swym bogatym sklepem. Fryzjer Anhalt
(co księdza w rękę całował) wyjął dokumenty swej długoletniej przynależności do
komuny. Gratulowano sobie szczęścia. Nad domem p. Mudreckego – Ukraińca (polski
urzędnik państwowy) powiała też czerwona płachta.
Rozdział
Pod znakiem swastyki
To co się działo w tym okresie w
naszej Parafii z pewnością nie ma i mieć nie będzie przykładu w historii.
Jeszcze na polach okolicznych
toczył się zacięty bój, a już po wioskach i w mieście wychynęły nowe męty –
męty „chrześcijańskie” o kulturze zachodnioeuropejskiej, dobrze zorganizowane i
przygotowane w ciągu szeregu lat do wytoczenia błękitnej krwi szlachetnej
Polaków: tym mętom na imię Ukraińcy.
Z
pełną świadomością historycznego prawa porwali się oni do władzy. Padało hasło:
Ukraina tylko dla Ukraińców. Polacy przestali być ludźmi – obywatelami, a o
Żydach mowy nie było – rozpanoszony hitleryzm dawał na to gwarancję. Ukraińcy
byli dobrowolnymi sojusznikami Niemiec. Powstał samozwańczy rząd ukraiński w
mieście i na wsiach. Pierwszym hołową Selrady miejskiej został chłop miejscowy,
niejaki Stefan Gontarski. Ten otoczył się zaraz własnymi ludźmi i rozpoczął
władzę od rabunku. W Oleszycach było co rabować. Bolszewicy nagromadzili tu
pełne magazyny polskiej mąki, drzewa, desek, cegły, cementu, żelaza, były
kooperatywy i sklepy hurtowe: tytoń, sól cukier, skóry itp. Wszystko to znikło
szybko i niepostrzeżenie.
Równocześnie powstała miejscowa
milicja. Pozgłaszali się rozmaici parobcy ukraińscy, którzy przypiąwszy sino-żółte
opaski, z bronią lub bez broni – udawali władzę, bezpieczeństwo, wkraczając
wszędzie i grabiąc co popadło. W mieście było ich początkowo kilkunastu. Bez
żadnych mundurów, każdy prawie tak, jak był przy gnoju, tak stanął do służby.
Służba ich jeszcze nie miała jeszcze określonej formy. Najczęściej ich można
było widzieć, jak stali na ulicy podnosząc ręce do góry i wyli systemem
niemieckim, witając każdego zaufanego. Brzmiał przy tym zwyczajnie swoiste
pozdrowienie „Sława Ukrajini” itp.
Pozdrowiony miał odrzec: „Sława,
sława”. Równocześnie panował bałagan nieopisany.
Entuzjazm patriotyczny Ukraińców
wywołała wieść, że przez Olszyce ma się odbyć przemarsz zorganizowanej
ukraińskiej armii pod dowództwem pułkownika Melnyka.
W samym mieście i po wioskach
rozpoczęto budowę bram tryumfalnych obwieszonym żółtym kwieciem, festonami (z)
sinego papieru, a niekiedy i wyszywanymi ręcznikami.
W górze widniały napisy „Sława
Hitlerowi – sława Melnykowi!”. Wszędzie wisiało „szczęście, triumf i sława”, ale
ani Melnyka, ani jego armii nikt w Olszycach nie widział.
Po zajęciu (przez Niemców) Lwowa
( 30 czerwca ) pojawiły się w Olszycach odezwy nacjonalistycznej ukraińskiej
partii tzw. Banderowców, z programem bardzo ostrym i wrogim „obcym”
narodowościom.
Tymczasem cerkiewna władza
ukraińska we Lwowie (pod kierownictwem Andrzeja Szeptyckiego) wydała własną
proklamację do obywateli „ziemi ukraińskiej”, bardziej umiarkowaną . Do
zorganizowania urzędów powołano duchownych
unickich, którzy nie mając często wpływów na kandydatów – postawili na
czele swoich diaków (śpiewaków cerkiewnych), pałamarów (zapalaczy świec w
cerkwii), bohomolców. Ci zaczęli gorliwie popierać „Cerkiew Świętą”.
…….Był na przykład pochód Żydów z
łopatami, którzy taki wiersz deklamować musieli:
Nasz Hitler złoty
Nauczył nas roboty.
Nasz Śmigły – Rydz
Nie nauczył nas nic
…….Z kolei zarządzono skakanie
przez ogień, który ciągle podsycano. Tłumy gawiedzi szalały z uciechy. Przy
stole stanęli tędzy greccy katolicy –
milicjanci, którzy lękających się przy skoku ściągali pałami przez plecy. Jeden
z takich milicjantów, Stepan Lończak, puścił się w pogoń za uciekającym Żydziakiem
i dogoniwszy go, z rozmachem palnął kolbą między łopatki – tak skutecznie, że
Żydek chlusnął krwią ustami i nosem, zaczem padł martwy na ziemię. Było to 27
lipca 1941 godz 6.00.
Żydów przy tym systematycznie
głodzono i rabowano.
….15 sierpnia 1941 gestapo i
policja ukraińska podpaliły trzy bożnice żydowskie, które z całym urządzeniem bogatym,
z dachem blaszanym i oknami – spłonęły.
…27 września 1941
Ukraińcy odmawiają i buntują
robotników pracujących przy chodniku kościelnym. Forsują budowę greckiej
plebnii, która wcale nie idzie.
4 października
Oficerowie niemieccy chodzą po domach żydowskich i
konfiskują lepsze meble i pościel (poduszki)
29 grudnia
Żydzi muszą oddać wszystkie kożuchy i futra dla ogrzania
Niemców marznących w Rosji.
…….9 stycznia 1942
Polacy też mają kożuchy, a nie są
oni sojusznikami Niemiec ani przyjaciółmi Ukraińców. Dlatego obowiązuje ich to
samo zarządzenie co Żydów. Wszystkie kożuchy i futra, rękawice , swetry, ciepłe
szale mają być zniesione do gminy. Przestraszeni Polacy znoszą co mają; co lepsze
– od razu znika. Po fakcie dowiadujemy się, że w tej sprawie nie było ścisłego
zarządzenia władz niemieckich, lecz (wszystko) miało charakter dobrowolny.
Zakpili z nas Ukraińcy.
23 maja
Ukraińcy obsiedli pocztę, kolej i
inne urzędy. Ale że nie mają fachowców, a każdy z nich złodziej, usuwają ich
Niemcy zwąc „kapuścianymi głowami”. Na ich miejsce wracają usunięci Polacy. Tak
jest na przykład w nadleśnictwie w Olszycach.
1 czerwca
A jednak ta bezwzględność germańska dała się już we znaki
nawet Ukraińcom. Oto trzeźwe myśli zawarte w aforyzmie ukraińskiego chłopa:
Pryszło „choroszo”
Ne było niczoho
Pryszło „zer gut”
Chłopa w mordu biut
A tohda bude dobre
Jak werne „dzień dobry”
Wspominają psie wiary czasy swobody i dobrobytu w przedwojennej
Polsce.
…..1944 Rok tragedii
……Każdy werbunek ochotniczych
zaciągów ukraińskich do ‘’ukraińskiej dywizji SS” kończył się pogromem,
demonstracją i pochodem przeciw Polakom.
3 kwietnia
Znaleziono zwłoki Stanisława
Kordasa i drugiego nieznanego męszczyzny, strasznie zmasakrowane – w studni na
gajówce obok Suchej Woli.
20 kwietnia
Gruchnęła wieść straszna, że
Brusno i wieś Rudtka zostały napadnięte przez setki banderowców. Niemal wszyscy
męższczyźni zostali wymordowani. Zginęło też wiele kobiet i dzieci. Wszystkie
polskie gospodarstwa wraz z dobytkiem zostały doszczętnie spalone. Ocalał
kościół.
4 września
Nocowało na plebanii ośmiu
oficerów polskich- berlingowców. Od rana słychać strzały z lasu. Sowieci
oczyszczają lasy dachnowskie.
5 września
Rezultat obławy: zabito i złapano
około 40 hajdamaków. Gajowy Zawada, Ukrainiec, z synem zabity. Gajówka jego,
Goraj, była bazą forteczną dla bulbowców. Podczas boju o nią padło około 30
Sowietów, gajówkę spalono. Podpalono w Suchej Woli kilka gospodarstw.
13 września
W Oleszycach wylądował samolot
amerykański. Na pastwisku (obok stacji kolejowej) urządzili bolszewicy swoje
lądowisko. Co dzień startują stąd do nauki lotu. Jest więcej niż sto samolotów
pościgowych. W dodatku wylądowała z majestatem amerykańska czteromotorowa
latająca forteca. Nota bene. Rzuciła się swołocz sowiecka samochodami i pieszo
do tej twierdzy. Oni takich gości nazywają „wywiadowcy”. Nie lubią ich szczerze,
ale muszą przecież okazać pomoc i gościnę. Po chwili przed urząd gminy
podjechało auto z oficerem sowieckim. Stanął on przed burmistrzem i rzekł:
Przylecieli Amerykańcy, około 10 osób. Żądają 3 gęsi, miodu i fruktów. Aby się
nie powstydził sojusz sowiecki i polski, dajcie to wszystko. A burmistrz do
niego: Jeżeli chodzi o honor Rosji i Polski, to my damy pół, a wy dacie resztę.
O nie – odrzekł z uśmiechem lejtnant,
- W dajcie wszystko, bo w Sowieckim Sojuzie ani gęsi, ani
miodu nie ma.
Rok 1945
29 marca
W Starym Siole zamordowano 17
osób polskich, w tym kilkoro dzieci. Wszystkie wsie okoliczne są poważnie
zagrożone. Mieszkańcy ściągają do miasta. Ukrińcy ze Starego Sioła, Lipiny i
Jaliny, w obawie przed odwetem oraz olśnieni sukcesami bulbowców, wraz z
kobietami i dziećmi pojechali w lasy, wsie opustoszały. Do Oleszyc przyjechał
oddział Wojska Polskiego złożony z trzydziestu kilku ludzi.
Rok 1946
31 stycznia
W południe pijany porucznik
wtargnął do gminy miejscowej , zelżył obecnych, chciał zdemolować urząd .
Zajęli się nim koledzy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz