Brytyjski spisek mający na celu doprowadzić do bankructwa Ameryki, czyli prawdziwe tło wojny secesyjnej

Czytelniku obecna sytuacja ekonomiczna jest tylko powieleniem przeszłości. Edukacja, którą się uprawia dziś w nauczaniu historii kreując walkę z niewolnictwem jest tylko i wyłącznie przykrywką.

 

Tak jak u nas historia Ameryki jest sfałszowana, a bohaterami kreuje się obcych agentów lub zwykłych durniów. Podstawą do odzyskania suwerenności każdego kraju jest kontrola nad własnym systemem pieniężnym. Kiedyś wykreowano murzynów, a dzis kreuje się spisek żydowski by odwrócić uwagę od prawdziwych  winowajców.

 

By zrozumieć cokolwiek z historii Ameryki musimy znależć zawsze początek, punkt zaczepienia. Tak jak w naszej historii półgłowki przyjmują początek historii Polski od przyjęcia Chrztu.

 

I żaden z uniwersyteckich osłów się nie kapnął, że obecna Kronika Długosza jest sfałszowana, a ile wg niej powtsało habilitacji i doktoratów. Taki mamy dziś poziom   Na  uniwersytetach uczą nieuki, nieuków uczą tumany, a tumanów prowadzą agenci.

  

Wracając do wojny secesyjnej trzeba zadać sobie pytanie gdzie jest jej początek. Początkiem była wizyta Benjamina Franklina w Londynie, a właściwie jego przemówienie, które wygłosił, w którym mówił o włsnej emisji skryptów w odpowiedniej ilości bez procentów. I własnie dlatego jest umieszczona jego postać na banknocie 100$.

 

Po pewnym czasie jak Amerykanie pokazali swoją samodzielność i niezależność, zaczęło się to niespodobać się Panom po drugiej stronie oceanu.

Brytyjski spisek mający na celu doprowadzić do bankructwa Ameryki

 

W 1861 r., Imperium Brytyjskie sprowokowało południową secesję do zniszczenia Stanów Zjednoczonych. Ich plan polegał na rozbiciu kraju, a następnie ekonomicznym ujarzmieniu tego, co zostało z obu połówek. Brytyjczycy sfinansowali i wspierali politycznie posiadaczy niewolników z Południa oraz budowali okręty wojenne rebeliantów. W tym samym czasie, poprzez sieć arystokratów z Bostonu, kierowali radykalnym ruchem abolicjonistycznym. Była to operacja gangu/kontra-gangu. Ponadto, za pośrednictwem swoich agentów na Wall Street, próbowali doprowadzić do bankructwa rząd USA, aby zapewnić, że Unia nie będzie miała ekonomicznych lub budżetowych środków, aby przeciwstawić się secesji Południa.

 

Wraz z wybuchem wojny domowej Brytyjczycy zorganizowali międzynarodowy bojkot kredytowy, odcinając wszelkie źródła finansowania rządowi USA. Administracja Lincolna zwróciła się do New York Associated Banks i zorganizowała pożyczkę w wysokości 150 milionów dolarów w złocie. Jednak 28 grudnia 1861 r., szef Associated Banks, James Gallatin, zawiesił płatności w złocie na rzecz rządu federalnego, wywołując kryzys związany z reakcją łańcuchową, którego kulminacją było zawieszenie przez Departament Skarbu Stanów Zjednoczonych płatności w złocie za wszystkie zobowiązania rządowe – krajowe i międzynarodowe – skutecznie odsuwając Stany Zjednoczone od międzynarodowego standardu złota. Rząd USA zbankrutował.

 

 

Bankowcy z Nowej Jorku – współpracując ze swoimi odpowiednikami w Londynie – szybko podjęli próbę zmuszenia Lincolna do całkowitej rezygnacji z suwerenności narodowej.

 

W styczniu 1862 r., Gallatin przedstawił skarbowi ultimatum bankierów:

 

1)    opłacenie wysiłku wojennego poprzez masowy wzrost podatków bezpośrednich ludności;

 

2) zdeponować całe złoto rządu USA w prywatnych bankach w Nowym Jorku i uczynić z tych banków wyłącznego (monopolistycznego) agenta sprzedaży długu rządu USA (głównie obligacji sprzedawanych w Londynie);

 

3) zawiesić „ustawy skarbowe” (regulacje rządowe banków);

 

oraz

 

4) wycofać całą papierową walutę emitowaną przez rząd, aby w obiegu jako waluta krążyły tylko złoto i banknoty prywatne. Gdyby Lincoln odmówił, bankierzy pogrążyliby narów w chaosie i wojna byłaby przegrana.

 

 

Jeśli te środki przypominają dziś o MFW, masz rację.

 

Prezydent Lincoln odrzucił żądania bankierów. Zamiast tego zaproponował szereg rewolucyjnych środków ekonomicznych. Wykorzystałby suwerenną władzę Stanów Zjednoczonych do wyemitowania ponad 400 milionów dolarów w walucie papierowej (prawny środek płatniczy „dolary”); a za pośrednictwem swojego agenta Jay Cooke, Departament Skarbu USA sprzedał 1,3 miliarda dolarów tak zwanych obligacji rządowych 5:20 (wykupywanych za 5 lat, osiągających termin ważności za 20 lat) — nie zagranicznym bankierom, ale bezpośrednio amerykańskiej opinii publicznej.

 

 

Ustawa o przetargu

 

Za namową Lincolna w 1862 roku Kongres uchwalił ustawę o zamówieniach prawnych, upoważniającą Departament Skarbu USA do emisji 150 milionów dolarów w walucie papierowej (później rozszerzone do 450 milionów dolarów). Waluta ta krążyłaby jako „prywatny środek płatniczy w spłacie wszystkich długów, publicznych i prywatnych, w Stanach Zjednoczonych,” i byłaby „należna w postaci podatków, ceł wewnętrznych, akcyzy, długów i wszelkiego rodzaju żądań.” Te banknoty nazwano „zielonymi”.

 

Kongresman Thaddeus Stevens, sprzymierzeniec Careya z Pensylwanii i główny sponsor ustawy, powiedział w Izbie Reprezentantów: “Pełen akt prawny został z zachwytem wychwalany na całej długości i wszerz Unii przez każdą klasę ludzi.” W Senacie ustawa została jednak znowelizowana, aby stwierdzić, że dolary miałyby jedynie ograniczony status prawnego środka płatniczego i nie można ich było używać do płacenia „odsetek od obligacji i weksli, które należy zapłacić w monetach.”

 

Ta poprawka została gwałtownie zaatakowana przez Stevensa. Komentując akcję Senatu, powiedział: „Rzucili się na projekt ustawy w gorącym pośpiechu i tak go zdeformowali, że sam jego własny ojciec by go nie poznał. Zamiast być środkiem pożytecznym i orzeźwiającym, jest teraz zdecydowanie złośliwy. Ma wszystkie złe cechy, które jego wrogowie przypisali w oryginalnej ustawie, i nie ma żadnych korzyści. Teraz tworzy pieniądze – dla banków i maklerów, oraz dla ludzi. Rozróżnia prawa różnych klas wierzycieli, pozwalając bogatym kapitalistom żądać złota i zmusza zwykłego pożyczkodawcę pieniędzy na indywidualne papiery wartościowe do otrzymania banknotów, które rząd celowo zdyskredytował.”

 

W wyniku zmian, dolar nie mógł być wykorzystany do spłaty odsetek od 1,3 miliarda dolarów obligacji wojennych 5:20, nawet jeśli obligacje zostały pierwotnie zakupione zielonymi! Ta nieodwracalność dolara na złoto stała się głównym problemem w walce o to, co później nazwano „wznowieniem gatunku.”

 

Niemniej jednak dolary krążyły jako to, co Henry Carey nazywał „pieniędzmi ludu”, używane w lokalnych społecznościach do finansowania gospodarstw rolnych, przedsiębiorstw i koncernów produkcyjnych.

 

Ich użycie, w połączeniu z innymi politykami generowania kredytów przez rząd Lincolna, zapoczątkowało największą ekspansję przemysłową w historii ludzkości. Była to polityka „budowania narodu” lub, bardziej trafnie, polityka „budowania republiki”.

 

Pełną historię „rewolucji Lincolna” można znaleźć gdzie indziej, ale częściowa lista środków przyjętych pod jego kierownictwem od 1861 do 1865 obejmuje:

 

- cła ochronne dla przemysłu amerykańskiego;

- emisję waluty będącej prawnym środkiem płatniczym (zielonej waluty);

- krajowy system bankowy;

- założenie Narodowej Akademii Nauk;

- utworzenie Departamentu Rolnictwa i uchwalenie ustawy gospodarstw rolnych;

- utworzenie kolegiów ds. dotacji na rzecz ziemi w Wolnym Państwie;

- oraz budowa Kolei Transkontynentalnej. Ta rewolucja naukowa i przemysłowa trwała po śmierci Lincolna. W latach 1865-1890, przebieg linii kolejowych wzrósł z 45,000 do 157,000 mil, więcej niż w całej Europie.

 

Zbudowano tysiące mil przewodów telegraficznych. Wprowadzono rewolucyjne procesy przemysłowe, takie jak proces stalowy Bessemera. Ekspansja przemysłowa, kierowana przez przemysł żelazny, następowała w oszałamiającym tempie.

 

W latach po wojnie secesyjnej wpływ rewolucji ekonomicznej Lincolna rozprzestrzenił się na cały świat i wprawił w ruch nowy kierunek polityczny, który groził wyeliminowaniem potęgi Imperium Brytyjskiego i osiągnięciem globalnej hegemonii idei Rewolucji amerykańskiej.

 

Cały art. https://larouchepub.com/eiw/public/2002/eirv29n47-20021206/eirv29n47-20021206_022-the_specie_resumption_fight_henr.pdf

Można jeszcze zajrzeć na :

https://www.zerohedge.com/news/2021-07-10/cancelled-history-russian-intervention-us-civil-war-1861-1865

Nowy Ład jak CETA skutki bydła warszawskiego ku przypomnieniu

 

Czy komunizm w Polsce upadł?

 

Historię zaczęto nam dorabiać

 

Dynastia Meklemburska i Kronika Prokosza

Poniżej ciekawy fragment z Biographical Peerage of Empire of Great Britan z 1808 r napisana przez sir Samuela Egartona Brydgesa - podrozdział , który opisuje Dom Meklemburski s.51-55 .

https://books.google.pl/books?id=svJsAAAAMAAJ&printsec=frontcover&hl=pl#v=onepage&q&f=false

Ciekawostką jest to, że powyższy fragment zawiera informacje z kroniki Prokosza  s. 16, 17 i inne

https://books.google.pl/books?id=WdpbAAAAcAAJ&printsec=frontcover&hl=pl#v=onepage&q&f=false

wraz z informacjami z brakującej w niej strony, które idealnie do siebie pasują. Proszę sobie dopasować fragmenty władców. Podobieństwo jest nieprawdopodobne.

Poniżej przetłumaczony fragment z w.w. stron

Dynastia meklemburska

W pradawnych czasach Księstwo Meklemburgii miało jurysdykcję w hrabstwach Schwerin, Rostock i Stargard. Pierwszymi jego mieszkańcami byli Herulowie, Wenedowie i inni, znani pod ogólnym określeniem Wandalów – wolni i odważni ludzie, którzy nigdy nie zostali pokonani przez Rzymian oraz byli tak sławni ze swoich wojowniczych osiągnięć, że cesarz Karol Wielki, choć prowadził prawie nieustanną wojnę z Saksonami, nigdy nie zdecydował się sprowokować Herulów.

Antyriusz, który wychował się pod opieką Amazonki, w pobliżu jezior Meockich, w Scytii, szkoląc się w sztuce wojennej pod Aleksandrem Wielkim, stanął na czele Herulów i przyjął tytuł króla. Opuszczając posiadłości w Scytii, które przeszły w jego ręce po swoich przodkach, i mając pod dowództwem grupę wojowniczych ludzi, wyruszył z nimi na pokładzie swej floty, w której główny okręt miał na rufie głowę woła – od tego czasu stała się herbem księstwa. Jednak rogi, które były białe aż do czasów cesarza Karola IV, zaczęły być przedstawiane jako złote z jego rozkazu, a jednocześnie dodano koronę ze złota, na znak pochodzenia z tak starożytnej grupy królów.

Antyriusz i jego towarzysze, przybywając nad Odrę, znaleźli się w posiadaniu rozległego obszaru kraju, gdzie zbudowali kilka miast i ufortyfikowali je mocnymi zamkami, około 3684 roku świata lub 320 p.n.e. Po Antyriuszu stanowisko objął jego syn Anavas – ojciec Alimera, trzeciego króla Herulów, zmarłego w 3908 roku świata. Ten został zastąpiony przez swego syna Antyriusza II, który panował 62 lata i był ojcem Hutteriusa – króla Herulów, który zmarł w 35 r.n.e., kiedy to suwerenność przeszła na jego syna Visilausa l, który rządził 56 lat, a jego następcą został jego syn Vitislaus, zmarły w 127 r.n.e. Jego syn Alarick l był ojcem Dietricka, który wstąpił na tron w​​ 162 r.n.e. i zmarł w 201 roku, kiedy to jego syn Tenerick przejął stanowisko. Był on ojcem Albericka I, który objął władzę po śmierci Tenericka w 237 r. i panował do swojej śmierci w 292 r. Wtedy jego syn Wisimar przejął stanowisko i panował 48 lat. Mieczysław I, który zmarł w 388 r.n.e., był synem Wisimara i ostatnim królem Herulów.

Radegast I, syn Wisimara, przyjął tytuł króla Wandalów, zarówno w Europie jak i Afryce. Zmarł w 405 r., gdy jego syn Corisco przejął władzę i panował pięć lat. Gunderyk, syn Corisco, był trzecim królem Wandalów i po śmierci w 426, jego syn Genseryk, został królem Wandalów w Afryce. W 477 panował Visilaus II, który umarł w 486 i pozostawił władzę Alarickowi II, który rządził aż do 507, kiedy to jego syn Alberick II został królem. Panował on przez 21 lat, a jego następcą został jego syn Jan – ojciec Radegasta II, który zmarł w 361, wtedy też jego syn Visilaus III został królem Wandalów na terenie bałtyckim, potem królem Wenedów i umarł w 652 r.n.e. Królestwo Wendeńskie, lub Wenedów, było władane kolejno przez piętnastu monarchów, w miarowych odstępach, a ostatni władca – Pribisław II – zajął tron w 1159, kiedy kraj był ogarnięty największym zamieszaniem. Henryk Lew – książę Brunszwiku – podbił jego większą część. W tym samym czasie, jego wybrzeża były chronione przez flotę Waldemara – króla Danii – po pokonaniu potęgi morskiej Pribisława, który był zobowiązany błagać o pokój i uzyskał go, jednak odbyło się to na haniebnych dla niego warunkach i szkodliwych dla jego poddanych.

Ten pokój, tak niekorzystny dla pokonanych, nie zadowolił zwycięzcy, który wydawał się zdeterminowany, by wykorzenić rasę Wandalów, czego w końcu dokonał po bitwie w Demmin. Tym samym królestwo Wenedów zostało zniszczone, ale ich książę przeżył i pomimo przeciwieństwom losu, jego wybitna rasa wciąż szczęśliwie rządziła krajem, zamieszkiwanym niegdyś przez ten pradawny naród.

Pribisław, po sabotażu na tronu i zagładzie jego ludu, został naznaczony przez opatrzność, aby dokonać niesamowitego odnowienia po rewolucji, przez którą został pozbawiony swoich posiadłości. Położenie, w jakim znajdował się ten książę, wydawało się wtedy dość rozpaczliwe, wszystkie nadzieje na odzyskanie jego starożytnego dziedzictwa dobiegły końca. Jego poddani zostali zabici, wygnani lub trafili w niewolę. Kraj był przejęty przez wrogów, a on sam stał się wygnańcem, bez środków do życia, przyjaciół lub sojuszników. Jednak dzięki nadzwyczajnemu szczęściu został przywrócony do swoich rządów przez samego zdobywcę, który – aby zapomnieć o wszelkich urazach z przeszłości – usiłował, poprzez hojne działania, naprawić szkody, które popełnił, i sprawić, by książę stał się jego przyjacielem, o którego bał się, że zranił go poza wszelkie możliwe nadzieje na przebaczenie. Jednak Pribisław okazał swą wspaniałomyślność przez szczerość tego pojednania. W wyniku tak szczęśliwego wydarzenia, Andaluzja stała się piękniejsza niż kiedykolwiek. Wkrótce potem nastąpiło małżeństwo pomiędzy Henrykiem, synem Pribisława, a Matyldą, córką Henryka Lwa, co było początkiem sojuszu i przyjaźni, które od tego czasu istniały między domami Brunszwiku i Meklemburgii i które były jeszcze bardziej umocnione przez pomyślne małżeństwo ich obecnych majestatów Wielkiej Brytanii.

Pribisław otrzymał od Henryka Lwa cały kraj pomiędzy Łabą i Bałtykiem, za wyjątkiem Schwerina. Później został ochrzczony w Lunenburgu przez opata św. Michała, a jego gorliwość wobec chrześcijaństwa ujawniała się przy wielu okazjach. Między innymi jego uczynkami pobożności, ostał się zabytek jego dobroczynności jako założyciela, czym jest klasztor Dobran. W całym swoim królestwie naprawiał, na tyle na ile mógł, dewastacje poprzedniej wojny, założył Rostock i odbudował Meklemburgię, która pierwotnie była założona przez Antyriusza.* (* Anderson's Gen. 533)

Pribisław zmarł w Lunenburgu, 1 października 1178 i został pochowany w klasztorze w Dobranie (wraz z żoną, która była córką Poisława, króla Norwegii), gdzie jego epitafium przedstawia: "Pribislaus dei gratia Hemlorum, Vagriorum, Circipoenorum, Polamborum, Obotritarum, Kiffinorum, Vandalumque Rex."

Henryk Borwin I przejął pozycję po ojcu Pribisławie – zostałem księciem Wenden i Meklemburgii. Jego małżeństwo z Matyldą, córką Henryka Lwa, wzbogaciło rodowód jego potomków krwią Widukinda Wielkiego i jego saksońskimi przodkami. W ten sposób, obecny dom Meklemburgii mógł rywalizować z domem Brunszwiku, w swoim roszczeniu do saksońskiej linii, ponieważ oba były równe i sławne, choć w różnych okresach, i wywodziły się od Hardericka, króla Saksonów.

Tenże książę (którego przyrodni brat Knut, został uznany za tytułowego księcia Meklemburskiego i zmarł bezpotomnie w 1183 r.n.e.) zrezygnował z władzy na rzecz swoich dwóch synów, Henryka Borwina II i Niclotusa w 1219 r.n.e. Ten pierwszy objął w posiadanie Güstrow lub Werle, a drugi Meklemburgię. Zmarł w 1227.

Posiadłości dwóch książąt, z braku potomka młodszego z nich, przeszły na dwóch synów Henryka Borwina II: Jana Boskiego i Niclotusa. Ten drugi przejął Güstrow i dawną Meklemburgię, której podział trwał niemalże dwa wieki.

Po śmierci Jana Boskiego w 1264 r. władzę przejął jego syn Henryk Jerozolimski, który poślubił Anastazję – córkę Barnimusza I, króla Pomorza – a gdy umarł w 1308 r., księstwo Meklemburgii zostało przekazane jego synowi.

Henryk Lew, zmarł w 1329 r., kiedy jego dwaj synowie, Albert I i Jan I, podzielili posiadłości: pierwszy z nich wybrał Meklemburgię, a drugi Stargard.

Ci książęta, w chwili ich objęcia władzy, przyjęli (jak to stale robili ich przodkowie od czasów Pribisława) tytuły książąt oraz diuków i byli na tyle wysoko w łaskach cesarza Karola IV, że stali się diukami poszczególnych terytoriów oraz książętami imperium w sejmie Pragi w 1349 r.n.e.

Mec. Joanna Modzelewska: Prezes NIK Banaś oraz prawne i polityczne skutki lądowania RyanAir w Mińsku