Mec. Joanna Modzelewska: Nowelizacja KPA vs Stop S447, wielka strata LOT-u

Józef Piłsudski likwidator polskiej armii

 za: http://prawica.net/node/12977

Podczas II wś miliony Polaków zostało zabitych, pół Polski zostało przyłączone do ZSRR, Polska przez pół wieku była pod komunistyczną okupacją, zniszczono zabytki kultury polskiej i polskie środowisko, całe pokolenia Polaków zostały zdemoralizowane. Przyczyną wrześniowej klęski była realna likwidacja potencjału zbrojnego polskiej armii dokonana przez Józefa Piłsudskiego i jego klikę polityczną. Pomimo to dziś pomniki Piłsudskiego straszą na centralnych placach polskich miast. Demokratyczne władze Polski czczą człowieka który zlikwidował w Polsce demokracje, wolność słowa, kapitalizm i wolny rynek. Miliony Polaków wierzą w mit Piłsudskiego.

 

Armia Hallera i tworzenie się niepodległej Polski

We Francji po I wś generał Haller przy politycznym wsparciu polityków narodowej demokracji Ignacego Paderewskiego i Romana Dmowskiego stworzył 100.000 armie. Armia Hallera składała się z 25.000 polonusów z USA (USA odebrała wszelkie prawa kombatanckie i ubezpieczenia zdrowotne polonusom którzy przystępowali do Armii Hallera) i 75.000 polskich jeńców z armii niemieckiej i austriackiej. Armia Hallera wyposażona była w ogromną ilość broni (700.000 karabinów, duże ilości amunicji, kilka tysięcy karabinów maszynowych, 4.000 dział i haubic, 250 czołgów, 3.500 pojazdów mechanicznych, 7 nowoczesnych eskadr lotniczych, 10 pociągów pancernych) i materiałów niezbędnych do walki (kompletne warsztaty wojskowe, 7 w pełni wyekwipowanych szpitali wojskowych, mundury, buty i inne materiały). Broń i wyposażenie warte były 800 milionów dolarów. Armia Hallera przybyła do Polski, 383 pociągami, wiosną 1919 roku. Armia Hallera stała się postawą armii polskiej i obrony polskiej w wojnie z bolszewikami (Norman Davis opisując wojnę polsko bolszewicką umniejszał rolę Armii Hallera). Wartość Armii Hallera była większa niż cały polski budżet. W latach 1919-1920 Polacy stworzyli nowoczesna armie liczącą 737 tysięcy żołnierzy.

 

–

Niemcy mający pod koniec I wś 1.000.000 żołnierzy na ziemiach polskich (oraz 9.373 żołnierzy Polnische Wehrmacht) zainstalowali u władzy swojego niezwykle lojalnego wobec nich agenta Józefa Piłsudskiego który dysponował siłą 30.000 niewyszkolonych i słabo uzbrojonych legionistów. Piłsudski nie miał poparcia wśród Polaków, by zachować swoją pozycje opóźniał przybycie (stanowiącej dla niego zagrożenie) Armii Hallera do Polski (czym narażał istnienie odradzającego się państwa otoczonego przez wrogie mu kraje i narody). Po przybyciu wiosną 1919 roku Armii Hallera została ona rozwiązana przez nieliczącego się z potrzebami odradzającego się państwa i zainteresowanego własnym interesem politycznym Piłsudskiego (w pośpiechu jej żołnierzy mobilizowano podczas wojny z bolszewikami anulując decyzje Piłsudskiego).

 

Wojna polsko bolszewicka

25 kwietnia 1919 roku Józef Piłsudski bez konsultacji i zgody sejmu zaatakował Rosje bolszewicką oraz wplątał słabą odradzającą się Polskę w wojnę która mogła doprowadzić do likwidacji Polski i przyłączenia ziem polskich do komunistycznego imperium. Polacy byli przeciwni ekspansji na wschód i osłabianiu odradzającego się państwa. Piłsudski rozkazał inwazje na ZSRR pomimo że polska armia nie posiadała: wywiadu, łączności. Sam Piłsudski nie maił ściśle określonych celów ani pełnej kontroli nad armią, rozpoczął atak nie informując sztabu generalnego i przejmując osobiste dowodzenie nad tysiąc kilometrowym frontem. Podjęcie tak odważnych decyzji ułatwiło mu zapewne nie posiadanie żadnego wykształcenia wojskowego. Sowieci w pierwszej chwili bez walki wycofali się z Kijowa, potem nastąpił sowiecki kontratak i histeryczny odwrót Polaków (polskie odziały nie miały ze sobą żadnej łączności, w polskiej armii zapanował chaos).

Główny ciężar obrony Polski ponosili Hallerczycy. Piłsudski podczas działań wojskowych dowództwo odbierał wykształconej kadrze i oddawał swoim kumplom legionistom pozbawionym wykształcenia i doświadczenia (doskonale opisywały to raporty misji francuskiej armii).

 

–

W obliczu bolszewickiego zagrożenia Piłsudski załamał się psychicznie i miedzy 10 a 13 sierpnia 1920 roku na ręce Witosa złożył rezygnacje. Po rezygnacji uciekł do kochanki do Bobowa leżącego w zachodniej Polsce. Rezygnacja Piłsudskiego z dowództwa uratowała Polskę. Po latach Piłsudski zmyślił swoje przygody i opisał je z talentem w broszurze „Rok 1920”. Bitwą warszawską zwycięsko dowodził szef sztabu głównego Rozwadowski. Piłsudski w dniach po bitwie warszawskiej nie był świadomy polskiego zwycięstwa. Niestety po zwycięstwie Piłsudski powrócił do aktywnej działalności. Po rezygnacji z dowodzenia całością polskich sił zbrojnych Piłsudski pozostał dowódcą polskich oddziałów znajdujących się pod Puławami, wstrzymywał marsz wojsk polskich i uniemożliwił polskiej armii rozgromienie bolszewików (tylko dzięki Piłsudskiemu Armia Czerwona i ZSRR przetrwały).

 

Armia niepodległej Polski

W wyniku rządów i reform narodowca Grabskiego gospodarczych przeprowadzonych przez narodowych demokratów i ludowców z PSL „Piast” II RP miała w 1925 piątą armie europejską. Równocześnie narodowcy i ludowcy zmodernizowali wojsko polskie, stworzono artylerie (we Francji zakupiono 900 dział). W wojsku służyło 300.000 żołnierzy, sprawne dowodzenie umożliwiło odejście z armii piłsudczyków nie posiadających wykształcenia wojskowego. Polskie lotnictwo wojskowe dowodzone przez generała Zagórskiego było drugim światowym lotnictwem i miało więcej samolotów niż w 1939 roku. Polskie lotnictwo w 1925 roku dysponowało 400 myśliwcami, 350 samolotami wsparcia, 100 bombowcami, 250 samolotami treningowymi. W 1925 roku Polska była w Europie drugą potęgą militarną. W 1926 roku armia polska miała więcej samolotów niż w 1939 (po 13 latach dyktatury Piłsudskiego i jego kliki, piłsudczycy byli przeciwni lotnictwu i broni pancernej co doprowadziło do klęski 1939 roku). Za rządów endecji planowano systematyczne unowocześnianie armii polskiej i jej rozrost do 1.500.000 ludzi (budżet II RP było na to realnie stać).

Tworzenie polskiej armii wspierała finansowo Francja. W latach 1918-1919 , 1924-1926, Francja przekazała Polsce 1.000 nowoczesnych samolotów, 1.650 silników samolotowych, 900 dział i duże ilości innej broni. Broń przekazana z Francji warta była 80.000.000 dolarów, Polacy mieli za nią zapłacić Francji tylko 17 milionów dolarów.

 

Zniszczenie armii polskiej przez dyktaturę Piłsudskiego

Osiągnięcia II RP Polacy zaprzepaścili ulegając puczowi Piłsudskiego. Pucz Piłsudskiego sfinansowany został przez Wielką Brytanie, imperium brytyjskie wsparło Piłsudskiego bo chciała słabej Polski niedolnej do wzmocnienia Francji (wszystko to gwarantowała dyktatura Piłsudskiego). Do puczu Piłsudski przygotowywał się kilka lat (na drodze demokratycznej Piłsudski nie był zdolny do przejęcia władzy, bo nie miał poparcia społecznego). Zamach Piłsudskiego rozpoczęty 12 maja 1926 roku pociągnął za sobą 860 zabitych, 1500 rannych. Pucz był przeprowadzony bardzo skromnymi siłami (piłsudczycy mieli kontrole tylko nad niewielką częścią polskiej armii). Stronnicy Piłsudskiego swój sukces zawdzięczali PPS która kontrolowała PKP (w PKP zatrudniano tylko socjalistów) i nie dopuściła do transportu sił wiernych legalnemu rządowi (kolej była jedynym środkiem transportu, drug bitych nie było). Kolejarze z PPS rozkręcili tory i wykoleili pociągi.

 

–

Po zamachu majowym parlament nie mógł kontrolować wydatków wojskowych. Piłsudczycy zahamowali rozwój (wręcz zniszczyli) lotnictwa, broni pancernej, odziały techniczno inżynieryjne, saperów, łącznościowców. Sanacja inwestowała w kawalerie (którą na całym świecie likwidowano) ponieważ Piłsudski zdecydował że polskie siły zbrojne mają opierać się na kawalerii (było to działanie sprzeczne z polityką krajów ościennych które uzbrajały się w ciężką broń pancerną i likwidowały kawalerię łatwą do zniszczenia przez oddziały pancerne i lotnictwo). Dla piłsudczyków nie miało żadnego znaczenia że nowoczesna armia była wielokrotnie tańsza w utrzymaniu niż utrzymanie kawalerii (II RP ponosiła ogromne koszty utrzymania kawalerii). Piłsudczycy nie zadbali o zapasów na wypadek wojny (magazyny zalegał złom z I wś). Piłsudski z marginalizował sztab generalny (zajmujący sie przygotowywaniami na wypadek ewentualnej wojny), funkcje sztabu generalnego miał przejąć Główny Inspektor Sił Zbrojnych (niestety GISZ nic nie robił i Polska nie była przygotowana do wojny).

W armii przeprowadzono czystkę. Dotychczasowa wykształcona kadra została przez piłsudczyków usunięta z armii, uwięziona lub wymordowana. Miejsce wykształconej kadry zajęli piłsudczycy bez wykształcenia. Piłsudski zlikwidował Akademie Wyższych Studiów Wojskowych (piłsudczycy nie mieli żadnego wykształcenia więc nie byli zainteresowani istnieniem szkoły oferującej wyższe wykształcenie). Wyższa Szkoła Wojskowa straciła swoją niezależność, ograniczono jej program, zlikwidowano w niej przedmioty ogólne, zapewniono piłsudczykom przyjęcia bez egzaminów i ukończenie szkoły bez zaliczania przedmiotów, usunięto wykładowców którzy nie chcieli promować niewykształconych piłsudczyków.

 

–

Nowa wierna Piłsudskiemu kadra składająca się z lojalnych ale niewykształconych otrzymała co roczne 50% gigantyczne podwyżki (pensje piłsudczykowskiej kadry oficerskiej były w przeliczeniu na dewizy większe niż pensje oficerów w Francji i USA, kilkanaście razy większe od średnich pensji w Polsce). Płace piłsudczykowskiej kadry były trzecią pozycją w budżecie państwa, były większe niż zsumowane wydatki 6 ministerstw (robót publicznych, finansów, opieki społecznej, spraw wewnętrznych i sprawiedliwości), równe wspólnym wydatkom kolejnych sześciu ministerstw (spraw zagranicznych, przemysłu, handlu i rybołówstwa, reformy rolnej, komunikacji, poczty i telegrafów). Nigdzie na świecie budżet państwa nie był tak skonstruowany jak w II RP pod dyktaturą sanacji. Oficerowie prócz gigantycznych pensji dostawali ogromne finansowe nagrody, oraz dorabiali gigantyczne pensje w administracji. Wydatki na pensje kadry objęte były tajemnicą państwową. Podwyżki płac dla piłsudczykowskiej kadry pochłonęły w ciągu 13 lat dyktatury 1.425.200.000 zł (234 miliony dolarów). Pieniądze te starczyły by na stworzenie w II RP armii większej i nowocześniejszej niż armia nazistowskich Niemiec.

Początkiem polskiego lotnictwa wojskowego były samoloty dostarczone w 1919 roku przez Armię Hallera. Dzięki rządom prawicy polskie lotnictwo w 1926 roku było drugim światowym lotnictwem (w 1926 roku Francja posiadała 1400 samolotów, Polska 852, USA 594, Wielka Brytania 577, Japonia 548, ZSRR 500, Włochy 500). Polskie lotnictwo wojskowe było potęgą dzięki generałowi Zagórskiemu.

Generał Zagórski (bohater 1920 roku) po zamachu majowym został został zabity przez piłsudczyków (przed śmiecia był torturowany w lokalu Strzelca), przyczyną mordu było posiadanie przez niego dowodów współpracy Piłsudskiego z wywiadem niemieckim. Sanacja albo zakazywała o nim wspominać albo go szkalowała. Inni przeciwnicy sanacji byli przez piłsudczyków mordowani w Forcie Legionów.

 

–

Piłsudski po przejęciu władzy unieważnił wszelkie zamówienia na nowe samoloty, rozbił istniejące półki lotnicze (żołnierzy wysłał do piechoty i kawalerii). W 1926 roku nastąpiła realna likwidacja lotnictwa wojskowego, zgodnie z poleceniem Piłsudskiego lotnictwo miało służyć tylko obserwacji. Piłsudski niszczył lotnictwo pomimo że wszystkie okoliczne kraje rozwijały lotnictwo (nawet Litwa, Łotwa, Estonia, miały większe lotnictwo niż Polska).

Pucz Piłsudskiego poparł generał Kazimierz Sosnkowski (marksista, działacz PPS, odpowiedzialny za akcje terrorystyczną w kościele Wszystkich Świętych w 1905 roku, akcje która doprowadziła do rzezi Polaków). Na zlecenie Piłsudskiego Sosnkowski znacjonalizował Polskie Zakłady Inżynierskie i zorganizował w nich montownie Fiata (w montowniach montowano kilkaset aut rocznie, były one trzy razy droższe niż w innych krajach). Równocześnie Piłsudski odrzucił propozycje firmy Ford. Ford proponował że zbuduje w Polsce przemysł motoryzacyjny i sieć dróg (której Polska była pozbawiona). Sosnkowski od 1926 roku do 1935 roku był przewodniczącym Komitetu Uzbrojenia i Sprzętu Wojskowego, był więc odpowiedzialny za uzbrojenie polskiej armii.

W 1928 Piłsudski zlikwidował odziały łączności i zmniejszył oddziały saperów.

 

–

Piłsudski po zamachu majowym zdecydował się na zerwanie współpracy militarnej z Francją. Współpracę ta po I wś została u koronowana 19.02.1921 roku polsko francuską umowa wojskową o wzajemnej pomocy w wypadku agresji Niemiec lub Rosji. Francja zobowiązywała się dozbroić polską armię i lotnictwo, zobowiązania Francji opiewały na gigantyczne kwoty. Francuska misja woskowa, i polska we Francji, podobnie jak sztaby generalne rozpoczęły współpracę. Francja doświadczona przez I wś (podczas wielkiej wojny zginęło 6 milionów Francuzów z pośród 50 milionów obywateli) chciała mieć w Polsce silnego sojusznika. Francja była producentem najlepszej broni pancernej (Polacy otrzymywali ją za darmo podczas gdy USA musiały ja kupować). Francuzi mieli największe lotnictwo wojskowe. Niestety w Polsce po zamachu majowym władzę przejął pro niemiecki obóz Piłsudskiego, ambasador Polski we Francji Beck sprzedawał francuskie tajemnice wojskowe Niemcom (po wydaleniu z Francji Piłsudski go awansował). Po przewrocie Piłsudski zdecydował o zerwaniu współpracy z Francją, odwołał polską misje wojskową z Francji, wydalił francuską misje wojskową z Polski, unieważnił wszystkie umowy o dostawie broni francuskiej do Polski, wyrzucił francuskich wykładowców z polskich szkół wojskowych. W 1932 roku Piłsudski mianował Becka ministrem spraw zagranicznych. W 1934 Polska zawarła pierwszy pakt o nieagresji z Niemcami, inicjatorem paktu był Piłsudski. Pakt wymierzony był w bezpieczeństwo Francji i szkodliwy dla bezpieczeństwa Polski. Pakt był ukoronowaniem współpracy Piłsudskiego z Niemcami. Francja nawet po podpisaniu paktu polsko niemieckiego proponowała Polsce dozbrojenie polskiej armii i przywrócenie współpracy armii polskiej z armią francuską. Piłsudski odmówił pomimo że nowoczesna broń z 1919 roku w którą uzbrojona była polska armia w 1934 była już przestarzała a polska armia wymagała przezbrojenia. Dodatkowo rządy Piłsudskiego doprowadziły do zniszczenia polskiego przemysłu (i uniemożliwiły jego rozwój) oraz ogromnego deficytu budżetowego. Pomimo deficytu budżetowego Piłsudski odrzucił propozycje kredytu wojskowego z Francji w wysokości 3 mld Franków (ówczesnych 690 milionów złotych, 131 milionów dolarów), kredytu niezbędnego do uzbrojenia polskiej armii.

 

–

Od 1935 do 1939 roku Polska mogła odbudować swoje siły zbrojne. Francja chciała Polsce dać 130 milionów dolarów kredytu na zakup uzbrojenia (za te pieniądze Polska miała by większą ilość uzbrojenia niż mieli Niemcy w 1939 roku, w 1939 Niemcy mieli tylko 900 bombowców i 210 myśliwców). W 1935 roku polski wywiad donosił o ogromnych zbrojeniach w Niemczech i ZSRR. Pomimo to do 1939 roku piłsudczycy upierali się że lotnictwo i nowoczesna broń nie są Polsce potrzebne.

W 1938 roku sanacja wraz z nazistowskimi Niemcami dokonała rozbioru Czechosłowacji. Piłsudczycy przekazali Niemcom czeskie fabryki broni i nowoczesne uzbrojenie czeskiej armii (tę broń Niemcy wykorzystali przeciw Polsce w 1939 roku). Wszystko wskazywało że polska jest lojalnym sojusznikiem nazistowskich Niemiec. Nawet w 1938 roku sanacja odmawiał współpracy z Francja.

Pierwszego września 1939 Polska miała: 23 dywizje piechoty, 388 przestarzałych samolotów i 26 nowych. Lotnictwo nie miało jednolitego dowództwa, podlegało kawalerii i piechocie. Armia polska nie miała wspólnej łączności, łączność i saperzy byli w stanie szczątkowym. Nie było praktycznie artylerii przeciw lotniczej (niewielkie ilości armat przeciw lotniczych podporządkowane były piechocie, reflektory znajdowały się pod dowództwem saperów). Armia nie była zmotoryzowana. Nie było ciężkiej artylerii, armaty pochodziły z I wś. Zapasy amunicji wynosiły 37% normy pokojowej. Dzięki Piłsudskiemu i Sosnkowskiemu Hitler zajął prawie całą Polskę w ciągu dwu tygodni.

 

–

W trakcie wojny obronnej we wrześniu 1939 całe dowództwo i władze składające się z piłsudczyków pozostawiły walczącą polską armie na pastwę agresorów i uciekły za granice. (str.187) „ W 1939 roku Polska nie miała ani jednego nowoczesnego samolotu myśliwskiego, ani jednego nowoczesnego czołgu, ani jednego działa dalekonośnego, ani jednego ciężkiego działa przeciw lotniczego”. Pierwszego września 1939 Niemcy zaatakowały Polskę bardzo małymi siłami (rzekoma siła Niemiec był kłamstwem nazistowskiej propagandy). Kiepska niemiecka armia wygrała z bezsilna polska armią. Jedyne nowoczesne czołgi użyte w agresji na Polskę Niemcy zdobyły dzięki uprzejmości sanacji podczas aneksji Czech w 1938 roku.

 

Dyktatura Piłsudskiego

W 1919 i 1922 miały miejsce jedyne wolne wybory w II RP. Po obaleniu demokracji, i wprowadzeniu dyktatury Piłsudskiego, w 1926 roku, piłsudczycy obieli wszystkie najważniejsze stanowiska w administracji, policji i sądach.

W 1927 roku na dwa lata zawieszono nietykalność sądów. Do czerwca 1928 usunięto wszystkich nie lojalnych wobec dyktatury sędziów, na ich miejsca nominowano piłsudczyków.

Wbrew konstytucji i Stanowisku Sadu Najwyższego szefem Państwowej Komisji Wyborczej został piłsudczyk S. Car. Wybory. „Wybory” kontrolowali policjanci, pilnujący nocą urn wyborczych (co umożliwiało fałszowanie kart wyborczych zgodnie z oczekiwaniami sanacji awansującej lojalnych policjantów). Polacy bojkotowali „wybory”. Dzięki bojkotowi i fałszowaniu wyborów większość w parlamencie zdobył sanacyjny BBWR.

 

–

W 1935 zmieniono konstytucje. Konstytucja kwietniowa uchwalona została bez wymaganej większości. W latach 1937-1939 przeprowadzono serie wyborów samorządowych, piłsudczycy kontrolowali je i fałszowali (pomimo tego endecja wygrywała na wsi).

Już w pierwszym roku dyktatury sanacja zdefraudowała 25% budżetu. Chęć ukrycia defraudacji była jedną z przyczyn urządzenia przez Piłsudskiego kampanii nienawiści wobec wlanych przeciwników politycznych.

10 października 1930 sanacja zatrzymała 70 opozycyjnych posłów, w drodze do więzienia w Brześciu zostali brutalnie pobici. Piłsudczycy zorganizowali obóz koncentracyjny dla przeciwników politycznych w Berezie Kartuzkiej. Podczas demonstracji policja zabijała przeciwników politycznych rządu.

 

Zniszczenie polskiej gospodarki przez Piłsudskiego

Za rządów prawicy wybranych w demokratycznych wyborach Polska rozwijała sie gospodarczo (w 1924 wszedł do użycia złoty polski). Po wprowadzeniu dyktatury (w latach 1926-1935 Józefa Piłsudskiego, 1935-1939 jego kolegów) trwał proces niszczenia polskiej gospodarki. By ukryć fakty sanacyjna klika utajniła wszystkie budżety. Za rządów Piłsudskiego z budżetu państwa zdefraudowano 3,7 miliarda złotych (700 milionów dolarów), po śmierci Piłsudskiego kolejne 3,31 miliarda złotych (599 milionów dolarów), Pieniądze ukradzione lub zmarnowane przez piłsudczyków można było przeznaczyć na uzbrojenie polskiej armii (polska armie można było uzbroić też na kredyt).

 

Walka sanacji z polską edukacją

W celu indoktrynacji piłsudczycy stworzyli dla młodzieży gimnazjalnej i licealnej organizacje „Straż Przednia” a dla studentów „Legion Młodych”. By utrudnić młodzieży polskiej dostęp do szkół Piłsudczycy podnieśli czesne w szkołach średnich z 50 do 300 złotych. Podobnie podniesiono czesne na uniwersytetach. Wszystko to miało na celu zniszczenie dorobku narodowej demokracji dzięki której rządom w 1925 roku w II RP studiował większy odsetek młodzieży niż we Francji, Szwecji, Belgii i Wielkiej Brytanii. Owocem dyktatury piłsudczyków był spadek odsetka studiującej młodzieży (Polska spadła z pierwszego miejsca na ostatnie). 33% młodzieży nie było stać na studia. W 1933 piłsudczycy zlikwidowali autonomie uniwersytetów oraz 10% katedr na uczelniach wyższych, wszelkie decyzje piłsudczyków podyktowane były potrzebami politycznymi.

W 1937 i 1938 na polskich uniwersytetach wybuchły protesty przeciw dyktaturze piłsudczyków. Studenci walczyli o autonomie uniwersytetów. Protest studentów został krwawo stłumiony przez policje.

 

Bibliografia: Tadeusz A, Siedlik „Z historii Polski 1900-1939. Klęska demokracji.” Context 1997

Historyczne przekręty

 

Okoliczności narodzin Czechosłowacji: przerażające informacje, fakty i dowody

Poniżej artykuł przedstawiający historię jak to powstało państwo na naszej południowej granicy, a o czym  nie uczą w szkołach.

pobrano z: https://www.sinagl.cz/postrehy-a-komentare/3597-okolnosti-zrodu-csr-otresne-informace-fakta-a-dukazy.html

Okoliczności narodzin Czechosłowacji: przerażające informacje, fakty i dowody

Poglądy Masaryka - Początek wojny - Brytyjski szpieg Masaryk - Propaganda Masaryka - Francuski szpieg Beneš - Masaryk w Rosji - Masaryk i Wilson - Majątek budowlany - Tajne fundusze Beneša - Zamiatanie torów - Rosyjski skarb cesarski - Plądrowanie Syberii, Legiobanka, Centrokomise - Osobowość Masaryka i Beneša - Niezgodności - Hipotezy, których nie można udowodnić - Przypadek Karela Perglera - Zakończenie

 

Historyk Herbert AL Fisher: „Prawdopodobnie najważniejszym pomnikiem sukcesu propagandy wojennej jest nagłe pojawienie się Republiki Czesko-Słowackiej… Większość państw powstała mieczem lub wyrosła z kolonizacji. Czechosłowacja to dziecko propagandy”.

 

… Masaryk, Beneš, Štefánik i Voska odmówili i próbowali udaremnić wszelkie próby pokoju, dopóki nie stało się jasne, że powstanie Czechosłowacja, czyli bez czterech miesięcy całej wojny. Umożliwiły im to i zakończyły się sukcesem kontakty z wpływowymi osobami z państw Układu. Są więc znaczącymi wspólnikami hekatomów trupów i niepotrzebnego dalszego cierpienia spowodowanego wojną światową. Ale nigdy nie mieli wyrzutów sumienia. Benesz pisał później dyplomatycznie, ale wyraźnie: „Wiedzieliśmy, że możemy osiągnąć nasze narodowe cele, właśnie wtedy, gdy wojna będzie trwała tak długo, jak nie przygotujemy naszego zwycięstwa”… Tego samego dnia podpisał z bolszewikami porozumienie o zawieszeniu broni Kołczak i wielu innych więźniów zostało rozstrzelanych, ponieważ rewolucjoniści obawiali się, że nadal mogą zostać wyzwoleni przez oddziały Kappela. Kołczak zmarł z krzykiem:„ Dziękuję, Czech- sobaki!” (Dziękuję, czeskie psy! Czech-sobaki to wisiorek do terminu czesko-słowackiego.) …

 

 

Okoliczności narodzin Czechosłowacji

 

Autor: Tomáš Krystlík

Dopiero w ostatnich miesiącach wojny mężowie stanu krajów Układu zaczęli przyznawać do istnienia niepodległego państwa czeskiego. Czechosłowackie legiony ochotnicze, złożone głównie z Czechów i bardzo nielicznych Słowaków, rozmieszczone we Francji, Włoszech i Rosji, były częścią armii francuskiej i pomogły Masarykowi, Benešowi i Štefánikowi uznać za sojusznicze siły, chociaż tworzyły one tylko dwa promile wojsk alianckich [Jan]. Rzadkość państwa polegała na tym, że większość ludności przyszłego państwa nie miała pojęcia o wysiłkach obcego oporu, nieporównywalnie większa liczba Czechów w porównaniu z liczbą legionistów walczących w szeregach austro-węgierskich. Państwo wschodzące stało się niespotykaną ciekawostką i często ostro sprzeciwiało się zwyczajom prawa międzynarodowego [Jan].

 

Poglądy Masaryka

 

Koncepcja historii Masaryka jest niebezpiecznie bliska ideom totalitarnym: „historia nie jest nauką i lekcją o tym, co było i było dawno temu, jest lekcją i nauką o tym, co jest i będzie” [Masaryk], „Ja, z moja świadomość i sumienie, jestem historią ”[Masaryka 2]. Tu zapewne tkwią korzenie jego osobistych celów, koncepcja polityki i niezachwiana wola przejęcia władzy, a tym samym zapewnienia sobie miejsca w historii. ... Przed udaniem się na emigrację został namówiony i zaprzysiężony przez czeskich nacjonalistów do walki o Cesarstwo Czeskie w sensie prawa państwowego, a nie na zasadzie etnograficznej. Do wybuchu II wojny światowej Masaryk nigdy nie domagał się rozpadu Austro-Węgier i twierdził, że spowoduje to aneksję ziem czeskich przez Niemcy. Podczas wojny porzucił wcześniejsze twierdzenie, że Niemcy i Austro-Węgry są państwami konstytucyjnymi, nazywając je „teokracjami”, z którymi „demokracje” miały walczyć o przywrócenie praw małym narodom. To nie była prawda. … Według Pekařa czeska świadomość narodowa i czeski charakter narodowy nie mogą być wynikiem reformacji, jak twierdził Masaryk, bo nie przetrwały okresu kontrreformacji po Białej Górze. Masaryk świadomie dostosował romantyczne podejście Františka Palackiego do historii do własnych potrzeb. … Pekař skrytykował Masarykawybiera z historii wszystko, co odpowiada jego z góry przyjętemu wyobrażeniu, a wszystko inne ignoruje. Następnie podsumował: Masaryk jest bardziej agitatorem niż naukowcem, a jego ambicja, pasja, antykatolickie sentymenty i starania o nawrócenie otoczenia na wiarę zmniejszają jego zdolność rozpoznawania struktury rzeczywistości. Piekarz miał ogromne szczęście, że po wojnie nie był ścigany na mocy prawa o ochronę republiki…

 

Początek wojny

 

… Voska zgodził się z TGM przed wyjazdem do Londynu na zorganizowanie tajnej siatki powierników w Anglii, Rosji i Ameryce oraz usługi kurierskiej do Pragi iz powrotem (USA były wówczas państwem neutralnym). Masaryk powiedział mu też, że prawdopodobnie wyjedzie za granicę. Masaryk miał informatorów, którzy dostarczali mu wojskowe, ekonomiczne, finansowe i inne dane wywiadowcze, które następnie przekazywał Steedowi. Wpłacano ją za pośrednictwem osób trzecich na konta w USA, a od nich kwoty wpłacano telegraficznie do Masaryka w Anglii. W ten sposób powstała prywatna służba wywiadowcza Masaryka i Voska, która za pieniądze informowała przede wszystkim wywiad brytyjski, a później, po przystąpieniu USA do wojny, Amerykanów.

 

Brytyjski szpieg Masaryk

 

… Po nawiązaniu kontaktów z brytyjskim Secret Service, który miał filię w Holandii, wrócił do Pragi i rozmawiał z politykami. Dowiedział się od Brytyjczyków, że obawiają się wtargnięcia Rosji w czasie wojny z Galicji na ziemie czeskie i chcą zapobiec ekspansji rosyjskiej potęgi w Europie Środkowej, tworząc państwo czeskie. Z drugiej strony Masaryk zdawał sobie sprawę, że aby powstało państwo czeskie, musi ono uzyskać zgodę traktatu na jego powstanie, a Austro-Węgry przegrać wojnę. Rozmowy z poszczególnymi czeskimi politykami pokazały, że nie chcą niepodległego państwa czeskiego na zasadzie etnograficznej (według granic językowych), jak wyobrażał sobie Masaryk, ale w historycznych granicach Korony św. Wacława – w tym milionów ludzi, których język ojczysty jest niemiecki. … Samo pojęcie „granice historyczne” jest całkowicie pozbawione sensu, ponieważ granice często się zmieniały i na tej zasadzie Czesi mogli rościć sobie prawo do państwa rozciągającego się od Bałtyku po Adriatyk. Śląsk tradycyjnie należał do krajów Korony św. Wacława (nie tylko jego tors w Austrii), ale Masaryk i Beneš nigdy o nie nie prosili, wiedząc, że przyłączając się do niego, niemieckojęzyczni mieszkańcy nagle zyskaliby przewagę na ziemiach czeskich . Powód, dla którego Masaryk odrzucił przedwojenne przekonanie o konieczności zachowania Austro-Węgier, jest nieznany. Najwyraźniej było to jego pragnienie władzy. … Po powrocie z drugiej podróży do Holandii Masaryk ponownie spotkał się z czeskimi politykami. Żądali gwarancji od państw Porozumienia o Utworzeniu Państwa Czeskiego, a Masaryk ich oczywiście nie miał. Jego błąd w stosunkowo niedawnej aferze Šviha nadal miał negatywny wpływ, co wraz ze zmianami opinii Masaryka w ostatnich miesiącach spowodowało że Masaryk znalazł się na samym skraju czeskiego spektrum politycznego – jego wpływy polityczne były znikome. … Podczas pierwszych po wybuchu wojny wyjazdów do Holandii Masaryk poprosił o instrukcje brytyjskie tajne służby. Niewątpliwie wiedziała o planie Kramářa dotyczącym federacji słowiańskiej, kierowanej przez państwo rosyjskie, co oznaczałoby rozszerzenie wpływów Rosji na Europę Środkową. Brytyjczycy wybrali mniejsze zło niż wizja rosyjskiej hegemonii w Europie Środkowej – polecili Masarykowi promowanie niepodległości ziem czeskich od Austro-Węgier. To nie przypadek, że pierwsze memorandum Masaryka dla rządu brytyjskiego nosiło tytuł Czechy Niepodległości, napisane przez Roberta Setona-Watsona w Holandii pod koniec października 1914 roku. Był też bardzo zaskoczony zupełnie nowym (i przeciwnie) stanowiskiem Masaryka, dobrze zdaje sobie sprawę ze swojej przedwojennej pozycji – Masaryk domagał się teraz państwa czeskiego w granicach historycznych, a nie etnicznych, bo doskonale wiedział, że inaczej nie mógłby liczyć na poparcie polityków krajowych [Kalvoda 3]. …

 

Propagandysta Masaryka

 

Siedzibą Masaryka stał się Londyn, dokąd przybył we wrześniu 1915 r. z serbskim paszportem wydanym przez Ambasadę Królestwa Serbii w Paryżu. Wkrótce potem Seton-Watson przedstawił go dwóm urzędnikom wywiadu armii brytyjskiej, gdzie Masaryk przekazał informacje o armii austro-węgierskiej. W ten sposób Masaryk nawiązał bezpośredni kontakt z brytyjskim Ministerstwem Wojny. Masaryk później osiągnął, że Brytyjczycy regularnie płacili za raporty Voska (od maja 1916), przedstawiając im budżet prywatnej organizacji wywiadowczej Voska. Organizacja Voska miała wielką przewagę dla Brytyjczyków, ponieważ niektórzy reporterzy Voska byli obywatelami amerykańskimi, obywatelami neutralnego państwa, którzy mogli się przemieszczać gdziekolwiek, i tam, gdzie było to konieczne, używali autentycznych paszportów austro-węgierskich dostarczonych przez Františka Kopeckiego (Zeno) z konsulatu Nowego Jorku. … Voska pilnie dbała też o kompromis rzekomych lub rzeczywistych wrogów Masaryka. Jako naturalizowany Amerykanin ukrywał się jako sekretarz Czeskiego Stowarzyszenia Narodowego w USA i nadużywał swoich funkcji w celu pozyskiwania i rozpowszechniania (nawet fikcyjnych) kompromitujących materiałów wśród rodaków, którzy nie chcieli rozpadu Austro-Węgier lub mieli zastrzeżenia do Masaryka. … Voska miał silną, pozornie nie do opanowania tendencję do przesadzania i wykorzystywał swoje kontakty do szerzenia propagandy brytyjskiej i masaryka. Na przykład New York Times opublikował raport, że córka Masaryka, Alice, została stracona w austriackim więzieniu wojskowym. Kiedy Masaryk dowiedział się, że rząd amerykański interweniował na podstawie tych informacji za pośrednictwem swojej ambasady w Wiedniu, co skłoniło Austro-Węgry do uwolnienia córki Alice i pozwolenia jej i jej matce na wyjazd do Stanów Zjednoczonych, natychmiast zatelegrafował do Voska, aby jego żona i Alicja pod żadnym pozorem nie opuszczały Pragi i przyjeżdżały do ​​Ameryki (ŻONA I ALICE NIE DO AMERYKI. MASARYK [Brož]). Miał swoje powody. W 1916 roku Brytyjczycy rozpowszechnili broszurę zatytułowaną Terroryzm austriacki w Czechach z przedmową TGM. Stwierdzono, że austriacki cesarz „rozkazał masowe wieszanie i rozstrzeliwanie”, że „wyroki śmierci na ludność cywilną w Austrii sięgnęły 4000 od początku wojny; 956 z tych ofiar to Czesi. Dużą część skazanych stanowiły kobiety. Liczba rozstrzelanych żołnierzy sięga kilku tysięcy „[Kalvoda]. W rzeczywistości za rozdawanie ulotek promocyjnych stracono czterech czeskich cywilów, żadna kobieta nie została skazana na śmierć, a po amnestii sprawców politycznych zwolniono prawie tysiąc Czechów, w tym skazanych na śmierć. Więc Masaryk – propagandysta dobrze wiedział… że przybycie jego córki i żony do Stanów Zjednoczonych po prostu skazałoby go za kłamstwo. Masaryk również fałszywie twierdził, że„Austriacki rząd więzi większość deputowanych”[Kalwoda]. Ciekawostka: syn Masaryka, Jan, został odznaczony za męstwo bojowe i awansowany na porucznika Armii Czechosłowackiej. ... Oprócz czeskich katolików w USA, wielu wolnych duchem Czechów również nie zgadzało się z fałszywą propagandą Masaryka. Masaryk został skazany w swoim czasopiśmie kłamstw przez Františka Iškę, wydawcę i redaktora Chicago Universe. Ze względu na swój kompromis Voska nie zawahał się wysłać swoich ludzi z autentycznymi austriackimi paszportami z Kopecký do Pragi i Wiednia, gdzie mieli fałszywe pokwitowania „skazane” na wolnego duchem Iškę (przed wielbicielem wojny Masaryk) wystawione jako płatny Austriak agent. Iška nie mógł zrozumieć diametralnej różnicy między poglądami Masaryka tuż przed i podczas wojny, zwłaszcza jeśli chodzi o zachowanie Austro-Węgier. 19. Listopad 1916 czescy deputowani w wiedeńskiej radzie cesarskiej odrzucili zagraniczny opór Masaryka i jemu podobnych i podkreślili znaczenie monarchii c. i k. dla narodu czeskiego. W maju 1917 r. Czesi domagali się przekształcenia monarchii na zasadzie federalnej, a bardzo niewielu krajowych polityków czeskich manifestowało antyaustriacko [Groulík].

 

Francuski szpieg Beneš

 

W drugim roku wojny (1915) Beneš udał się do Szwajcarii pod pretekstem pracy naukowej, wrócił, a podczas swojej drugiej podróży do Konfederacji przyłączył się do zagranicznego ruchu oporu Masaryka [Groulíka]. Beneš wiele nauczył się bezpośrednio w działaniu, zwłaszcza od swojego byłego profesora z Dijon, Louisa Eisenmanna, który w czasie wojny pracował w wywiadzie francuskiego Ministerstwa Wojny. Beneš został jego pracownikiem i przekazał mu ważne informacje o sytuacji w Austro-Węgrzech oraz raporty wywiadowcze, które otrzymywał z Pragi i Wiednia [Kalvoda 3]. Tak jak Steed i Seton-Watson pracowali dla państwa czechosłowackiego w Anglii, we Francji był to historyk Ernest Denis.

 

Masaryk w Rosji

 

… W Rosji 17 października 1917 r. wydrukowali raport dla Masaryka w Russkich Vědomostach, że Austro-Węgry rozstrzelały od 30 000 do 40 000 osób i że „wszyscy przywódcy polityczni i członkowie parlamentu, którzy byli Czechami, Włochami itd., zostali uwięzieni i skazany na śmierć” [Kalvoda 3]. Prawda była taka, że ​​ze 107 czeskich deputowanych w Wiedniu tylko dwóch, Kramář i Rašín, zostało skazanych na śmierć, a następnie ułaskawionych i zwolnionych z więzienia na trzy miesiące przed fałszywymi roszczeniami Masaryka.

 

Drugą rolą, jaką grał w Rosji, był przywódca czechosłowackiego ruchu oporu. W jego ramach zidentyfikował międzynarodowy kapitalizm i Watykan jako dwóch głównych wrogów czechosłowackiego ruchu oporu (sic!), wzywając czeskich i słowackich jeńców wojennych do wolontariatu w Czechosłowacji. legiony. Agitacja więźniów do wjazdu do Czechosłowacji. Armia Masaryka ruszyła 6 sierpnia 1917 r. przez obozy jenieckie. W przemówieniu do oddziałów utworzonej już Brygady Czeskiej podkreślił swoją działalność na rzecz wojny o walkę słowiańską z Niemcami (sic!), nazwał wojnę aliancką między zasadą republikańską a monarchistyczną (niezależnie od Wielka Brytania, Włochy i Rumunia!), Podkreślając obowiązek wszelkiej slawizmu przeciwko Niemcom, stwierdził, że„Pokój z narodem niemieckim nie jest możliwy, trzeba z nim walczyć nożem w nóż. Tak, nawet nóż w nóż, co nie jest nieludzkie!” [Masaryk 3]. Tak w każdym calu manifestowali się pacyfiści i humaniści. Akcja werbunkowa nie powiodła się, z 250 000 czeskich i słowackich jeńców wojennych w Rosji tylko 21 760 jeńców zgodziło się wstąpić do legionów, czyli mniej niż dziesięć procent [Kalvoda]. Pod koniec 1917 r. legiony liczyły 40 tys. osób, w tym rosyjskich Czechów (z obywatelstwem rosyjskim) i rosyjskich oficerów carskich. …Nic nie napawało go większym przerażeniem niż idea Czechosłowacji. wojska maszerujące na Petersburg i po drodze przejmując władzę. Jest bardzo prawdopodobne, że legionom udało się podbić, utrzymać Petersburg i zakończyć cały bolszewizm w Rosji od samego początku. Niewyszkoleni i słabo uzbrojeni bolszewicy, którzy mieli ciężką broń tylko na okręcie Aurora, nie mogli nawet konkurować z armią czechosłowacką, składającą się z dwóch dywizji z około 40 000 dobrze wyszkolonych żołnierzy, uzbrojonych w armaty i poddanych doświadczonym carskim oficerom [Kalwoda]. Podążali za rozkazami Masaryka i unikali walki. Masaryk 13 miesięcy później wyraźnie powiedział rządowi czechosłowackiemu, że z pomocą MS. żołnierze mogli uratować Rosję przed bolszewizmem [Walka o kierunek rozwoju Czechosłowacji. Państwo].

 

Interesujące jest też śledzenie postawy poszczególnych czechosłowackich aktorów. opór wobec bolszewików. Masaryk zawsze był zasadniczo przeciwny użyciu legionów w Rosji przeciwko bolszewikom, Štefánik, Kramář, Dürich, Voska próbował zrobić coś przeciwnego, stanowisko Beneša było utylitarne między Masarykiem a aliantami, zwłaszcza Francuzami, ale zawsze był przeciwny walce z bolszewikami chyba że Francuzi poparli odwrotne rozwiązanie. W tym czasie Dürich, również znajdujący się w Rosji, nie miał prawie żadnego wpływu - Masaryk i Štefánik wyrzucili go z czesko-słowackiej Rady Narodowej, a później zdyskredytowali oszczerstwo - Masaryka, ponieważ Dürich chciał Czechosłowacji. legiony walczyły z bolszewikami, Stefanik z powodów konkurencyjnych [Kalvoda]. Dürich, w przeciwieństwie do swoich kontrahentów, nie miał za sobą prasy (nawet czechosłowackiej zagranicznej), więc musiał przegrać.

 

Podczas pobytu w Rosji Masaryk nigdy nie kwestionował zasadności władzy sowieckiej, a ostatecznie z Tokio 10 kwietnia 1918 r., w drodze z Rosji do Stanów Zjednoczonych, gdzie zamierzał zabezpieczyć statki do transportu legionów z Rosji i rozpoznać swoją czesko-słowacką Rady Narodowej w Paryżu zaproponował aliantom skandaliczne memorandum o uznaniu rządu sowieckiego. Štefánik był tym bardzo zdenerwowany.

 

9 listopada 1917 Masaryk wysłał wiadomość do wszystkich czechosłowackich oficerów i dowódców. Korpus, ten MS. oddziały nie mogą być w żaden sposób wykorzystywane w toczącej się walce między stronami [Beneš]. (Później, za sprawą bolszewików, do walki wciągnęły wojska czechosłowackie, gdy bolszewicy próbowali je rozbroić na rozkaz Trockiego.) Masaryk usuwał z legionów rosyjskich oficerów, którzy byli gotowi wykonywać rozkazy przełożonych – on został głównodowodzącym legionów. Chociaż jednostki te pierwotnie złożyły przysięgę wierności Rosji, uznały Masaryka za swojego naczelnego dowódcę. Sytuacja nie zmieniła się nawet po tym, jak legiony w Rosji (i we Włoszech) weszły w skład armii francuskiej. Retoryka Masaryka zawierała tego typu stwierdzenia: „Będziemy całkowicie lojalni wobec bolszewików, bo my Czechosłowacy kochamy Rosję i chcemy, żeby była silną i wolną demokracją”.[Masaryka 3]. Gdyby historia była nauką przyrodniczą, można by dowieść, że późniejsze zajęcie większości świata przez bolszewizm było możliwe nie tylko dzięki niemieckiemu sztabowi generalnemu, który wysłał do Rosji zapieczętowany wóz Lenina i jego towarzyszy, ale także w dużej mierze przez Masaryka. Niestety historia nie zna implikacji typu „jeśli A i jednocześnie B, to C”.

 

Masaryk lubił przyjmować cudze zasługi. W 1920 r., w święto św. Wacława z okazji szóstej rocznicy przysięgi pierwotnej czeskiej firmy w Rosji, powiedział: „Kiedy wyjechałem za granicę, zdałem sobie sprawę, że moja walka dyplomatyczna będzie bezowocna, jeśli nie będzie opierać się na zbrojny opór mojego ludu. Dlatego postanowiłem cię zorganizować.” Tak naprawdę Masaryk nie miał nic wspólnego z powstaniem Spółki. O jego istnieniu dowiedział się dopiero, gdy został założony i wysłany na front [Łazarewski, Kalwoda].

 

Nawet w czasie konfliktu między Czechosłowacją. legiony i bolszewicy w pełni rozpalili, Masaryk wierzył, że konflikt był wynikiem intryg austriacko-niemieckich i może być rozwiązany pokojowo. Był przekonany, że on, rewolucjonista, poradzi sobie z bolszewikami, bo byli współrewolucjonistami. Nie zdawał sobie sprawy, że ich cele są diametralnie przeciwstawne. Nie rozumiał istoty sowieckiego reżimu ani jego celów. Postrzegał sytuację nie na podstawie rzeczywistości, ale swoich pomysłów, ale raczej swoich życzeń i na swoją korzyść. Zignorował zbieżność interesów mocarstw centralnych (Niemiec i Austro-Węgier) i bolszewików.Bolszewicy potrzebowali pokoju na froncie wschodnim, aby osiągnąć swoje cele w Rosji, a Niemcy i Austro-Węgry potrzebowały rządu bolszewickiego w Rosji, aby utrzymać Rosję w stanie militarnej i politycznej niekompetencji [Kalvoda]. Z jakiego innego powodu niemiecki sztab generalny wysłałby bolszewików ze Szwajcarii do Rosji pod przewodnictwem Lenina?

 

Według Sztabu Generalnego Legionów bezpośrednio przed starciem z bolszewikami legiony liczyły 51 309 ludzi. Spośród nich 1445 padło [Kalvoda]. Nie przeszkodziło to Benešowi oficjalnie wyolbrzymiać liczby legionistów w Rosji w oficjalnych raportach do Brytyjczyków i Amerykanów, najczęściej podając ich liczbę między 80 000 a 90 000 (podał 120 000 Shamalowi w Pradze) sic). Masaryk był większy - mówił o stu tysiącach stwardnienia rozsianego. żołnierzy w Rosji [Kalvoda]. Czechosłowacka zdolność bojowa legiony w Rosji podupadły. W szczególności ich morale było zakurzone. 30 lipca 1919 r. w swoim raporcie z Omska amerykański wysłannik Morris poinformował swojego szefa Lansinga w przemówieniu dyplomatycznym, że„Armia czeska nie jest w stanie wysunąć się na front ani kontynuować ciągłej obrony linii kolejowej. Armia będzie musiała być stopniowo ewakuowana do Władywostoku” [Kvasnička, Kalvoda].

 

Masaryka i Wilsona

 

W Tokio wysłannik USA Masaryk poprosił o memorandum w sprawie stanu Rosji i bolszewizmu dla prezydenta USA Woodrowa Wilsona. Poufne memorandum Masaryka z Tokio skierowane do prezydenta Wilsona w kwietniu 1918 r., ale także rozesłane przez Masaryka do sojuszniczych dyplomatów, mówiące, że alianci powinni uznać rząd bolszewicki w Rosji, wywołało skandal i źle się zmieniło w Stanach Zjednoczonych, dokąd później przybył. Urzędnik rządu USA, który wydał mu wizę wjazdową, był niechętny temu, ponieważ Masaryk „chciał odwiedzić Waszyngton w interesie rosyjskiego rządu bolszewickiego”, a następnie ogłosił swoim przełożonym przybycie „profesora Masaryka, alias Marsdena, członek rządu bolszewickiego w Rosji”.[Kalwoda 2]. W Stanach Zjednoczonych Masaryk do politycznego uznania rządu bolszewickiego w Rosji dołączył żądanie pomocy gospodarczej dla bolszewików ze strony Stanów Zjednoczonych [Kalvoda 3]. Woodrow Wilson poświęcił czas na przyjęcie Masaryka, pomimo wszystkich namów ich wspólnego przyjaciela Crane'a, prawie półtora miesiąca. Masarykowi udało się jednak przekonać go o swoich planach i 24 czerwca 1918 roku prezydent USA Wilson zatwierdził memorandum od swojego ministra spraw zagranicznych Lansinga, w którym proponował, aby Stany Zjednoczone wypowiadały się bez zastrzeżeń na rzecz niepodległej Polski, Czech, oraz państwo jugosłowiańskie. Jednak Stany Zjednoczone odmówiły uznania czesko-słowackiej Rady Narodowej pod przewodnictwem Masaryka z powodu jego probolszewickiego stanowiska. Uczynili to 3 września 1918 jako ostatni po uznaniu francuskim (1 lipca 1918) i brytyjskim (9 sierpnia 1918).Tymczasem, gdy Masaryk zobaczył, że jego czesko-słowacka Rada Narodowa nie zamierza uznać Stanów Zjednoczonych, oportunistycznie odwrócił się o 180 stopni iw lipcu 1918 nagle zgodził się na wycofanie Czechosłowacji. legiony w Rosji przeciwko bolszewikom, zaczął nawet zalecać aliancką interwencję w Rosji, a pod koniec sierpnia bezpośrednio wzywał aliantów do interwencji [Kalvoda 3].

 

31 sierpnia 1918 Masaryk przedłożył Lansingowi dwudziestostronicowe memorandum pt. Uznanie czesko-słowackiej Rady Narodowej i Czechosłowacji. armia. Nic dziwnego, że po wojnie w Republice Czechosłowackiej dokument ten został uznany za tajny. Masaryk kłamał w nim wspaniale. Kilka przykładów. Stwierdził, że czesko-słowacka Rada Narodowa powstała w 1915 r. za pełną zgodą przywódców czeskich partii politycznych. W rzeczywistości deklarację czeskiego (nie czesko-słowackiego) Komitetu Zagranicznego z dnia 15 listopada 1915 r. podpisali tylko Masaryk i Dürich oraz przedstawiciele rodaków czeskich i słowackich. Kramář był w więzieniu, a większość czeskich posłów poparła deklarację lojalności wobec monarchii. Czeski orszak w Rosji został zorganizowany przez kolonię czeską, a nie przez nieistniejącą wówczas czesko-słowacką Radę Narodową, jak stwierdził Masaryk w memorandum. Dalej twierdził, że Franciszek Józef I skazał na śmierć od 30 000 do 60 000 cywilów. Wiadomo, że około tysiąca z nich rozstrzelano w czasie wojny w Austro-Węgrzech, zdecydowana większość w Galicji [Kalvoda]. Fałszywa propaganda jest powszechna w czasie wojny, ale kłamstwo Masaryka jest zdumiewające – prawdę mówiąc,

 

19 października 1918 Masaryk wystąpił do rządu amerykańskiego o pożyczkę do Rady Narodowej jako de facto współrządzącego rządu. Jednak sekretarz stanu USA Lansing zaczął się dowiadywać, kto zlecił Masarykowi zaaranżowanie pożyczki na rzecz nieistniejącej dotąd Czechosłowacji. Państwo. Beneš poinformował ambasadora amerykańskiego w Paryżu, że czesko-słowacka Rada Narodowa została utworzona w lutym 1916 r., jej skład i przepisy federalne zostały przyjęte 6 lutego 1916 r., a uprawnienia jej przewodniczącego Masaryka zostały ustanowione dekretem z 10 lutego, 1916.Nic z tego nie było prawdą, Beneš to wymyślił i sfałszował odpowiednie dokumenty. Lansing jako prawnik najwyraźniej uważał, że przedłożone przez Beneša dokumenty mogą być sfałszowane, więc 25 października 1918 r. poprosił posła amerykańskiego w Paryżu o przesłanie mu uwierzytelnionych kopii. Niezweryfikowane dokumenty dotarły do ​​Waszyngtonu dopiero po ogłoszeniu niepodległości przez Komitet Narodowy w Pradze 28 października [Kalvoda]. Ciekawe, że Beneš, cierpiący całe życie z zamiłowania do filmów dokumentalnych, nigdy nie opublikował swojego fałszerstwa.

Aktywa budowlane

 

Wymagania finansowe Masaryka wcale nie były skromne. W grudniu 1914 r. zażądał, aby amerykańscy Czesi przysłali mu 10 000 dolarów, w maju 1915 r. chciał 50 000 dolarów, których Czeskie Stowarzyszenie Narodowe nie otrzymało, więc do końca roku otrzymał tylko 37 841 dolarów. Tylko jego żądanie na rok 1916 zostało przekroczone. Wpływy ze zbiorów amerykańskich wykorzystywał tylko Masaryk, nigdy nie mając konta żadnego z nich, mimo że były przeznaczone również dla Düricha (zbiory amerykańskie przeznaczone były dla obu członków Reichstagu). Sumy, które Masaryk otrzymywał ze zbiorów amerykańskich, oprócz nagród za wywiad od Brytyjczyków i sum od Crane'a, były ogromne, biorąc pod uwagę ówczesną siłę nabywczą dolara.

 

Mówił o tysiącu dolarów, które przejął w Pradze, dostał 3000 dolarów w Rotterdamie (gdzie Brytyjczycy mieli filię swoich tajnych służb), 1250 w Genewie. Potem nie wrócił do domu, a jego roszczeń nie dało się pokryć ze zbiorów Czechów w USA oraz z nagród Brytyjczyków dla służb wywiadowczych organizacji Vosk. W Ameryce więc rodacy organizowali na jego korzyść bazary charytatywne – na bazarze w Nowym Jorku zebrano 22 000, w Cleveland 30 000, w Chicago 400 000 (sic!), w Cedar Rapids 25 000, w Teksasie 54 000, a w Omaha 70 000 dolarów zysku netto. Czeskie Stowarzyszenie Narodowe w USA zadeklarowało tzw. podatek narodowy na rzecz Masaryka i jego współpracowników, co przyniosło zysk w wysokości setek tysięcy dolarów [Kalvoda].

 

Masaryk i Voska zostali specjalistami od wywiadu - nigdy nie ujawniając swoich dochodów i wydatków (z wyjątkiem jednego konta o wartości 19 956 dolarów za działalność Voska między 23 grudnia 1915 a 14 czerwca 1916 - porównaj wydatki Voska na prowadzenie prywatnej służby wywiadowczej do 68 do 84 osób / dane różnią się, podana liczba osób była z pewnością mocno przesadzona przez Voska, aby uzyskać więcej pieniędzy od Brytyjczyków do kieszeni własnej i Masaryka / w pół roku z przychodami TGM). Upewnili się, że pochodzenie pieniędzy nie jest możliwe do wyśledzenia, myli je przed ludźmi i organizacjami. Masaryk 28 maja 1918 roku, zapytany na zjeździe Czechów i Słowaków w Chicago o pochodzenie finansów: „Rewolucja, w której przedstawiane byłyby rachunki, byłaby dla dzieci, a nie dla rozsądnych ludzi.” Nigdy nie rozliczał swoich dochodów z wojny [Kalvoda ].

 

Jaka jest diametralna różnica w porównaniu z jego kolegą, członkiem wiedeńskiej Rady Cesarskiej Josefem Dürichem, który wrócił do Rosji z Kramářa, Švehla i Mattuša 15 tys. Kramář i Švehla pomogą rosyjskim uchodźcom! Chociaż Masaryk i in. oskarżano ich o spekulacje, on jako jedyny z czeskich zesłańców spełnił to, co mówili przed chwilą inni , że nie można brać pieniędzy na pracę dla narodu . Masaryk, Beneš, Voska i Štefánik nigdy nie zwrócili tego, co otrzymali w czasie wojny, nawet po odliczeniu wydatków [Kalvoda].W Deklaracji Genewskiej Czechosłowacji. deputowani i delegaci Rady Narodowej Pragi od 31 października 1918 r. Beneš zatwierdził wszystkie działania paryskiej Rady Narodowej na Uchodźstwie w czasie wojny podpisami wszystkich obecnych. Na jego prośbę do oświadczenia włączono fragment, w którym sygnatariusze aprobują „politykę i wszelkie działania wojskowe i dyplomatyczne Czechosłowackiej Rady Narodowej przekształconej w rząd tymczasowy państw czechosłowackich, tymczasowo z siedzibą w Paryżu, oraz zobowiązania dokonane w imieniu narodu czechosłowackiego z aliantami i mocarstwami sprzymierzonymi. Jednocześnie wyrażamy naszą wdzięczność za wielkie zasługi, jakie okazała naszemu narodowi ” [Beneš, Kalvoda]. W ten sposób prewencyjnie zablokowano drogę do późniejszego kwestionowania działań Masaryka, Beneša i Štefánika podczas wojny.

 

Dysproporcja dochodów i wydatków Masaryka jest ogromna.Według ostatniej woli i testamentu Masaryka, spisanego 15 kwietnia 1917 r. przed wyjazdem do Rosji, miał on dług w Pradze, w Londynie w banku 1400 funtów dla swoich córek Alicji i Olgi, dwa inne rachunki z tzw. fundusz i coś na nich razem ponad 16 000 funtów. W marcu 1923 r. przekazał każdemu członkowi rodziny (Charlotte, Janowi, Alicji i Oldze) 2.005.000 CZK, Benešowi i jego żonie 1.035.000 CZK, łącznie 10.250.000 CZK [Kalvoda]. W tym samym roku przekazał młodemu dziennikarzowi Ferdinandowi Peroutkowi 500 000 koron na założenie Presence [Firt, Kalvoda]. Przez długi czas wspierał też finansowo Jiříego Stříbrnego, w którym widział jednego z najbardziej obiecujących polityków [Klimka]. W 1925 r. Beneš [Klimek 4] dał Jaroslavowi Stránskiemu milion koron dla swojej Partii Pracy (inne ilości tłuszczu dostarczono Stránskiemu), można by wspomnieć o wielu innych przypadkach.

 

Tajne fundusze Beneša

 

… Beneš płacił w I Rzeczypospolitej z tajnych funduszy Czechosłowacji. Ministerstwo Spraw Zagranicznych dziesiątki milionów koron dla zagranicznych czasopism, dziennikarzy i innych osób, aby pochwalić Masaryka, jego i czechosłowacką politykę. Państwo. Tylko część pochodziła z budżetu państwa. Na przykład Štefan Osuský, MS. ambasadorów we Francji Beneš wysłał na te cele w 1922 r. 401,600 franków, tak że w 1927 r. było to już 746 tys. franków, aw 1938 r. franków warte 3346534 korony, z których ostatni Osuský otrzymał za dwa miliony franków za korupcję . Henry Wickham Steed otrzymał dziesięć tysięcy funtów (ok. dwa miliony koron) z funduszy Beneša za swój magazyn Review of Reviews, potem śmiałe honoraria (do 100 000 koron) na dwa lata za nienapisane artykuły itp. [Urban, Kalvoda].

 

Ministerstwo Spraw Zagranicznych dotowało z tajnych funduszy wydawanie czasopism i gazet zagranicznych, które drukowały okolicznościowe artykuły o ministrze spraw zagranicznych, a później prezydencie Edvardzie Benešu we Francji, Anglii, Szwajcarii, Jugosławii, Austrii i innych krajach. Na przykład do września 1930 r. wiedeński „fundusz prasowy” otrzymał ponad trzy i pół miliona szylingów, aw 1931 r. „Prawda” Belgradu otrzymała dotację w wysokości pięćdziesięciu tysięcy koron. Wynagrodzenie było wypłacane redaktorom Daily Guardian, Sun and Daily Telegraph, Evenings News, Labor Daily i tym podobnym. W 1928 r. Ministerstwo Spraw Zagranicznych zobowiązało się do pokrycia deficytu francuskiego pisma Le Monde Slave do 380 000 franków rocznie, a dotacje otrzymywały Liberté, Paris Soir, Temps, Paris National, Journal des Debats itp. łącznie trzydzieści we Francji. Rosyjski historyk Miljukov, przyjaciel Masaryka i Beneša, otrzymali w ten sposób np. w 1930 260 000 CZK, w 1931 200 000 CZK i w 1932 400 000 CZK. Beneš również otrzymał państwowe pieniądze bezpośrednio do swoich rąk, nie podając, do czego ich potrzebuje. Z podpisanych przez niego kwitów wynika, że ​​np. w samym 1934 r. przejął 4,5 mln koron [Kalwoda 3].

 

Pochodzenie pieniędzy, którymi po wojnie dysponowali Masaryk i Beneš, wciąż nie jest do końca jasne. Oprócz powyższych źródeł (zbiórki i bazary rodaków, nagrody za działalność wywiadowczą Voskova, pożyczki dla nieistniejącej Czechosłowacji) są tylko dwa inne możliwe wytłumaczenia: pieniądze pochodziły z gospodarki czechosłowackiej. legionów podczas ich pobytu na Syberii lub z części rosyjskiego skarbu carskiego. Historyk Z. Sládek [Klimek 2] udowodnił, że Masaryk otrzymał od Legiobanki dziesięć milionów prowizji za interwencje na jego rzecz „na cele narodowe” (patrz kontekst poniżej).

 

Beneš cierpiał z powodu luksusu, który miał wskazywać na jego wysoką pozycję. W Paryżu wynajął w czasie wojny dwa korty tenisowe do swojego mieszkania, a po wojnie jego prywatne rezydencje umeblował meblami i obrazami z zamków i zbiorów państwowych. Mieszkańcom Republiki Czechosłowackiej nie podobał się jego zwyczaj, aby menu na obiad i kolację drukowała w domu państwowa drukarnia na drogim papierze, nawet jeśli był to całkowicie prywatny obiad we dwoje. Z drugiej strony był garbus. Stříbrný opisuje, że Beneš zapomniał dać napiwek, więc musiał dyskretnie wskoczyć dla niego [Klimek].

 

Zamiatanie utworów

 

Jest bardzo prawdopodobne, że po wybuchu wojny władze austriackie wypuściły Masaryka za granicę, zakładając, że przekaże rządowi wiedeńskiemu cenne informacje, że będzie działał jako informator za granicą – że został zwerbowany do szpiegostwa. Prawdopodobnie opierały się na postawie Masaryka w sprawie Karla Švihy i jego obietnicy wierności byłemu premierowi Ernestowi von Körbelowi. Nic z tego nie można udowodnić, ponieważ zaraz po zawarciu zawieszenia broni na początku listopada 1918 r. Voska i jego grupa wywiadowcza przybyli do Wiednia i nielegalnie wywieźli z policyjnego archiwów wiedeńskiego Ministerstwa do Pragi wszystkie akta w trzech w pełni załadowanych wagonach kolejowych do Pragi. Wnętrze, gdzie przeszukiwało ich dziesiątki historyków i urzędników[Wosk Irwing]. W lutym 1919 r. ludzie Voska nielegalnie wywieźli prywatne dokumenty rodziny Habsburgów do Czechosłowacji. Aby uniknąć kontroli celnej przez austriackich finansistów, przekroczyli granicę z dużą prędkością, nie zatrzymując się. Spowodowali incydent graniczny - strzelali do nich [Wosk]. Z przeprosinami Czechosłowacja musiała później zwrócić skradzione akta z policyjnych archiwów MSW do Austrii. Można jednak założyć z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością, że wszystkie materiały kompromitujące Masaryka i Beneša zostały usunięte, podobno zniszczone. Wręcz przeciwnie, inne, dotyczące osób aktywnych politycznie, nie zostały zwrócone do Austrii, a przynajmniej zostały sfotografowane, a następnie wykorzystane do zmuszenia ich, jeśli poczuli się niekomfortowo z Masarykiem lub Benešem. …

 

Rosyjski skarb cesarski

 

Na początku 1918 r. rząd sowiecki nakazał ewakuację części (mówi się o jednej trzeciej) rosyjskiego carskiego skarbca ze skarbca moskiewskiego i tambowskiego do Kazania, dokąd 6 sierpnia 1918 r. przybyli Czechosłowacy. jednostki i skarby zostały przejęte przez [Brewera]. szef czechosłowackiej administracji finansowej wojsk w Rosji, później dyrektor Legiobanki František Šíp i inni już szukali sposobów na przejęcie złota. Šíp chciał oficjalnie zająć 2000 instynktów (1 instynkt = 16,38 kg) złota, które chciał wykorzystać jako podstawę emisji Czechosłowacji. waluta [Piwowar 2]. Oficerowie Karel Kutlvašr i Josef Jiří Švec zignorowali zakaz nałożony przez dowódcę Frontu Wołgi Stanislava Čečka na obronę ważnego węzła kolejowego w Samarze, ponieważ ryzyko, że najazd na oddalony o 150 km Kazań w celu zapobieżenia rosyjskiemu carskiemu skarbowi może wojska, żonaty [Weikert].

 

Napisano : „Kiedy Czechosłowacja, poproszona przez rząd Samary Komitetu Członków Zgromadzenia Ustawodawczego, przejęła ochronę rosyjskiego złotego skarbu po upadku Kazania, do jego przetransportowania potrzeba było setek wagonów. Po trzynastu miesiącach wystarczyło tylko dwadzieścia osiem. Ponadto, pomimo surowych środków, w nocy 12 stycznia zgubiono trzynaście skrzynek ze złotem. Rankiem 1 marca 1920 r. w Irkucku pojawili się pierwsi żołnierze Armii Czerwonej i tego samego dnia utworzono mieszaną rosyjsko-czechosłowacką komisję, która miała przekazać skarb państwowy urzędnikom rządu sowieckiego. Członkowie komisji obliczyli, że jej zawartość jest przechowywana w 5143 skrzynkach i 1678 wojskowych tłumaczach „[Sak]. Dane te potwierdza również raport A (dwutygodnik Ministerstwa Obrony Republiki Czeskiej -http://www.army.cz/avis/areport2005/ar5str.pdf ). Jaka była zawartość tych skrzynek i tłumaczy nie jest określona w protokole przekazania.

 

Skarb carski, który wpadł w ręce Czechosłowaków w Kazaniu, składał się z: 61 500 instynktów złota w różnych postaciach, w tym srebra, metali szlachetnych (platyna, iryd, osm), diamentów, klejnotów i całych skrzyń (kilka wagonów kolejowych). ) ważnych banknotów rublowych, a także bloków do ich produkcji. Czechosłowacy płacili wówczas za towar, a nawet najprawdopodobniej sami drukowali pieniądze.W pociągu mieli drukarkę zamocowaną w wagonach. W źródłach literackich znajdziecie dokładne podsumowania tego, co wydrukowali (nie ma w nich banknotów), ale widać, że później, w Irkucku, nie mogli wydrukować przed przekazaniem rosyjskiego skarbu (co, to już nie jest). napisane), ponieważ w mieście wynajmowali jeszcze trzy drukarki, w tym drukarnię guberniańską, której nigdy wcześniej nie robili. Obowiązkiem legionowych warsztatów graficznych IOO, jak je nazywano, liczących 80 osób stałego personelu (sic!), było wydrukowanie dziesięciu tysięcy egzemplarzy legionowej Czechosłowacji. Dziennik [Medek].

 

Niewiele wiadomo, że wraz z rosyjskim skarbem cesarskim, nigdy już nie odnaleziony , rumuński skarb państwowy wpadł w ręce Czechosłowaków w Kazaniu i zniknął bez śladu. Podczas ewakuacji skarb wywieziony do Samary załadowano do trzech pociągów po 40 wagonów [Weikert], czyli 120 wagonów. Inne źródła mówią o 80 lub 100 wagonach [Sychrava, Sak]. Awansowali Kutlvašr i Švec. Próba zdobycia złota monetarnego dla Republiki Czechosłowackiej przez Františka Šípa została rzekomo udaremniona przez ówczesnego szefa sztabu wojsk czechosłowackich w Rosji Diterichsa, który przekazał rosyjski skarb cesarski rządowi Omska. Później rząd w Omsku przeszedł w ręce admirała Kołczaka. 8 listopada 1919 Kołczak Omsk musiał ewakuować bolszewików i wycofać się na wschód.Przed Irkuckiem, na całkowicie czystym torze, rozbił się pociąg z rosyjskim skarbem carskim - inny pociąg jadący w tym samym kierunku wjechał na niego od tyłu. Bo autostrada kolejowa była w rękach Czechosłowacji. wojska, wypadek jest wyjątkowo podejrzany, wygląda na zainscenizowany. Oficjalnie zniknęło osiem ze 124 pudełek ze złotem. Łączna liczba pudełek najwyraźniej nie odpowiadała rzeczywistości, gdyż świadkowie mówili, że złoto długo toczyło się całkowicie wolne przy torze i czekało, aż ktoś je odbierze [Własnymi oczami]. Następnie skarb carski ponownie znalazł się pod czechosłowacką kontrolą 24 grudnia 1919 r., kiedy Kołczak i skarb schronili się pod ochroną legionów czechosłowackich [Sládek 2]. Według innego źródła Naczelny Dowódca wojsk alianckich na Syberii wydał rozkaz generałowi Maurice Janinowi, aby legiony czechosłowackie przejęły ochronę pociągu Kołczaka [Motl].

 

Już w czerwcu 1919 r. członek orędzia do Rosji przyjął dr. Bland poinstruował ministra finansów Republiki Czechosłowackiej Aloisa Rašína, że ​​cały skarb carski należy przewieźć „za wszelką cenę” do Republiki Czechosłowackiej. Beneš legalnie poinstruował legiony w Rosji z Paryża. Zgodnie z odpowiedzią Beneša na interpelację sejmową Lodgmana i jego towarzyszy z 4 czerwca 1925 skierowaną do Ministra Spraw Zagranicznych Republiki Czechosłowackiej, oficjalne intencje z carskim złotem były następujące: „Złoto Kołczaka do rządów alianckich, w porozumieniu z przedstawiciele władz rosyjskich decydują o jego ostatecznym przeznaczeniu” [Lodgman, Beneš 3].

 

5143 skrzynie i 1678 tłumaczy wojskowych bez podania ich zawartości zostało ostatecznie przekazanych bolszewikom przez Lv Prchalę 1 marca 1920 r. po odjeździe ostatniego pociągu z legionistami w kierunku Władywostoku w 18 wagonach kolejowych (niektóre źródła mówią o 28 wagonach, ale w protokół przekazania Republika Czeska jest napisany: „dziesięć wagonów amerykańskich i osiem wagonów fabrycznych” [Dla moich oczu Beneš 3]). Całkowitą wagę oszacowano na 18-20 000 instynktów, czyli około jednej trzeciej wagi pierwotnej [Weikert]. TV NOVA Na własne oczy podaje, że w Kazaniu Czechosłowacy o wartości 800 mln USD przypadli Czechosłowakom (inne metale szlachetne nie zostały wymienione w serialu), aby przekazać złoto bolszewikom w Irkucku za jedyne 210 mln USD - jednak powinno słusznie: w tej wartości legioniści zabrali złoto Kołczakowi [Lodgmanowi].

 

Za pomocą złota ze skarbu Kolčak gwarantował pożyczki pieniężne od rządów angielskiego, francuskiego i japońskiego, a częściowo anglo-amerykańskich firm bankowych Baring Brothers i Kidder Peapody & Comp. 30 milionów jenów i około 49 milionów dolarów. Kolejną część skarbu rząd Kołczaka wysłał 15 maja 1919 r. do Władywostoku, aby opłacić zakupy za granicą. Przesyłka została zatrzymana przez kozackiego generała Siemionowa, który w 1925 r. przeszedł w ręce bolszewików, i była częściowo składowana w Czycie we wschodniej Syberii. Podobno 150 milionów rubli w złocie zostało później przetransportowanych przez agentów Semena do Szanghaju, gdzie złoto zostało rzekomo zdeponowane w oddziale rosyjskiego banku. Nic nie wiadomo o przyszłości tej części złotego skarbu Rosji [Lodgman]. Zgodnie z tekstem artykułu w Osteuropäische Korrespondenz nr 11/1925 przytoczonego w interpelacji Logdmana [Logdman], Czechosłowacy mieli 1919 przejmują części złotego skarbu załadowanego do pociągów Kołczaka i zabierają go do Harbinu w Chinach. Wtedy też ma sens, że Czechosłowacy sprzedali złoto w Harbinie w 1920 roku w takich ilościach, że spowodowało to ogromny spadek jego ceny - złoto było dostępne dla babci [Na własne oczy Lodgman].

 

Według parlamentarnej interpelacji ministra spraw zagranicznych Benesza Lodgmana, rosyjskie carskie złoto zostało sprowadzone do Czechosłowacji za 32,5 mln USD, czego Beneš odmówił [Beneš 3]. Wartość skarbu cesarskiego, który pozostał w rękach Czechosłowacji, była prawdopodobnie wyższa, ale niczego tego nie można udowodnić. Że nic mu nie ukradli, wcale. Legionista, lekarz i pisarz František Langer napisał, że rosyjskie złoto o wartości 500 mln koron dotarło do Republiki Czechosłowackiej. Rosyjscy historycy Gak, Dworanow i Papin twierdzą w czasopiśmie Istorija ZSRR nr 1/1960, że czechosłowaccy legioniści zrabowali z rosyjskiego skarbca cesarskiego 30 563 instynktów kosztowności w złocie za cenę 651 532 117 rubli 86 kopiejek. Inne metale i kamienie szlachetne, biżuteria z nich oraz banknoty nie są uwzględnione [Motl]. Najwyraźniej nie dowiemy się już, ile rosyjskiego skarbu imperialnego utkwiło w gwoździach państwa czechosłowackiego i poszczególnych Czechosłowaków.

 

Plądrowanie Syberii, Legiobanka, Centrokomise

 

Dowództwo czechosłowackie legiony w Rosji stworzyły specjalny korpus armii tylnej: Dział Techniczny, w skrócie TECHOD. Była to organizacja handlowo-biznesowa, która posiadała i zarządzała kopalniami syberyjskimi, handlowała surowcami, kupowała hurtowo metale szlachetne, zwłaszcza platynę, surową wełnę, futra, gumę i tym podobne. Duszą tego biznesu był szef wydziału finansowego przywództwa politycznego legionów František Šíp. W archiwum zachował się jego list z 5 listopada 1919, adresowany do Czechosłowacji. do dowództwa wojskowego: „Ze względu na miejscowe warunki celne konieczne jest jak najszybsze wysłanie naszego znanego metalowego skarbu do Władywostoku, podczas gdy jest TECHOD, który zorganizuje abordaż i transport do domu” [Motl].

 

W jednym z dokumentów sztabu 1. Oddziału jest napisane o tajnym transporcie 750 pudeł na statku Sheridan z Władywostoku do Triestu. Transport ten odbył się latem 1920 r. Z Triestu ładunek ten został przewieziony do Czechosłowacji pociągiem pogotowia ratunkowego - pod łóżkami żołnierzy oznaczonych jako chorzy psychicznie [Motl].

 

Zachował się inny, bardzo ciekawy list od Františka Šípa (później został on głównym dyrektorem Banku Legionów Czechosłowackich w Pradze - Legiobanka). 13 kwietnia 1920 r. pisał do wuja: „…złapałem wtedy trochę złota, mieliśmy włosy na kilku wagonach srebra, ale lokomotywy nie zdążyliśmy na czas. Naturalnie kupiłem złoto na konto Legiobanki w małych grach i zaczynam je Wam wysyłać. W międzyczasie wyślę trzy skrzynie różnymi statkami…” [Motl].

 

18 listopada 1918 r. (według innych źródeł już 3 sierpnia 1918 r.) utworzono na Syberii Bank Czechosłowacki. legionów (zwanych też: Bank Legionistów Czechosłowackich, Legiobanka, Legionbanka) z kapitałem 18 mln franków francuskich i absorbuje czechosłowacki Wojskowy Bank Oszczędności z kapitałem 7,5 mln rubli. Te 18 milionów franków kapitału zakładowego stanowiły rzekomo dopłaty dla państwa członkowskiego. legioniści w Rosji, którzy wchodzili w skład armii francuskiej i pobierali pensje we frankach francuskich [Brewer 2]. Żołnierze nie widzieli ani grosza z dopłaty . Legiobanka posiadała oddziały we Władywostoku, Harbinie, Tokio, Szanghaju, Manili, Singapurze, Trieście i wreszcie w Pradze. Jej szefem został František Šíp. W samej Rosji zatrudniał 245 pracowników[Weikert]. Organizacja założona w Rosji przez Legiobankę, tzw. Centrokomise (w czasie swojego istnienia miała trzy oficjalne nazwy, z których ostatnia to Czechosłowacka Centralna Komisja Gospodarcza we Władywostoku, jako Centrokomise sygnowana telegramami) miała jeszcze więcej oddziałów na całym świecie niż Legiobanka ikupował wszystkie towary produkowane w okolicach trasy Transsyberyjskiej (za pieniądze w skrzynkach z rosyjskiego skarbu cesarskiego, drukowane banknoty ze znaczków, sprzedawało złoto) w zasadzie za złotówki, bo firmy obawiały się rekwizycji towary czechosłowackie. legionów, a także handlował towarami na całym świecie. U.S. Wojskom rosyjskim podlegały także liczne fabryki i zakłady wokół Trasy Transsyberyjskiej, w tym kopalnie i huty, które dla nich produkowali. Legiobanka i Centrokomise nadal handlowały swoimi produktami - dlatego tak wielu oddziałów Legiobanka i Centrokomise na całym świecie. W samym Władywostoku Centrokomisja zatrudniała 301 osób [Medek]. Jej pierwszą dużą transakcją była bawełna - zysk wyniósł 100 milionów koron (sic!).

 

Towary wysyłano z Władywostoku czarterowanymi statkami (na przełomie listopada i grudnia 1919 r. wypłynęło np. osiem z nich). Nie wiadomo, jakie towary przewoziły do ​​ojczyzny legiony zakupione przez legiony legionów I i II (według Peroutki było ich cztery, według Sacharowa [Spahn-Sacharowa] tylko jeden) między Władywostoku, Hamburgiem, Cherbourgiem i Triest. Podobno kupiono je również w celu ukrycia ładunku przed wzrokiem zewnętrznym. Transport kolejowy z portów europejskich do Czechosłowacji odbywał się w starannie zaplombowanych wagonach [Weikert, Sládek 2].Dochody z handlu Legiobanki i Centralnej Komisji prawdopodobnie znacznie przewyższały wartość części złotego carskiego skarbu, który Czechosłowakom udało się rozpoznać. Legiony na przykład skonfiskowały również miedź kupioną wcześniej przez Brytyjczyków i plądrowały prywatną własność na Syberii. Wreszcie państwo: „wiele wagonów czechosłowackiego majątku państwowego zostało zrabowanych przez naszych żołnierzy” (legioniści czechosłowaccy), „co wyrządza republice wielomilionowe szkody” [Sládek 2].

 

Czechosłowacka Administracja Finansowa wojska w Rosji udostępniły Centrokomisi stolicę Wojenskiej spořitelnej [Medek], tj. dodatki do wynagrodzenia za 1919 r., lokaty oszczędnościowe i fundusze, zwłaszcza fundusz inwalidzki (według Sládka - patrz wyżej - Centrokomisja nie otrzymała, ale Legiobanka) . Komisjom centralnym podlegały także liczne legionowe spółdzielnie (spółdzielnie produkcyjne), w tym fabryka wędlin i słynna restauracja we Władywostoku. Centralnej Komisji zlecono likwidację majątku Czechosłowacji. armia w Rosji wynajmowała także statki do transportu towarów żołnierzy do Czechosłowacji (12 czarterowanych statków o tonażu ponad 100 tys. ton przewiozło ok. 10 tys. czechosłowackich legionistów), które sprowadzały z Triestu do Władywostoku towary w celu dalszego handlu.W sumie CK sprowadziła towary do Czechosłowacji za ponad miliard koron (sic!), do innych krajów za kilkaset milionów. Centrokomisja dzierżawiła również wyczarterowane statki innym państwom w celu repatriacji swoich jeńców – Niemcom, Austrii, Węgrom i Czerwonemu Krzyżowi w Genewie [Medek].

 

Pomysł, jaki majątek miał trafić w ręce Czechosłowacji, przywołuje także pozew w Rosji Sowieckiej z CK i jej administratorami w listopadzie 1923 r. 2,6 mln rubli za naruszenie przepisów celnych. W oficjalnym bilansie Czechosłowacji. Centralna Komisja Gospodarcza szacuje, że strata tylko na towarach skonfiskowanych w Rosji zgodnie z wyrokiem (bez kary) wyniosła 68 mln koron [Brewer 2].

 

Czechosłowacy bezwzględnie wymienili admirała Kołczaka i członków jego gabinetu 7 lutego 1920 r., którzy 4 stycznia 1920 r. schronili się pod ich ochroną w półbolszewickim komitecie rewolucyjnym w Irkucku, gdzie dominowali bolszewicy, na możliwość opuszczenia Władywostoku - za Irkuckiem były tunele prewencyjnie eksploatowane przez bolszewików. W umowie rozejmowej podpisanej 7 lutego 1920 r. zobowiązali się też nie zabierać nikogo z armii Kołczakowa rozrzuconej wzdłuż linii przez Irkuck (walczyli pieszo na wschód, legioniści czechosłowaccy opluwali ich z pociągów [Kalwoda 3]) i przekazali rosyjski skarb imperialny do Irkuckiego Komitetu Rewolucyjnego. Wódz naczelny Czechosłowacji. legionów w Rosji gen. Maurice Janin nie wydał polecenia ekstradycji Kołczaka, ale porozumienie legionów z komitetem irkuckim zostało następnie zatwierdzone przez [Kowtuna].CS. Legiony uniemożliwiły oddziałom rosyjskim śp. generała Kappela pod dowództwem Siergieja Wojcechowskiego (rosyjski oficer przydzielony do legionów czechosłowackich, rodowity Rosjanin, później generał czechosłowacki, przeciągnięty z Pragi do Gułagu w 1945 roku, gdzie zginął), który zbliżył się do Irkucka, aby wyzwolić Kołczaka. Po odejściu ostatniego MS. pociąg na wschód został przekazany bolszewikom przez te 18 wagonów z rosyjskim skarbem cesarskim.

 

Tego samego dnia, w którym podpisali porozumienie o zawieszeniu broni z bolszewikami, Kołczak i wielu innych więźniów zostało rozstrzelanych, ponieważ rewolucjoniści obawiali się, że wojska Kappela mogą ich uwolnić. Kołczak zmarł z okrzykiem: „Spasibo vam, checho-sobaki!”

 

Armia czechosłowacka oficjalnie przywiozła z Rosji trzy wagony ze srebrnymi monetami, które otrzymała od rządu Samary oraz dziesięć worków srebrnych monet od kozaków Jenisejskich. Legiobanka otrzymał za nie ponad 42 mln CZK. Legiobanka kupił platynę i inne metale szlachetne. Oficjalne szacunki mówią, że za sprzedane metale szlachetne otrzymała kilkadziesiąt milionów koron, co najmniej 50 milionów, dodatkowo 4769 ton bawełny, 286 ton wełny, 23 tony sierści wielbłądziej, 8884 ton czystej miedzi, 334 ton. ton gumy, 150 ton skóry wołowej, 540 ton siemienia lnianego, 650 ton quebrazy (rodzaj twardego drewna tropikalnego), 10 ton pieprzu itp. itd. [Brewer 2]. Towary świadczą o tym, że Legiobanka i jej spółka zależna Centrokomila rzetelnie handlowały z całym światem. Jednocześnie nie mogli zwrócić kapitału z Republiki Czechosłowackiej ze sprzedaży dostarczonych towarów, ponieważ w Republice Czechosłowackiej obowiązywały surowe przepisy dewizowe dotyczące jej eksportu. Ergo, musieli mieć ogromny kapitał finansowy. Czechosłowacy na Syberii dysponowali tak dużymi zasobami, że poważnie rozważali zakup regionu Bajkał dla Czechosłowacji, idąc za przykładem Alaski przez Stany Zjednoczone. [Weikert].

 

O tym, że część skarbu carskiego Rosji trafiła do Republiki Czechosłowackiej w sposób dorozumiany świadczą słowa Karela Kramářa, wypowiedziane jego bezbłędną rosyjską w grudniu 1921 r. do studentów Uniwersytetu Karola, dzieci rosyjskich emigrantów: Drodzy przyjaciele rosyjscy, wy, część rosyjskiej inteligencji, która z woli losu znalazła się za granicą, z pewnością zastanawiacie się, dlaczego my, Czesi, uczestniczyliśmy w waszym losie i zdecydowaliśmy się na naukę u nas. Wam inteligentni ludzie może wydać się dziwne, a na pewno będzie wam przeszkadzał pomysł, jak to możliwe, że żyjecie z naszych zasobów, które my, rząd czeski, dajemy wam jako swego rodzaju jałmużnę… Zapewniam że nie dajemy Ci tego jako jałmużny, ale płacimy Tobie, czyli Rosji, tylko niewielką część długu, który mamy wobec Twojego kraju. Nie mogę i nie mam prawa mówić ani wyjaśniać Ci szczegółów. Ale uwierz mi - kiedy otrzymujesz naszą pomoc materialną, otrzymujesz ją z własnej ” [Clementis]. Wreszcie pośrednio świadczą o tym rosyjskie obiekty oświatowe i kulturalne w Pradze wybudowane w okresie międzywojennym.

 

Osobowość Masaryka i Beneš

 

Masaryk i Beneš różnili się nie tylko wiekiem, ale także poglądami na świat. Masaryk mógł przyznać, że popełniał błędy taktyczne i improwizował w działaniach dyplomatycznych [Masaryk 2]. Beneš nie był w stanie tego zrobić i chwalił się, że głównym powodem sukcesu zagranicznego oporu było to, że „zawsze świadomie i naukowo uprawiał politykę” – systematycznie stosował filozofię, socjologię i metodologię naukową do problemów politycznych [Kalvoda].

 

Mieli jednak wiele wspólnego. Obaj mieli silną tendencję do mylenia złudzeń politycznych z realizmem i trzeźwością, o czym świadczy stosunek Masaryka do bolszewików i fascynacja Beneša Ligą Narodów, traktatami sojuszniczymi, a później Stalinem. Zarówno Masaryk, jak i Beneš określili naród czeski jako wynik wspólnoty plemiennej; pojęcie narodu politycznego było im obce. W swoich pismach Masaryk podporządkował się polityce etycznej – w praktyce w ogóle jej nie przestrzegał. Najwyższe wartości moralne, takie jak obrona prawdy, były obce Masarykowi [Kalvodzie].

 

Masaryk, Beneš, Štefánik i Voska byli szpiegami, Masaryk i Voska byli Brytyjczykami (Voska później także Amerykanami), Beneš i Štefánik byli Francuzami. Moralność szpiegów nie jest, jak wiadomo, moralnością etycznego człowieka, który niczego nie kłamie ani nie ukrywa. Tak więc ich praktyka polityczna była często niemoralna, a nawet niemoralna i pozostawała w bezpośredniej sprzeczności z głoszonymi przez nich zasadami etycznymi i demokracjami, szczególnie uderzająco w przypadku Masaryka.

 

Masaryk był zimnym człowiekiem, bez widocznych emocji. Lubił jeździć konno, ale żadne emocje nie przywiązywały go do jego głupiej twarzy. Kiedy sparaliżował konia, po prostu go zastępował i nie dbał o swoją przyszłość - był środkiem do własnej fizycznej świeżości [Klimek]. Masaryk przejął na swoją służbę byłego szambelana cesarza Franciszka Józefa (pojawia się pytanie: dlaczego?). Następnie narzekał: Gdyby tylko prezydent choć raz się uśmiechnął i stracił z nim choć jedno słowo! Od roku otwiera mu drzwi i ani razu nie zapytał, jak mu idzie, cesarz był pod tym względem inny [Klimek]. Franciszek Józef I, kiedy wchodził do pokoju, zawsze uśmiechał się i prosił go o to czy tamto[Groulík]. Kamerdyner Masaryka Felix Nevřela, były legionista, wspomina rozkazy Masaryka bez słów, po prostu przesuwając palcem wskazującym i mówi: „Przez siedemnaście lat służby u prezydenta słyszałem tylko raz, jak wyrażają pochwałę, a tym bardziej pośrednio, rozumiem kogokolwiek w szczególności, neadresovanými mówiąc: 'Och, więc są ładne'” [Klimek]. Masaryk w bardzo wyważony sposób zajmował się także pracownikami Urzędu Prezydenta RP. W rzeczywistości Otakar Husák, szef Biura Wojskowego Prezydenta Republiki, przypomniał, jak wciąż musiał zdawać sobie sprawę, kiedy zakończyć raporty zgodnie z gestami Masaryka – dwoma uniesionymi palcami, ruchem palca ułożonego na kolanie lub nieruchome spojrzenie oznaczało: „Dość!” [Kalvoda, Husak].

 

Nieporozumienia

Podobnie jak Masaryk i Štefánik, nienawidzili Düricha, nie lubili Štefánika i Beneša. Zwłaszcza Beneš miał obsesję na punkcie zazdrości wobec Štefánika, a później zemsty. Był w stanie rozmawiać przez trzy godziny o „tego astronoma, który myśli, że jest żołnierzem, to chłop, który uważa się arystokratę, to polityk, który uważa się za geniusza, ale w rzeczywistości jest jedynie zamieszanie . ” Beneš nie mógł bez zazdrości obserwować aury, jaką otaczał Štefánik. Trzeba dodać, że Štefánik odpłacił się krótkimi uwagami na temat Benesza jako „pierwszego socjalisty, papierowego rewolucjonisty i zboczonego dyplomaty” [Kalvoda]. Zarówno Beneš, jak i Štefánik aspirowali do stanowiska ministra spraw zagranicznych, któremu Masaryk, nie konsultując się z nikim, mianował Beneša.Korespondencja między Masarykiem a Benešem ujawnia, że ​​zamierzali przenieść Štefánika na stanowisko dyplomatyczne [Kalvoda]. Gdyby tak się stało, mogłoby się zdarzyć, że wybuchowy Štefánik opowiedziałby o swojej działalności w czasie wojny, którą starannie ukrywali przed innymi.

 

Według dwóch zarejestrowanych zeznań, Beneš miał stracić duże sumy pieniędzy powierzonych mu podczas gry w ruletkę podczas wojny we Francji, o czym pisał Le Petit Parisien. Na spotkaniu w Szwajcarii Štefánik nalegał na wyjaśnienia Beneša. Beneš zarumienił się i zaprzeczył odpowiedzi. Štefánik stwierdził następnie, że sąd krajowy wyjaśni to w domu po wojnie [Ludvík]. Jednak wyobrażenie sobie ascety Beneša przegrywającego duże sumy w ruletce wymaga nadmiernej dozy wyobraźni. Jej świadectwo należy jednak do historiografii ustnej. W poufnym liście do Rudolfa Markoviča z 9 kwietnia 1919 Beneš napisał: „Miałem konflikt ze Štefánikiem. Musisz wiedzieć, ale to tylko dla Ciebie. Między nami jest koniec – myślę, że całkowicie „[Ďurica]. R. Markovic następnie stał się SM. Komisarz Rządu Okręgu Zwoleńskiego.

 

Hipotezy, których nie można udowodnić

 

4 maja 1919 r. Štefánik powrócił do ojczyzny włoskim samolotem wojskowym, na lotnisko Vajnory pod Bratysławą. Zginął tuż przed lądowaniem, kiedy samolot rozbił się z niewielkiej wysokości. W 1919 r. wszczęto prywatny proces przeciwko żołnierzom czechosłowackim, którzy brali udział w zestrzeleniu jego samolotu i nie trzymali języka za zębami. Już po pierwszych policyjnych przesłuchaniach zaczęli nagle umierać. Gdy samolot przelatywał nad koszarami, na komendę wystrzelili salwę karabinów na wysokości około 100 metrów, a następnie strzelali indywidualnie. Samolot zaczął się palić. „Rozkazano nam przylecieć samolot wroga i musimy go zestrzelić”. Tłum zgromadzony na lotnisku również usłyszał odgłosy strzałów.Dwóch z tych żołnierzy, Jiří Forman z Pilzna i Oldřich Fořt z Litomyšla, zauważyli, że są w interesie państwa i woleli oszczędzać w tym samym roku, uciekając do Francji, gdzie utrzymywali się z tapetowania i malowania pomieszczeń. Do ojczyzny wrócili dopiero po wyjeździe Beneša do Anglii jesienią 1938 roku. Dowiedzieli się, że w Czechosłowacji żyje tylko dwóch ich kolegów, którzy trzymali język za zębami. W maju 1945 r. wszyscy ci ostatni czterej byli żołnierze zostali aresztowani i skazani na 16 i 20 lat więzienia [Ludvík]. Oficjalny protokół dochodzenia w sprawie katastrofy samolotu ze Štefánikiem podaje, że przyczyną jest nagły podmuch wiatru podczas manewru lądowania. Štefánik został znaleziony dalej od rozbitego samolotu niż włoscy piloci, więc wyskoczył z samolotu z powodu płomieni, zamiast zostać wyrzuconym z katastrofy.Pojawiły się również poważne twierdzenia, że ​​włoscy piloci zabrali ze sobą zwłoki Štefánika, ponieważ został zamordowany we Włoszech, lub że Štefánik mocno trzymał w rękach oryginalny Traktat Pittsburgh podczas jesieni. Żadna inna wersja śmierci Štefánika niż oficjalna nie może być dziś udowodniona.

 

Innym, który prawdopodobnie szukał pieniędzy zawłaszczonych przez Masaryka, Beneša i dewiz Legionów i Centralnej Komisji dla Państwa Czechosłowackiego, ale prywatnie, był pierwszy minister finansów Republiki Czechosłowackiej Alois Rašín. Rašín był prawnikiem, ekonomistą samoukiem. Jego nacjonalizm nie pozwalał na wysoki kurs korony wobec walut światowych – spadek wartości korony uważał za narodową hańbę (mimo pragnienia późniejszej bardzo znacznej dewaluacji korony). Jako minister finansów opowiadał się za zrównoważoną polityką budżetową, nie chciał być winien państwu, obawiał się inflacji. Robił to na różne sposoby, w szczególności sztywno strzegąc wydatków. Oddzielił MS. pieniądza z obejścia Austro-Węgier (na okres stemplowania i zamykania granic) i tym samym chronił ją przed dewaluacją, gdyż austriacka drukarnia drukowała nowe pieniądze bez żadnych ograniczeń.Niewiele jednak wiadomo, że skonfiskował połowę banknotów w obiegu – właściciele musieli je przekazać państwu jako pożyczkę po oprocentowaniu stemplowym na niespotykanie niskie oprocentowanie 1% [Peroutka] -państwo w ten sposób wycofało je z obiegu. Dzięki temu i wysokiemu kursowi korony Rašín znacznie zniszczył Czechosłowację. gospodarki, bo inwestorom przez lata brakowało kapitału na inwestycje, czyli także na rozwój techniczny Czechosłowacji. banki miały bardzo mało wolnego kapitału do stracenia, więc nie pożyczały, kurs korony utrudniał eksport towarów. Można więc powiedzieć, że znacznie spowolniło to rozwój Czechosłowacji. przemysł i gospodarka przez ponad dekadę, a tym samym zmniejszyły słabą konkurencyjność i poziom techniczny przemysłu (w krajach austro-węgierskich przed wojną było duże zapotrzebowanie na towary przemysłowe, wszystko zostało sprzedane, w przeciwieństwie do Niemiec brakowało presji na innowacje ). Był tak niechętny do wydawania dewiz, że np. odmówił podpisania ich zwolnienia na zakup lokomotyw i wagonów kolejowych, których republika rozpaczliwie potrzebowała [Peroutka]. Musiał jednak oglądać Masaryka, Beneša, Legiobanka i jej podległa Centrokomisa w Rosji mają do dyspozycji ogromne fundusze walutowe, którymi dysponuje młoda Czechosłowacja. rozpaczliwie brakuje. Nie wiadomo, ile miał konkretnych dowodów lub wskazówek dotyczących stanu niedostarczonej waluty obcej. Został zastrzelony przez lewicowego anarchistę, gdy opuszczał swój dom. Policyjne śledztwo zostało zamknięte bez żadnych wątpliwości. Ale kto najbardziej skorzystał na jego śmierci? Zapisano zeznanie, że Jan Masaryk bał się na osobności, by nie dać się „lać jak Rašín” Ale kto najbardziej skorzystał na jego śmierci? Zapisano zeznanie, że Jan Masaryk bał się na osobności, by nie dać się „lać jak Rašín” Ale kto najbardziej skorzystał na jego śmierci? Zapisano zeznanie, że Jan Masaryk bał się na osobności, by nie dać się „lać jak Rašín”[Ludvik]. Żadnego z tego nie można udowodnić. Prawdopodobnie nie poznamy już prawdy.

 

Sprawa Karla Perglera

 

Liderem czeskiej akcji politycznej w USA podczas I wojny światowej był Karel Pergler. Po wojnie został pierwszym przedstawicielem dyplomatycznym (chargé d´affaires) państwa czechosłowackiego w Waszyngtonie, następnie w 1920 r. ambasadorem w Japonii. Beneš go nie lubił, więc wysłał z nim współpracowników do Tokio, aby znaleźli usprawiedliwienie dla jego zwolnienia. Jedna z nich, Barbara Eliášová, niewinnie napisała Hana Benesova: „My, jak wiecie, przysłaliśmy Perglera, któremu złamaliśmy kark.” Zgłosili musi Pałac Czernin, Perglera wzbogaca sprzedaż fortepianów ambasada (sic!) [Klimek], lub na podstawie sfałszowanych dokumentów chwalili i zwiększali pensje [Kovtun].W Japonii Pergler najwyraźniej wpadł na trop ogromnych sklepów Legiobanka, Centrokomis i Czechosłowacji. legiony w Rosji, podzielone głównie przez Japonię. Gdy większość zarzutów stawianych Perglerowi nie została udowodniona, Beneš zniszczył jednego ze swoich emisariuszy, którego wysłał do Tokio z Perglerem, by go skazać, Jana Reichmanna – został usunięty ze służby cywilnej przez komisję dyscyplinarną [Klimek 2].Karel Pergler został następnie zwolniony przez TGM, a nie Beneša w 1921 roku, ponieważ miał bałagan w ambasadzie. O zawieszeniu dowiedział się z gazet. Odsunięty od czechosłowackiej służby dyplomatycznej pozostał w USA, gdzie w szczególności krytykował Beneša i studiował prawo. Według Perglera Benešowi brakowało podstawowej wiedzy na temat polityki międzynarodowej, a dokumenty przedłożone brytyjskiemu parlamentowi jasno wykazały, że Beneš kłamał na temat traktatu pokojowego w Paryżu. Z Ameryki Pergler stale nalegał na federalizację Czechosłowacji. państwa w postaci systemu naziemnego.

 

Pergler później dotarł do Czechosłowacji w 1929 roku. Zgromadzenia Narodowego jako kandydata Ligi przeciwko remisującym kandydatom (rozum: przeciwko remisującym mandatom w parlamencie, które były pisemnymi oświadczeniami, na mocy których posłowie złożyli rezygnację, podpisanymi przez nich, ale niedatowanymi, które przedłożyli swoim partiom politycznym przed objęciem urzędu). Następnie zwrócił się do Zgromadzenia Narodowego do parlamentu o zbadanie, w jaki sposób urzędnicy państwowi i deputowani, w tym Beneš, nabyli swoją własność – i został wydalony z parlamentu. Od razu został oskarżony o bezpodstawne zdobycie mandatu poselskiego, ponieważ nie posiadał obywatelstwa czechosłowackiego.(To samo w sobie jest nonsensem w świetle prawa międzynarodowego, bo człowiek powołany na przedstawiciela dyplomatycznego państwa już ten akt nabywa jego obywatelstwo. Ponadto w skarbcu zamkowym znajdowały się dokumenty, które pan poseł powinien posiadać obywatelstwo [Klimek 2].) Cs. sądy, nawet najwyższe sądy, odmówiły weryfikacji mandatu Perglera. To było gorsze - stwardnienie rozsiane. sądy utraciły niezależność, spełniając życzenia kliki rządzącej. Zgorzkniały Pergler otrzymał zakaz przebywania i późniejszego wjazdu do Czechosłowacji, ale brakowało mu pieniędzy na podróż do Stanów Zjednoczonych. Z tajnych funduszy Masaryka i Beneša w końcu znaleziono dla niego kilkaset tysięcy koron, a w 1932 roku Pergler na zawsze opuścił Czechosłowację [Klimek 2]. W USA został profesorem uniwersyteckim, a następnie dziekanem Wydziału Prawa National University of Washington.

 

Za aferą Perglera w parlamencie kryła się uzasadniona obawa, że ​​zbadanie, w jaki sposób politycy będą nabywać majątek, może doprowadzić do bardzo zaskakujących rewelacji, zwłaszcza w przypadku Beneša, i może ostatecznie wpłynąć również na Masaryka. Istniało poważne niebezpieczeństwo, że może wyjść na jaw, że Masaryk nie tylko przywłaszczył sobie w czasie wojny ogromne sumy od amerykańskich Czechów i Słowaków, ale także otrzymywał od Brytyjczyków bardzo dobrze płatne pieniądze na usługi wywiadowcze i propagandowe. Podczas tej wojny Masaryk finansował utrzymanie swojej córki Olgi i Edvarda Beneša [Kalvod]. Jednak po wojnie zarówno Beneš, jak i Masaryk twierdzili, że każdy z własnych zasobów żył na wygnaniu.

 

Piętnaście lat po zakończeniu dążenia do niepodległości Czech Pergler oświadczył na dużym publicznym spotkaniu w Chicago, że reżim Masaryka i Beneša w Czechosłowacji nie jest rządem prawa, zgodnie z czechosłowacką konstytucją. Prawa osób, które ich nie lubiły, nie są respektowane, a cenzura jest znacznie gorsza niż w Austro-Węgrzech pod absolutyzmem Bacha. W państwie istnieje tzw. klika „realistyczna”, która tym razem dysponuje władzą państwową, której wcześniej nie miała. Ponadto § 11 ustawy o ochronie republiki (nr 50/1923 Dz.U.) o kontaktach z prezydentem republiki zabrania jego krytyki i nie pozwala na udowodnienie prawdziwości takiego oskarżenia w sądzie. Prezydent był w rzeczywistości ponad prawem. Jego działania i wypowiedzi, aczkolwiek filozoficzne, nie podlegały wątpliwości pod groźbą więzienia.

 

Karel Pergler skrytykował również traktowanie Słowaków, ponieważ w 1929 Masaryk posunął się tak daleko, że nazwał Umowę Pittsburgh (umowa czesko-słowacka zawarta w Pittsburghu, Pensylwania, 30 maja 1918) jako fałszerstwo; mówiono, że jest „przeznaczony dla warunków Ameryki i Ameryki”, tak jakby autonomię Słowaków w Czechosłowacji można było sprawować w USA! W 1918 roku Masaryk potrzebował wsparcia finansowego, politycznego i moralnego Słowaków amerykańskich, dlatego zaproponował i podpisał tę umowę. 12 listopada 1918 r. Rewolucyjne Zgromadzenie Narodowe ratyfikowało wszystkie zobowiązania złożone przez Masaryka, a 14 listopada, w dniu jego wyboru na prezydenta Republiki Czechosłowackiej, ponownie podpisał kaligraficzną kopię umowy z Pittsburgha. Był to jego drugi podpis na tym dokumencie. W nim stał m.in.: "Słowacja będzie miała własną administrację, własny parlament i swoje sądy". Po wojnie nie potrzebował już ich wsparcia, więc zignorował Porozumienie Pittburskie.

 

 

 

Pergler nie był pierwszym prześladowanym zamkiem za próbę wyjaśnienia, dokąd trafiły pieniądze ze zbiorów Czechów i Słowaków w USA. Jeszcze przed nim Vácslav Vondrák, założyciel pierwszej czeskiej jednostki wojskowej w Rosji, czeskiej firmy, pytał publicznie o los pieniędzy zebranych wśród rodaków w USA. Masaryk od razu fałszywie go oskarżył, a Vondrák nie mógł się bronić ze względu na ustawę o ochronie republiki z 1923 r., zgodnie z prawem nie wolno było dowodu fałszu wypowiedzi prezydenta. Zniesmaczony Vondrák opuścił swoją ojczyznę w 1927 r. [Kalvoda 2].

 

Wniosek

 

Historyk Herbert AL Fisher, brytyjski minister w czasie I wojny światowej, opisał w swojej Historii Europy, publikowanej wielokrotnie od 1935 roku, powstanie Republiki Czechosłowackiej w następujący sposób: „Prawdopodobnie najważniejszym pomnikiem sukcesu propagandy wojennej jest nagłe pojawienie się lub wyrosło z kolonizacji. Czechosłowacja to dziecko propagandy” [Klimek 4]. A propaganda polega, jak wiadomo, na ukrywaniu ważnych faktów, oszczerstwach i kłamstwach.

 

Masaryk, Beneš, Štefánik i Voska odmówili i próbowali udaremnić wszelkie próby pokoju, dopóki nie stało się jasne, że powstanie Czechosłowacja, czyli bez czterech miesięcy całej wojny. Umożliwiły im to i zakończyły się sukcesem kontakty z wpływowymi osobami z państw Układu. Są więc znaczącymi wspólnikami hekatomów trupów i niepotrzebnego dalszego cierpienia spowodowanego wojną światową. Ale nigdy nie mieli wyrzutów sumienia. Beneš napisał to później dyplomatycznie, ale wyraźnie: „Wiedzieliśmy, że możemy osiągnąć nasze narodowe cele tylko wtedy, gdy wojna będzie trwała, dopóki nie przygotujemy naszego zwycięstwa” [Baran 3]. Jednak już o tym mowa w artykule Strategia dla naszego „wyzwolenia” Ladislava Josefa Berana.

 http://vznikcsr.wordpress.com/

 

* * *

 

Z archiwum Domu Czechosłowacji 4 czerwca 1925: Rosyjski złoty skarb, legioniści, interpelacje i odpowiedź E. Beneša

 

 Jan Šinágl, 18.11.2013